Πόσο όμορφο ήταν το Δωδεκαήμερο. Το περιμέναμε με λαχτάρα, προσμονή, ελπίδες και φαντασιώσεις. Τέλειωσε κιόλας, αυτή η συγκλονιστική και εντυπωσιακή περίοδος για κάθε Χριστιανό. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Οι μεγάλες της χριστιανοσύνης γιορτές. Τα καταστήματα φωταγωγημένα, ελκυστικά. Πρόκληση για όλους μας. Κυρίως όμως για το θήλυ πληθυσμό. Εορταστικό και το ντεκόρ των σπιτιών. Αϊ Βασίληδες, δέντρα, γιρλάντες, πολύχρωμα φωτάκια. Χαρά Θεού. Και πιο πολύ για τον παιδόκοσμο. Τα κλειστά Σχολεία, ύστερα μάλιστα από το όργιο των καταλήψεων και των πορειών, έδωσαν ευκαιρίες, για παραμυθένια ζωή. Τα κάλαντα που έχασαν εκείνη την παραδοσιακή τους μορφή. Έγιναν για τα παιδάκια ευρωκυνηγητό. Και τα δώρα. Τι κακό πάλι, μ' αυτά: Γέμισαν τα παιδικά δωμάτια, από ασύρματα και μινιατούρες καλάσνικοφ. Τηλεκατευθυνόμενα, πολεμικά, αλλόκοτα. Αντιπαιδαγωγικά, προαγωγούς βίας και σκληρότητας. Λίγα τα βιβλία. Χωρίς να αγγίζουν την παιδική ψυχή. Ένας χειμαρρώδης καταναλωτισμός. Ό,τι χρειάζεται για να τραφεί η πλεονεξία και η απληστία.
Αλλά και τα γλυκά! Τα φαγητά! Τα παντός είδους εδέσματα! Εισέβαλαν κι αυτά στο Δωδεκαήμερο και κατέκλυσαν το τραπέζια μας. Πλεονάζοντα, ανθυγιεινά, νεοπλουτίστικα, προκλητικά. Το σύνδρομο της στέρησης ακόμα μας βασανίζει. Το καθ' όλα αποχαυνωτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα του Δωδεκαημέρου ήταν πλουσιότατο. Σκηνές γύμνιας σωματικής αλλά και πνευματικής. Δυναμικές εκδηλώσεις στους δρόμους, πολύ κάπνα και θολούρα, κρότοι παντοειδείς και φωνές απόγνωσης. Όλα να προοιωνίζονται μέρες ανήσυχες και θλιβερές. Και στα «παραθυράκια», πολιτικοί και δημοσιογράφοι, διαστροφείς της αλήθειας, κούφιοι μεγαλοσχήμονες και κύμβαλα αλαλάζοντα, να μας παραμυθιάζουν.
Εκπληκτικά ανάρπαστος έγινε ο 13ος μισθός. Πότε εξαφανίστηκε, ούτε που το κατάλαβα. Και με τόσο χαμηλό «τιμάριθμο» πώς έγινε;
Τώρα όμως το Δωδεκαήμερο παρήλθε. Και σε πολλούς από μας έμειναν αρκετά κιλά. Πολλές τύψεις και ενοχές για τις παρεκτροπές και επείγουσες επισκέψεις σε γιατρούς. Φωνάζουν οι καημένοι για χοληστερίνες, λιπίδια, υπέρταση και αρρυθμίες. Δεν βαριέσαι. Ποιος τους ακούει. Δουλειά θα πιάσουν τα Bodyline και τα Ινστιτούτα καλλονής. Αλλά μη θαρρείτε. Αν δεν αφήσετε τον καναπέ και δεν βάλετε φερμουάρ στο στόμα, προκοπή δεν βλέπετε. Ίσως μας σώσει η νηστεία. Μέχρι τις Απόκριες και κατά σύσταση της θρησκείας μας, πρέπει να έχουμε διαζύγιο από το κρέας και τα άλλα θερμιδοφόρα εδέσματα. Αλλά και κατά το «ανάγκα και οι θεοί πείθονται», το διαιτολόγιό μας θα διαμορφωθεί αναγκαστικά με το απισχνασμένο πια βαλάντιό μας. Από δω και πέρα επισκέψεις της νοικοκυράς θα εξικνούνται, μέχρι τον μπακάλη και τη λαϊκή. Ο χασάπης κι αυτός ο δραχμοβόρος ψαράς, θα πρέπει να φαντάζουν κάπως απόμακροι. Τακτικοί και μάλιστα θα έλεγα φανατικοί επισκέπτες θα είμαστε στους ευώδεις πατροπαράδοτους φούρνους. Το ψωμάκι ανέκαθεν ήταν η βάση της ελληνικής δίαιτας. Και πάνω απ’ όλα ευλογημένο. «Δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον».
Όπως και στην αρχαιότητα. Το ψωμί ήταν η βάση του διαιτολογίου. Όλα τα άλλα ήταν «όψα» δηλ. συνοδοί του ψωμιού.
Τέλος λοιπόν του Δωδεκαημέρου. Οι καλικάντζαροι αποκαρδιωμένοι και μουρτζούφληδες, αφού επί δώδεκα μέρες προσπάθησαν να μοιάσουν, πάντα τα ανθρώπινα, αφού τρόμαξαν τα παιδάκια και εξήψαν τη φαντασία μας, κούτσα, κούτσα επιστρέφουν στα έγκατα της γης. Εκεί κατά την παράδοση θα επιδοθούν μανιακά να κόψουν το δέντρο της ζωής και να φέρουν την κοσμική καταστροφή. Αλλά δεν θα το καταφέρουν. Το καλό θα επικρατήσει. Και με τη θεία ευλογία το δέντρο της ζωής θα συνεχίσει να θάλλει εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτή είναι η συμβολική, η διαχρονική και αέναη πάλη του καλού ενάντια στο κακό.
Τέλος του Δωδεκαημέρου. Τέλος για μερικούς η ξενοιασιά. Ο μαθητόκοσμος, αν βέβαια το επιτρέψουν τα «Δεκαπενταμελή», έπειτα από μηνιαία σχεδόν απραξία και ραχάτι, ίσως φορτωθούν τις σάκες και αποφασίσουν να συμπράξουν στη διαδικασία της μάθησης. Το ίδιο και οι δάσκαλοι κάθε βαθμίδας. Ας γυρίσουν στα Σχολεία όχι βαρύθυμοι και ράθυμοι. Αλλά ξανανιωμένοι, με κέφι και ανανεωμένες δυνάμεις, με οράματα και στόχους, για να χαλκεύσουν τις νεανικές ψυχές στην αρετή και τη γνώση.
Τέλειωσε λοιπόν το ραβάτσι. Μειώστε τις γαστριμαργικές σας τάσεις. Τρώτε για να ζείτε. Μη ζείτε για να τρώτε. Κάνετε λίγη υπομονή. Να το Πάσχα με τις ευωχίες του. «Ουκ έστι μακράν».
