Δεν ανταμώνουμε με τους γύρω μας πια
κι΄ ο ένας σχεδόν τον άλλον δεν γνωρίζει.
Του δίπλα ο πόνος, κραυγή στο πουθενά,
το κλάμα βοριάς, που στις τέντες σφυρίζει.
Δεν βρίσκει φίλους ν΄ ακουμπήσει η χαρά,
στο κάθε χτύπημα τρομάζεις της πόρτας.
Δίχως τραγούδια και φωνές η γειτονιά
έρημος και φόβιοι οι δρόμοι της βόλτας.
Σύντροφος μόνος και πιστός η μοναξιά,
φωνάζεις και πίσω γυρνά η φωνή σου.
Με εσένα, μιλάς στον καθρέφτη μπροστά.
Πώς κατάντησε απορείς η ζωή σου!!!
