Η νέα κυβέρνηση δεν θα επιβάλλει πρόσθετους φόρους στο 2011 (μετατίθενται για το 2012).
Είναι, άραγε, αντιστάθμισμα για το «πετσόκομμα» των μισθών, συντάξεων και 13ου;
Επομένως ας μην ανησυχούμε! Θα τα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα.
Μπορεί να μην γίνει γουρνοχαρά, να μην γευτούμε γαλοπούλα και μελομακάρονα, όμως το δέντρο, πλαστικό κι αυτό, όπως ο «παράδεισος» που ζούμε, όπως οι προσδοκίες μας για το αύριο, θα το στολίσουμε στο σαλόνι.
Επίσης, τα παιδιά θα μας χτυπήσουν την πόρτα για το «Χριστός γεννάται...» και το «Καλή Χρονιά».
Όσο για το «σήμερα τα φώτα...», αυτά μας τα ‘χουν «αλλάξει» μαζί με τον αδόξαστο, από κοντά και η ΔΕΗ που μας τα κόβει.
Μόνο που φέτος, εκτός από τα «τρίγωνα» θα κρατούν και κάποιο σακουλάκι για καμιά λιχουδιά, γιατί χαρτζιλίκι σε ρευστό δεν βλέπω.
Το ευρώ, εκτός που το υποτιμήσαμε σε δραχμή (καλομελέτα κι έρχεται...), «κούρεψε, κούρεψε», έγινε «Γιουλ Μπρίνερ» (παλιός φαλακρός ηθοποιός, «Ταρας Μπούμπα») δεν περισσεύει πια για χαρτζιλίκι.
Η ασύνορη και ατίθαση νοσταλγία κάνει τον νουν να πισωστρατήσει και να γυρίσει στα χρόνια της Κατοχής, τότε που οι Γερμανοί (σας θυμίζει κάτι αυτό το Κράτος - Φυλή;) μας πήραν, κυριολεκτικά και την τελευταία μπουκιά ψωμί και μας άφησαν μόνο τη λαχανίδα.
Παιδιά, τότε, ξυπόλητα και πεινασμένα, τρέχαμε μέσα στις λάσπες και την παγωνιά, να ζητιανεύουμε «αξιοπρεπώς» λέγοντας τα κάλαντα.
Αντί για «τρίγωνα» κρατούσαμε το λαδικό και ένα σακουλάκι για καμία στάλα λάδι ή χούφτα αλεύρι, έστω και πίτουρα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
«Πώς καταντήσαμε λοχία;..».
Και δεν αναφέρομαι στα «περήφανα γηρατειά» (τρομάρα μας), αλλά στο μπάχαλο! Στο μπάχαλο που έφερε τα πάνω - κάτω στη ζωή μας, που έκανε να «χάσει ο σκύλος τον αφέντη του», με ευθύνη των Ταγών, των Φίλων - Συμμάχων μας κυρίως από την Κούτρα τη δικιά μας.
Παραφράζοντας τον Βάρναλη, λέγω: Δεν φταίει το στραβό το ριζικό μας, ούτε πως ο Θεός μας μισεί, φταίει το κεφάλι το στραβό μας, φταίω εγώ μα φταις και συ.
Πατήσαμε στο αβγό για να φτάσουμε στον Ουρανό.
Βουλιάξαμε στην «Αμαρτία» που θα παιδεύει τα τέκνα μας για πολλά χρόνια.
Σπύρος Χαλικιάς
