* Του Γεωργίου Ντόβα
Τελευταία έχω μπερδευτεί εντελώς γιατί θέλω η χώρα μου να ανήκει σε κάποια μεγάλη εξωτερική δύναμη και δεν μπορώ να βρω πού! Η Ευρώπη μοιάζει ακέφαλη και οικονομικά ανίσχυρη, η ομόδοξη Ρωσία και ΗΠΑ ασχολούνται μετά του οίκου τους. Η Κίνα θα ήταν μια κάποια λύση αλλά δεν με εμπνέει προς το παρόν! Επίσης πολιτικά θέλω να ανήκω σε κάποιο κόμμα αλλά δεν βρίσκω σε ποιο! Το ΠΑΣΟΚ ευρίσκεται εντελώς εκτός εαυτού και αναζητεί ταυτότητα, η ΝΔ δεν με πείθει για την αποτελεσματικότητά της, στο ΛΑ.Ο.Σ. δεν μπορώ γιατί με «φοβίζει» ο σταυρός στο έμβλημά του. Ο Συνασπισμός της Αριστεράς θα μου ταίριαζε αλλά με μπερδεύουν οι συνιστώσες του. Το ΚΚΕ δεν με χωράει γιατί δεν έχω τα κομματικά ιδεολογικά πιστοποιητικά.
Δυστυχώς η χώρα μας και οι πολίτες της θέλουν να ανήκουν κάπου και ποτέ στον εαυτό τους και συγχρόνως να παρουσιάζονται ανεξάρτητοι. Αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Πρώτον στη νοοτροπία του Ελληνα που δεν θέλει να ανήκει στη χώρα του και αναζητεί πάντα μια άλλη πατρίδα καλύτερη και όταν τη βρει τότε νοσταλγεί και αναζητεί τη δικιά του. Θέλει να το παίζει αυτόνομος, δούλος της ιδιοτέλειας, του πλούτου και του «μεγαλείου» του. Δεύτερον στη γεωγραφική της θέση που αποτελεί το σταυροδρόμι των τριών Ηπείρων με τις καλύτερες γεωπολιτικές και κλιματολογικές συνθήκες και επομένως πολλοί θα επιθυμούσαν να την διαφεντεύουν, εκμεταλλευόμενοι τη νοσηρή νοοτροπία της που είναι να σπεύδει για συνδρομή σε κάθε δυσκολία. Ο Ελ. Βενιζέλος τονίζει επιγραμματικά: « Είναι γνωστόν ότι εις την συνδρομήν των προστατίδων Δυνάμεων προσέφυγε πάντοτε η Ελλάδα και δια ψύλλου πήδημα».
Ο ψηφοφόρος θέλει να ανήκει σε κάποιο πολιτικό κόμμα απλά για να έχει πρόσβαση στην εξουσία και να μπορεί να αυθαιρετεί χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα. Λίγο ή καθόλου τον ενδιαφέρει το ιδεολογικό υπόβαθρο του κόμματος. Εξαιρούνται βέβαια οι οπαδοί του ΚΚΕ που μπορούν υπερηφάνως να γευτούν «καθαρή» και «ανόθευτη» την ιδεολογία ενός κόσμου όμορφου και ηθικού αγγελικά πλασμένου, όπου οι εργατική τάξη θα «κυβερνά» τις υπόλοιπες τάξεις που θα εργάζονται για το μεροκάματο!. Αυτό που διακαώς επιθυμεί ο ψηφοφόρος είναι να κυβερνά το κόμμα του και ο ίδιος να περιφέρει υπερηφάνως την κομματική του ταμπέλα! Αν το κόμμα του αθετεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και ακυρώνει τα «συμβόλαια» με το λαό ή αν αποτυγχάνει στις επιλογές του λίγη σημασία έχει για να μην πω καθόλου.
Για 400 χρόνια οι Ελληνες ανήκαμεν εις τον γαληνότατον, κραταιότατον και ευσπλαχνικώτατον άνακτα (Σουλτάνο) και τους Ελληνες αφέντες κοτζαμπάσηδες, όπου ζούσαμε με άνεση και ελευθερία σε όλα τα χρειώδη! Αυτή η πικρή διαπίστωση και πολλές άλλες έχουν καταγραφεί ιστορικά και με περίσσεια πειστικότητα από τον συγγραφέα «Ανωνύμου του Έλληνος» ενός περίφημου βιβλίου με τίτλο «Ελληνική Νομαρχία» που τυπώθηκε πιθανώς στην Πίζα της Ιταλίας γύρω στα 1806 και περιγράφει τα δεινά του Γένους αυτή τη μαύρη και μακρά περίοδο της ιστορίας μας.
Μετά την απελευθέρωσή μας ανήκομεν κυριολεκτικά εις τας τρεις προστάτιδας δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία με εκπροσώπους των στην Ελλάδα τα τρία ελληνικά κόμματα το Αγγλικόν, Γαλλικόν και Ρωσικόν. Θύμα της διαμάχης αυτών των κομμάτων υπήρξε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, μεγάλος πατριώτης, γιατρός και πολιτικός της εποχής, Ιωάννης Καποδίστριας που βρήκε τραγικό θάνατο από Ελληνες «πατριώτες» βληθείς πρώτον με όπλον και πληγείς στη συνέχεια δια μαχαίρας στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος, όπου πήγαινε να εκκλησιαστεί, στο Ναύπλιο. Η περίοδος αυτή του «ανήκομεν» διήρκησε ένα αιώνα και έφερε πολλά δεινά στη χώρα μας με τραγικότερο εκείνο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου καθώς και του εμφυλίου πολέμου και της ανάδειξης ως ηγέτιδας δύναμης των ΗΠΑ ανήκομεν ολοκληρωτικά σ’ αυτές μέχρι τη δικτατορία και τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου. Μετά τη μεταπολίτευση ανήκομεν «γενικώς» εις την Δύσιν όπως δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου δήλωνε υπερηφάνως ότι: «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες!». Δυστυχώς η δήλωση αυτή αποδείχθηκε εντελώς ψευδής και παραπλανητική και δεν χρειάζονται εξηγήσεις γιατί τα γεγονότα το απέδειξαν. Όσο χρόνο κυριαρχούσε ο κομμουνισμός στη Σοβιετική Ένωση, οι ημέτεροι κομμουνιστές ανήκαν ολόψυχα σ’ αυτή, υιοθετώντας την κόκκινη σημαία και το έμβλημα του σφυροδρέπανου του ΚΚΣΕ για το δικό τους κόμμα.
Με την υπογραφή του επαίσχυντου συμβολαίου δανεισμού «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ» ανήκομεν πλέον «διεθνώς» στους δανειστές μας και στο ΔΝΤ, ο επικεφαλής του οποίου μας ενέταξε στον Οχετό των ακαθάρτων, διότι παραβιάζουμε συστηματικά και ασυστόλως τους νόμους και δεν πληρώνουμε τους φόρους, κλέβουμε το δημόσιο, απαιτούμε αλόγιστες και παράνομες παροχές κ.λ.π. αδιαφορούντες για τις συνέπειες.
Ο κ. Στρος Καν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας όταν επισημαίνει ότι αιτία όλων των κακών αποτελεί η παρανομία. Πριν 2400 χρόνια ο πρόγονός μας και φιλόσοφος Σωκράτης ήπιε το κώνειο σεβόμενος τους νόμους της πολιτείας τους οποίους θεωρούσε πιο πολύτιμους από τη ζωή του. Πράγματι οι νόμοι, όσο κι αν δεν αρέσουν στους ισχυρούς, είναι αυτοί που εξασφαλίζουν την ειρήνη, την ευτυχία, το δίκαιο του αδυνάτου και κυρίως την ελευθερία των ανθρώπων. Στους νόμους, όλοι οι πολίτες αφιερώνουν την ελευθερία τους, ώστε τηρούντες αυτούς νιώθουν ότι πράττουν σύμφωνα με τη θέλησή τους, άρα είναι ελεύθεροι. Εκείνο που εγγυάται την ελευθερία και την ευτυχία των πολιτών είναι η «Νομαρχία». Για να ανήκομεν στη χώρα μας και στον καλό μας εαυτό ανάγκη είναι να τηρούμε τους νόμους της, ακόμη κι όταν αισθανόμαστε ότι μας αδικούν. Όλοι μας τις περισσότερες φορές νιώθουμε αδικημένοι αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Οι άρχοντες θα πρέπει πρώτοι να σέβονται τους νόμους για να σέβονται οι πολίτες τους άρχοντες και τους νόμους. Όσο λαός και ηγεσία δεν εννοούμε να τηρούμε τους νόμους θα περιφερόμαστε ως οι άνυδρες νεφέλες υπό ισχυρών ανέμων.
