Τυνησία, Αίγυπτος, Ιορδανία... και το κύμα, παλιρροϊκό δείχνει να εξαπλώνεται, να φτάνει στη Συρία, στη Λιβύη, στις χώρες της περιοχής που ολοκληρωτικά καθεστώτα «μεταμφιεσμένα» σε κάποιου είδους δημοκρατική παρωδία, απομεινάρια απελευθερωτικών κινημάτων από το παρελθόν, ελεγχόμενα, έχουν συνθλίψει ατομικές ελευθερίες και έχουν εκθρέψει προκλητικές κοινωνικές ανομοιογένειες.
Όποιος έχει επισκεφτεί κάποιες από τις χώρες αυτές, όσο «επιδερμική» και αν ήταν η παρουσία του εκεί, έχει διαπιστώσει το προφανές. Ότι είναι χώρες του απόλυτου πλούτου και της απόλυτης φτώχειας. Και βέβαια, ο απόλυτος πλούτος είναι για τους ολίγους και εκλεκτούς και η απόλυτη φτώχεια για τους πολλούς και ταλαιπωρημένους. Η μεσαία τάξη ουσιαστικά απουσιάζει. Η οποία μεσαία τάξη είναι στην πραγματικότητα και το «κοινωνικό αμορτισέρ» που κρατάει σε ισορροπία μια κοινωνία και αποσοβεί - τις περισσότερες φορές τουλάχιστον - τις ακρότητες. Παρεμπιπτόντως και για να μην ξεχνάμε και το δικό μας «εγχώριο δράμα», κάπου εκεί οδηγούμεθα και εμείς και εκεί θα καταλήξουμε, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι. Η μεσαία τάξη σταδιακά συρρικνώνεται, «πτωχεύει» και τείνει προς εξαφάνιση, λόγω των εξοντωτικών μέτρων που λήφθηκαν, λαμβάνονται και θα ληφθούν, όπως όλα δείχνουν και η απόσταση ανάμεσα στους πραγματικά «πλούσιους» και τους «άλλους» μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.
Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα φτάσει και εδώ να γίνει... «του Καΐρου», αλλά το σίγουρο είναι ότι, με τους ρυθμούς που πάμε, αλλάζει η κοινωνική διαστρωμάτωση στη χώρα και όχι προς το καλύτερο.
Για να επανέλθουμε, όμως, στις χώρες τις προαναφερόμενες, εκεί το ζήτημα δεν είναι φαίνεται ότι το μέγιστο ποσοστό του πληθυσμού ζει υπό συνθήκες εξαθλίωσης. Το ζήτημα είναι: «πόση εξαθλίωση αντέχει» Και απ’ ό,τι φαίνεται από τις γενικευμένες ταραχές που τρέχουν τις εξελίξεις, τα όρια αντοχής άγγιξαν το μέγιστο.
Βέβαια, μέσα από μια «λαϊκή» ή «κοινωνική» εξέγερση, όπου πάντοτε βρίσκονται κάποιοι «ηγέτες» που εμπνέουν, δίνουν ελπίδα και προκαλούν την πίστη των πολλών, δεν μπορεί ποτέ να ξέρει κανείς με βεβαιότητα τι ακριβώς θα προκύψει. Όταν, μάλιστα, μιλάμε για χώρες όπου το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Και αυτό που μπορεί να συνεπάγεται είναι - και δεν χρειάζεται να είναι ειδικός αναλυτής κανείς για να το κατανοήσει αυτό - μια κατάσταση μουσουλμανικού ντόμινο στη βόρεια ακτή της Αφρικής. Που σημαίνει ότι μπορεί να βρεθεί υπό τον έλεγχο μουσουλμανικών καθεστώτων, με διάφορες γεωπολιτικές συνέπειες. Βέβαια, κάθε μία από τις χώρες αυτές που «μοιάζουν», έχει ταυτόχρονα και την ιδιομορφία και ιδιαιτερότητά της, ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε μια συνολική εκτίμηση, έτσι «εύκολα» και στη λογική του ότι όλες βράζουν στο ίδιο καζάνι. Βράζουν σίγουρα. Αλλά καζάνι με καζάνι έχει τις διαφορές του.
Ο κόσμος που αγανακτεί και ξεσηκώνεται δεν είναι γνωστό μέχρι ποιο βαθμό γνωρίζει ή και ενδιαφέρεται για τα «άλλα» συμφέροντα που παίζονται στην πλάτη του. Πιθανώς προτιμά να το διακινδυνεύσει, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο από αυτό που σήμερα ζει: Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι μπορεί η αλαζονεία και η προκλητικότητα με την οποία διαχειρίζονται τα πράγματα τα «καθεστώτα» κατά βάσιν των χωρών αυτών, να εξώθησε τελικά τις καταστάσεις, αλλά σίγουρα υπάρχουν και συμφέροντα της αντίπερα όχθης που περιμένουν να επωφεληθούν των καταστάσεων.
Είναι κανείς ν’ αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τα όσα συμβαίνουν και τις αλλαγές που προοιωνίζουν για την περιοχή γενικότερα, ανατρέποντας ισορροπίες και επανακαθορίζοντας ρόλους.
Όσο για την Ελλάδα; Το άμεσο πρόβλημα είναι τι μεταναστευτικό κύμα μπορεί να δεχτεί και πώς θα μπορέσει (αν μπορέσει) να το αποκρούσει. Το άλλο, βέβαια, το έμμεσο και διαφορετικής φύσης, είναι κατά πόσον από τις αλλαγές θα ενισχυθεί ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και τι επιπτώσεις θα έχει για την Ελλάδα...
Θα δείξει...
