* Του Κώστα Ευ. Καραμπάτσα
Στρασβούργο, πρωτεύουσα της Ευρώπης, Δεκέμβριος 1987, λίγο πριν τις γιορτές. Ένα τυπικό γαλλικό Peugeot 405, που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιαδήποτε μεσοαστική οικογένεια, χωρίς φανφάρες, διακριτικά, «φουσκωτούς» και λοιπές εκφάνσεις της σύγχρονης ανθρώπινης ματαιοδοξίας, σταματάει έξω από το «Palais des Congres», το εκεί κάτι σαν Μέγαρο Μουσικής, για να συνεννοούμαστε.
Η λιπόσαρκη γυναικεία φιγούρα που ξεπροβάλλει από το αυτοκίνητο μας θυμίζει κάποια. «Λες;», αναρωτιόμαστε. Η επιβεβαίωση δεν θα αργήσει. Είναι αυτή, η Danielle Mitterand, η σύζυγος του πανίσχυρου θρυλικού προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, η πρώτη κυρία της χώρας. Αδύνατη, χαμηλόφωνη, ελαφρώς καμπουριαστή, με εμφανή συμπτώματα οστεοπόρωσης, τολμώ να αποτιμήσω σήμερα, με τις ελάχιστες γνώσεις ιατρικής που αποκομίζω λόγω συναφούς δραστηριότητας τα τελευταία δύο χρόνια.
Πίσω της τρία άτομα κατεβάζουν από το αυτοκίνητο, ρούχα και τρόφιμα και τα πηγαίνουν προς το Palais. Μέσα στο πολυτελές κτίριο έχουν κάνει κατάληψη τις τελευταίες μέρες οι εξόριστοι Κούρδοι αγωνιστές του παράνομου PKK που διαμαρτύρονται για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από την Τουρκία. Το Στρασβούργο, έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προσφέρεται για την αναζήτηση διεθνών συμμάχων και ερεισμάτων.
Εκεί μαζί τους και εμείς. Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Κοινότητας Αλσατίας. Συνεπαρμένοι από τον οίστρο των νεανικών σοσιαλιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών μας ανησυχιών.
Η πρώτη κυρία, αθόρυβα και διακριτικά, χωρίς κανάλια, κάμερες και φωτογραφίες θα μπει στο κτίριο. Μίλησε, μας είπαν, με τους Κούρδους, μισή ώρα περίπου, τους εμψύχωσε και τους ενθάρρυνε.
Λίγο πριν ξαναμπεί εξίσου χαλαρά στο αυτοκίνητο για να φύγει, κοντοστάθηκε δίπλα στην ελληνική μας συντροφιά. Δυο- τρεις χειραψίες με τους πιο ενθουσιώδεις, μια ακραία και εντελώς φυσική εκδήλωση φιλελληνικών αισθημάτων, μια αναφορά στη Μελίνα και τον Γαβρά και μια διάσημη, λέει, φράση του Σωκράτη, που για να πω την αμαρτία μου, εγώ πρώτη φορά την άκουγα: «Για να ταρακουνήσεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να ταρακουνήσεις τον εαυτό σου...». Ή με άλλα λόγια, να ξεβολευτείς από τη χλιδή και τα μεγαλεία του Ελιζέ και να τρέχεις κοντά στους απροστάτευτους και στους κατατρεγμένους της γης...
Το περιστατικό μου το θύμισε τηλεφωνικά προχθές λίγες ώρες μετά το θάνατό της, ένας από τους αυτόπτες της ελληνικής μας παροικίας εκείνο το βράδυ. Επιφανής γιατρός, Ελληνογάλλος, ή μάλλον Έλληνας δεύτερης γενιάς και πρωτοκλασάτο στέλεχος του PS, του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Και μετά τη γλυκιά νοσταλγική ανάμνηση της μεγάλης κυρίας που είχαμε την τύχη έστω φευγαλέα να δούμε κάποτε για λίγα λεπτά της ώρας μπροστά μας, με ξανάριξε στη μελαγχολία. Μιλώντας μου για την ελληνική κρίση, τις σκληρές και ενίοτε άδικες αναφορές για μας από κάποια ΜΜΕ στη χώρα του Βολταίρου και του Ρουσσώ και στους αγώνες που καταβάλλουν αυτοί, οι συμπατριώτες της διασποράς για την ενίσχυση και αποκατάσταση της πατρίδας και των θεσμών της...
* Ο Κώστας Ευ. Καραμπάτσας είναι αν. διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και γ.γ. του τοπικού παραρτήματος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας.
