Του Κώστα Γιαννούλα
Η μούντζα αποτελεί το παράσημο της ανοιχτής παλάμης με τεντωμένα και τα πέντε δάκτυλα, που εισπράττει κάποιος, όταν θέλουμε να τον αποδοκιμάσουμε για κάποιες δραστηριότητές του.
Τη συνηθίζουμε οι Έλληνες και τη χρησιμοποιούμε σε πολλές περιπτώσεις, κατά κόρον, όμως, όταν οδηγούμε και θέλουμε να αποδοκιμάσουμε παραβατικές συμπεριφορές άλλων οδηγών αλλά και πεζών.
Χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα και μάλιστα κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου από αριστούχο μαθητή της πόλης μας, απευθύνοντάς την προς τους εκπροσώπους της πολιτικής, στρατιωτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας, που βρίσκονταν στην εξέδρα των επισήμων, γεγονός που σχολιάστηκε ποικιλότροπα ανά το πανελλήνιο, μια που έτυχε μεγάλης προβολής απ’ τα μέσα ενημέρωσης.
Και επειδή μεταξύ των επισήμων συμπεριλαμβάνονταν με την ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου και προέδρου του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας και η αφεντιά μου, τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος, θα προσπαθήσω να εκφράσω τη δική μου άποψη επί του θέματος.
Κατ’ αρχήν θέτω στα υπόψη ότι η πρώτη αντίδραση από πλευράς επισήμων ήταν μία στιγμιαία χαμηλόφωνη μουρμούρα με απροσδιόριστο περιεχόμενο, που μαρτυρούσε, αν μη τι άλλο, αιφνιδιασμό και εν μέρει δυσαρέσκεια.
Σπεύδω να ομολογήσω, επίσης, για τον εαυτό μου, που επί τριάντα δύο συναπτά έτη υπηρέτησα ως φιλόλογος το δημόσιο σχολείο προσπαθώντας να πλάθω χαρακτήρες, ότι, αν η ενέργεια αυτή του μαθητή είχε εκδηλωθεί κάτω από συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας και κοινωνικής ηρεμίας και ερχόταν προς συζήτηση το θέμα στο σύλλογο καθηγητών του σχολείου μου, θα ήμουν ιδιαίτερα αυστηρός με το μαθητή και θα ζητούσα την παραδειγματική του τιμωρία.
Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση και κάτω από τις συνθήκες που εκδηλώθηκε, τολμώ να πω ότι η δική μου πρώτη αντίδραση, ίσως και άλλων στην εξέδρα, χωρίς να εκφραστεί φανερά εκείνη τη στιγμή, είχε να κάνει με μια ενδόμυχη ικανοποίηση για τη συμπεριφορά του μαθητή και δη παραστάτη της σημαίας του σχολείου του, που βρήκε το θάρρος, θράσος για άλλους, στο πρόσωπο των επισήμων της εξέδρας να αποδοκιμάσει με τη χειρονομία του την πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία της χώρας για τις παραλείψεις, τα λάθη και το κατάντημα του κόσμου, που παραδίδουμε σ’ αυτόν και στη γενιά του. Δεν το κρύβω, μάλιστα, ότι, λόγω της σοκαριστικής χειρονομίας, όσο περνούσε η ώρα, ως δάσκαλος, εκτός από ενοχές ένιωθα να γεννιέται μέσα μου η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, μια που το μέλλον δεν ανήκει στους προσκυνημένους, βολεμένους και αδιάφορους, αλλά στους αγωνιστές και ασυμβίβαστους.
Και για να αποφύγω πιθανές αντιδράσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την ημέρα εκείνη όλη η Ελλάδα θύμιζε καζάνι, που βράζει από οργή και αγανάκτηση εξαιτίας των σκληρών, ισοπεδωτικών και επώδυνων μέτρων, που η τρόικα με εκβιαστικό τρόπο και με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Παπανδρέου επέβαλε κατά δικαίων και αδίκων.
Οι πιο πολλοί βουλευτές, κυβερνητικοί κυρίως, απέφυγαν συστηματικά να εμφανιστούν σε δημόσιους χώρους και στις εξέδρες των επισήμων δια τον φόβον των αντιδράσεων. Αλλωστε, μόλις μια μέρα πριν, δύο Υπουργοί είχαν προπηλακισθεί στη Θεσσαλονίκη, καθώς εξέρχονταν απ’ το ναό.
Στη Λάρισα και απέναντι απ’ την εξέδρα των επισήμων μια ομάδα συμπολιτών κάτω από πανό του ΣΥΡΙΖΑ έδινε το δικό της παρών με συνθήματα κατά των μνημονίων και των εμπνευστών τους, ενώ μια άλλη ολιγάριθμη ομάδα πιο δίπλα φορώντας άσπρες προσωπίδες έδινε το δικό της στίγμα εξηγώντας με γραπτά συνθήματα, γιατί σιωπούν.
Την ώρα της παρέλασης μαθητές και μαθήτριες αρκετών Γυμνασίων και Λυκείων αντί να στρέψουν τα πρόσωπά τους προς την εξέδρα αποδίδοντας τιμές στους επισήμους κατά τα ειωθότα, τα γύριζαν προς την πλατεία και το λαό καταχειροκροτούμενοι.
Την ίδια ώρα, επίσης, στη Θεσσαλονίκη προπηλακίζονταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και διαλύονταν η παρέλαση, στα Τρίκαλα δέρνονταν βουλευτής από οργανωμένο οπαδό του κόμματός του, ενώ σε πολλές άλλες πόλεις τα πράγματα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.
Τα θυμίζω όλα αυτά, για να δείξω ότι η συμπεριφορά του Λαρισαίου μαθητή δεν αποτελούσε ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά είχε να κάνει με την όλη ανά το πανελλήνιο περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που έστελνε μηνύματα προς την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, ότι δεν πάει άλλο.
Και ευτυχώς που το μήνυμα ελήφθη και, απ’ ό,τι δείχνουν οι ως τώρα εξελίξεις, γλιτώσαμε ως λαός και ως χώρα απ’ τα χειρότερα.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και επειδή δεν πληροφορηθήκαμε ακόμη πώς, τελικά, ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου αντιμετώπισε το μαθητή, καλό είναι, αν δεν το έκανε ήδη, να δει την πράξη του με επιείκεια και όχι να ζητήσει την κεφαλήν του επί πίνακι, όπως ζητούσαν προ καιρού κάποιοι θερμοκέφαλοι. Άλλωστε οι παιδαγωγοί δε λειτουργούν για να εξοντώνουν αλλά για να συνετίζουν και να δίνουν ευκαιρίες σ’ όσους τις χρειάζονται, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά.
