«Όταν έκοψαν τις συντάξεις δεν διαμαρτυρήθηκα μαζί με τους συνταξιούχους γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος. Όταν ανέβασαν τα όρια ηλικίας των γυναικών και των νέων εργαζομένων, με τις ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν γυναίκα, ούτε νέος. Όταν έκοψαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αδιαφόρησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος. Όταν άρχισαν να αυξάνουν τους φόρους τον έναν μετά τον άλλον, δεν έδωσα σημασία γιατί δεν με έθιγαν άμεσα. Όταν άρχισαν να απολύουν συναδέλφους μου αδιαφόρησα γιατί εγώ κρατούσα τη θέση μου. Όταν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί εγώ προτίμησα την ηρεμία του καναπέ μου.
Όταν τελικά ήρθε η σειρά μου να μου κόψουν τον μισθό και στη συνέχεια να με απολύσουν, δεν βρέθηκε κανένας να με συμπαρασταθεί και να διαμαρτυρηθεί μαζί μου...».
Με την παραπάνω παράφραση ενός κειμένου του Μπρεχτ θέλησε ο φίλος αναγνώστης μου να εκφράσει την πικρία του και τη μεταμέλειά του, για την αδιαφορία που επέδειξε τόσο καιρό που οι κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις» έφερναν τα πάνω – κάτω στον εργασιακό τομέα και στην κοινωνική ζωή και εξωθούσαν χιλιάδες εργαζόμενους να βγουν στους δρόμους.
Του είπα ότι ποτέ δεν είναι αργά και του θύμισα ότι δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που στέκει αδιάφορος μπροστά σ’ αυτές τις αλλαγές που θα μας φέρουν όλους σε δυσχερή θέση τα επόμενα χρόνια. Η πλειοψηφία των πολιτών ή δεν έχει συνειδητοποιήσει το τι μας συμβαίνει, είτε ακόμη, αν το έχει συνειδητοποιήσει αδιαφορεί γιατί νομίζει ότι τα όσα συμβαίνουν δεν την αφορούν.
Μια άλλη μερίδα, εκείνη της «σιωπηρής πλειοψηφίας» του Καραμανλή του Α’ , υπομένει στωικά τα αντιλαϊκά μέτρα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι διαμαρτυρίες που εκφράζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και πορείες, συγκεντρώνουν μόνο μια μειοψηφία εκείνων που πλήττονται από την ακρίβεια και τις αντεργατικές ρυθμίσεις.
Η ανεκτική αυτή στάση των πολιτών εκλαμβάνεται ως ανοχή και ως «ψήφος εμπιστοσύνης» στις αποφάσεις που εκπορεύονται από τις εντολές της Τρόικας, με συνέπεια να μας φορτώνουν με νέα βάρη, φορολογικά, ασφαλιστικά, εργασιακά και άλλα.
Σκέφτομαι ότι η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή η ελληνική κοινωνία έχει πλέον συμβιβαστεί. Έχει συνθηκολογήσει. Και μάλιστα με τον πιο άθλιο και υποκριτικό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν εξηγείται αλλιώς η απάθεια με την οποία δεχόμαστε τα απάνθρωπα μέτρα που αλλάζουν τη ζωή μας και θα τινάξουν στον αέρα το μέλλον των παιδιών μας.
Η χειρότερη μορφή τυραννίας είναι να σου επιβάλλεται κάτι κι εσύ να νομίζεις πως το κάνεις με τη θέλησή σου. Μας έχουν πείσει τελικά πως ό, τι γίνεται πρέπει να το δεχτούμε για το καλό μας... Και το δεχόμαστε χωρίς αντίδραση. Δεχτήκαμε την εξαθλίωσή μας τη στιγμή που ξέρουμε πως κάποιοι θα κερδίσουν απ’ αυτήν. Η συναίνεση στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος μας είναι η απεχθέστερη μορφή συμβιβασμού.
Διότι συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σε ρωτούν πώς σου φαίνονται τα κυβερνητικά μέτρα κι εσύ να απαντάς:
- Δύσκολα είναι, αλλά εντάξει.
Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σου κόβουν το μισθό ή τη σύνταξη κι εσύ να γελάς σαν ηλίθιος όταν σε ρωτούν πώς τα βγάζεις πέρα.
Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να ψηφίζεις και να ξαναψήφιζεις πολιτικούς που οργίασαν και οργιάζουν σε βάρος σου.
Όλα αυτά τα χρόνια μιας πλασματικής ευμάρειας, όπου το κλέψιμο και η σπατάλη δημιούργησαν έναν νέου τύπου άνθρωπο, μας έπεισαν πως είμαστε πλούσιοι κι εμείς θέλαμε να αισθανόμαστε έτσι και δεχόμασταν ευχαρίστως το «δούλεμα»... Σήμερα δεν μπορούμε να δεχθούμε το αναντίρρητο γεγονός ότι γίναμε φτωχότεροι, ότι από νεόπλουτους μας μετέτρεψαν σε νεόπτωχους, γι’ αυτό και δεν είμαστε ακόμα σε θέση να καταλάβουμε τι μας κάνουν και τι μας συμβαίνει.
Βλέπουμε τους λαούς άλλων χωρών που αντιμετωπίζουν ίσως λιγότερα προβλήματα από τα δικά μας κι όμως ξεσηκώνονται σύσσωμοι ενάντια σ’ εκείνους που τους τα φορτώνουν. Εκφράζουν την οργή τους με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα χωρίς ψευτοδιλήμματα και μικροαστικούς φραγμούς. Κι εμείς μπροστά σε όλα αυτά και στα χειρότερα που μας περιμένουν, δείχνουμε μια παχυδερμική απάθεια καθώς λιαζόμαστε στις καφετέριες και στα μπαράκια.
Ο βαρύς εργασιακός χειμώνας που καλύπτει όλη την Ευρώπη, δεν μας άγγιξε ή τουλάχιστον εμείς δεν το συνειδητοποιήσαμε ακόμα. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τη νοοτροπία ενός νεόπλουτου λαού που αδιαφορεί για τα συμβαίνοντα γύρω του. Η αποβλακωτική επίδραση των τηλεοπτικών φερέφωνων της κυβέρνησης και της Τρόικας, κάνει τη δουλειά της σε βάρος μας, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Η περίεργη αυτή ανεκτικότητα του νεοέλληνα δεν δίνει μόνον άλλοθι στους ντόπιους και ξένους εξουσιαστές μας, αλλά τους ενθαρρύνει προς νέες αντεργατικές και αντικοινωνικές αποφάσεις, ως το σημείο να αφαιρεθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των πολιτών αυτής της χώρας. Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος και όχι η πληρωμή των χρεών. Με τη συναίνεσή μας φτιάχνουμε μια κοινωνία όπου οι πολίτες θα έχουν μόνον υποχρεώσεις προς μια ανεξέλεγκτη και αχόρταγη εξουσία. Είναι λυπηρό ότι η σημερινή γενιά δεν το συνειδητοποιεί επαρκώς, αλλά είναι σίγουρο ότι όλες αυτές οι αλλαγές στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, τα φορολογικά, θα πέσουν στις πλάτες των επόμενων γενεών, θα πέσουν στα κεφάλια των παιδιών μας.
Ζούμε στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι όχι πλέον στη χώρα των τραπεζικών δανείων και των ρουσφετολογικών παροχών προς άγραν ψήφων. Τώρα τις ψήφους οι πολιτικοί μας τις αποσπούν με τσαμπουκά. Τράπεζες, πολιτικοί και τραπεζικό κεφάλαιο σε μια ανίερη διαπλοκή και συνεργασία με τους έξαλλους πιστωτές μας, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να αποσπάσουν από τον πολίτη, όχι μόνον ό,τι του έδιναν ως τώρα, αλλά και ό,τι δεν του έδιναν.
Ίσως τώρα να ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε κι εμείς τι μας συνέβη τελικά. Ότι ένας πεινασμένος και καταπιεσμένος λαός βελτίωσε προσωρινά το βιοτικό του επίπεδο με δανεικά και φέρθηκε σαν νεόπλουτος. Επίδειξη πλούτου, αλόγιστη κατανάλωση, υπερχρέωση, αδιαφορία για την Παιδεία και την εργασία, επικράτηση του πλούτου ως μοναδικής αξίας στη ζωή. Οι νεόπλουτοι όμως κάποια στιγμή πτωχεύουν και σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Το ερώτημα είναι: Πώς φέρεται ο νεόπλουτος που γίνεται ξαφνικά νεόπτωχος; Στην αρχή αντιδρά με άρνηση της πραγματικότητας και σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Στη συνέχεια την αποδέχεται και στο τέλος επανέρχεται στις παλαιότερες αξίες, δηλαδή τη μόρφωση, τη σύνεση, στον περιορισμό της αλόγιστης σπατάλης, στον αγώνα για την επανάκτηση των χαμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων του για τη βελτίωση του κατεστραμμένου βιοτικού του επιπέδου.
Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε σ’ αυτή τη φάση, τόσο καλύτερο για όλους μας.
