Τα μηνύματα που μας έρχονται, συχνά-πυκνά, από παλιά είναι πολλά. Αναφέρονται σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα και εκείνο που είναι αξιοπρόσεχτο είναι ότι πάντα τονίζεται το πόσο επίκαιρο είναι το μήνυμα. Θα έχετε προσέξει με πόση εμφαντικότητα τονίζεται το επίκαιρο μήνυμα λ.χ. του «1821», το επίκαιρο μήνυμα της «28ης Οκτωβρίου», το επίκαιρο μήνυμα του «Πολυτεχνείου», της Γαλλικής Επανάστασης, της Οκτωβριανής Επανάστασης, ακόμα και της λεγόμενης «Εθνικής Επανάστασης..».. Οι διερμηνευτές της τόσης επικαιρότητας κοπιάζουν εναγώνια να αναζωογονήσουν στο σήμερα ιδέες και αξίες του παρελθόντος. Συχνά, όμως, η επιφανειακή επαναληπτικότητα αυτής της «επικαιρότητας» οδηγεί σε κενολογίες και κοινοτοπίες.
Η ευθύνη, πάντως, της ερμηνείας των «μηνυμάτων», με σύγχρονη ματιά, έχει κατανεμηθεί. Στον ιστορικό που χειρίζεται νυστέρι ακρίβειας (ενώ ο λαϊκιστής... σφάζει). Στον λαογράφο, τον λογοτέχνη ή τον καλλιτέχνη, που αναπαριστάνει με αισθαντικότητα ό,τι του φανερώνει η έρευνα ή το ταλέντο του και ό,τι του χαρίζει η ευαίσθητη πένα, ή ο χρωστήρας του (ο γραφικός... μουντζουρώνει). Και - κυρίως - στο λαϊκό αίσθημα που φιλτράρει αξίες και συγκρατεί το αυθεντικό. Αυτό που διαρκεί, γιατί μόνο αυτό διαρκεί, αυτό που θέλει να έχει συνέχεια στο αύριο...
Στην μικροκλίμακα της καθημερινότητάς μας τα «μηνύματα» δίνουν και παίρνουν. «Έστειλε το μήνυμα» ακούγεται. «Πήρε το μήνυμά του» γράφεται, κ.ο.κ. Μόνο που εκεί μεσολαβεί και ο πολίτης, χωρίς να διεκδικεί προδιαγραφές αυθεντίας, διαθέτοντας μόνο τον αυθορμητισμό του. Αρπάζει έναν... σουγιά και τεμαχίζει την επικαιρότητα, άντε και λίγο από το άμεσο ή πρόσφατο παρελθόν. Το παζλ που φτιάχνεται από τα κομμάτια, ένα copy-paste, εκτός από κέφι, φέρνει και... «επίκαιρο μήνυμα». Αλλά και... αφιερώματα: σε τρεις που ‘φιλοξενήθηκαν’ στη στήλη, παλιότερα.
Το πρώτο:
«Τσίρκο, παράγκα, φίρμα Γκρέκα
τέμπο, μουριέλα, αγγαρεία,
γκράντε μαέστρο...γκαλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα ιστορία (δις)
μασκαρά, γκρέκο μασκαρά (δις)
φράγκο ρεζέρβα φαλιμέντο
περκέ ματζάρε σοσιαλίστα κομπανία».
[Καλά, αυτός, αν και global thinker (πλανητικής διανόησης) δεν καταλαβαίνει...]
Το δεύτερο:
«Δεν ξαναβόσκω άλλες βουβάλες
δεν θέλω μήτε να τις δω.
Με μπίζνες ήμπλεξα μεγάλες
και στην Αθήνα θα’ κατβώ.
Εδώ ότι θέλεις κάνεις
και κανέναν δεν ρωτάς,
στο χωριό για να φιλήσεις
νιώθεις σαν κλεφτοκοτάς.
Στο σπίτι στου Κακοσάλεσ’ δεν ματαξαναγυρνώ
στάνες και βουβάλες
να γίνουν όλα ρημαδιό.
Ξένοιασα απ’ τους μπελάδες
του χωριού τα προξενιά,
τώρα με όποιαν θέλω μένω
κι αν δεν θέλω λέω ‘γεια’.
Με κομπίνες και τερτίπια
κονομάω ποσοστά
και θα πάρω πέντε σπίτια
στην Ακρόπολη μπροστά».
[Αυτός καταλαβαίνει, αλλά κάνει ότι δεν...]
Το τρίτο:
«Λένε πως είμαι γκαντέμης
παλιοκομμούνι, αναρχικός,
χωρίς αιτία φρικάρω
και άλλα πολλά...εμπριμέ.
Πιάσαν τα πόστα τα καθίκια
όλα τα ξέρουν... ξεράδια.
Ήρθανε, λέει, να μας σώσουν
που να μη σώσουνε ποτέ.
Να δεις που κάποτε
θα μας πούνε και μαλάκες,
να δεις που κάποτε
θα μας πούνε και χαζούς».
[Και καλά, η «αριστερά του χαβιαριού» αυτομαστιγώνεται...για εξιλέωση]
Αδικούνται οι στίχοι από τα τραγούδια του σατιριστή Γιάννη Μηλιώκα, χωρίς τη μουσική τους επένδυση. Ας είναι καλά, όμως, το παλικάρι, κέφι να έχει. Να μας στέλνει «επίκαιρα μηνύματα», σαν τα προηγούμενα, τα σταλμένα πριν από πολλά-πολλά χρόνια...
xatzis@hotmail.com
