* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η Ελλάδα βρέθηκε για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο των ξένων ΜΜΕ και ταυτοχρόνως στην μπούκα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με την αργοπορία στη λήψη απόφασης για τον σχηματισμό «μεταβατικής» κυβέρνησης αλλά και την παρατεταμένη ασυμφωνία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων εις ό,τι αφορά το πλάνο και τη δημιουργία αυτής της κυβέρνησης. Τα ονόματα ως τώρα αυτών που θα λάβουν μέρος στο καινούργιο κυβερνητικό σχήμα είναι πολλά. Η συνέχεια θα δείξει όμως αν όλοι όσοι λάβουν μέρος σε αυτό θα φανούν ικανοί να φέρουν σε πέρας το πολύ δύσκολο έργο που ούτως ή άλλως θα επωμιστούν. Η νέα αυτή κυβέρνηση, με χρονικό ορίζοντα μέχρι τις εκλογές (19 Φεβρουαρίου), θα έχει ως ρόλο να ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση και να εφαρμόσει τα μέτρα που θα οδηγήσουν τη χώρα ξανά στο δρόμο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ευρωζώνης, μια διαδικασία που ούτως ή άλλως έχει αντιμετωπίσει στην πορεία της πολλά και διάφορα προβλήματα. Η κυβέρνηση που συζητάμε, με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν αναμένεται όμως να έχει την αποδοχή από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά το γεγονός ότι έρχεται σε μια στιγμή κρίσιμη για τη χώρα, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να μείνει ακυβέρνητη. Δεν τυγχάνει συνολικής αποδοχής διότι οι πολίτες αισθάνονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε σκληρά μέτρα που έχουν υποθηκεύσει το μέλλον τους αλλά και των ερχόμενων γενεών. Παρά τα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως οι πολίτες θέλουν να υπάρξει λύση προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία και η οικονομική καταστροφή της χώρας, δεν φαίνεται κανείς να επιθυμεί να μπει σε νέες περιπέτειες που σχετίζονται με επιβολή επιπρόσθετων οικονομικών μέτρων. Πολύ απλά, οι Έλληνες πολίτες έχουν απηυδήσει από τις τελευταίες καταστάσεις και δεν φαίνεται να πείθονται από τις υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα από τις εκλογές και μετά, για μια Ελλάδα απαλλαγμένη δήθεν από το δίλημμα περί της ψήφισης ή όχι των μέτρων, περί του επείγοντος ή μη της αποδοχής της δανειακής σύμβασης που αποδέχθηκε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και που η ΝΔ ενώ στην αρχή επέμεινε σε αντιμνημονιακή πολιτική, εκ των υστέρων βρέθηκε στη θέση να στηρίξει μια κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ, που σύμφωνα με τον επίτροπο Όλι Ρεν, θα πρέπει να εγκρίνει πέρα από τη δανειακή σύμβαση και όλα τα μέτρα που την συνοδεύουν. Έτσι λοιπόν οδεύουμε σταθερά προς μια κυβέρνηση που το έργο της θα είναι δύσκολο αναφορικά με τα μέτρα που θα πρέπει να αποφασίσει και το πλάνο που θα ακολουθήσει, απέναντι σε έναν λαό έτοιμο να την αμφισβητήσει ανά πάσα στιγμή, με δεδομένη την ούτως ή άλλως εκφρασμένη δυσαρέσκεια κατά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Ζητείται λοιπόν τώρα η στήριξη από ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά και Δημοκρατική Συμμαχία, με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να απέχουν από την όλη διαδικασία ή την αρνούνται. Η κυβέρνηση όμως αυτή – δεν πρέπει να ξεχνάμε – είναι «μεταβατική». Στη διάρκειά της βέβαια θα κριθούν πολλά, πολιτικές που εφαρμόστηκαν εδώ και δεκαετίες και που απέτυχαν παταγωδώς. Αποκτά λοιπόν κάποια σημασία ο ρόλος της που συνεχώς αναβαθμίζεται την ίδια στιγμή που κάποιοι (λέω τώρα…) θα επιχειρήσουν να της φορτώσουν πολλά. Γιατί μην το θεωρείτε απίθανο, κάποιοι που θέλουν να αποσείσουν τις ευθύνες που τους αναλογούν για τον κατήφορο της χώρας, να επιχειρήσουν να μεταθέσουν ευθύνες, με το σκεπτικό ότι καλύτερο θα ήταν αφού ξεκίνησε αυτό το έργο η προηγούμενη κυβέρνηση, να το ολοκληρώσει. Διάτρητη εκ των προτέρων, λέτε, η «συναινετική» κυβέρνησή μας; Φαύλος κύκλος, με άγνωστες τις τελικές προθέσεις. Αυτό που θα δούμε το αμέσως ερχόμενο χρονικό διάστημα είναι πολύ απλά ένα ακόμη κομφούζιο αναφορικά με το μέλλον της χώρας, που σε κάθε περίπτωση φαντάζει χλωμό. Γιατί τι θα γίνει αν κληθεί η νέα κυβέρνηση να απαντήσει στις σφοδρές διαμαρτυρίες που θα ανακύψουν από τη νεομνημονιακή πολιτική που θα εφαρμοστεί; Πώς και με ποιο τρόπο θα δείξει ότι «ξεχωρίζει» από την κυβέρνηση Παπανδρέου; Κάποιοι λένε ότι η κυβέρνηση αυτή σκοπό έχει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Φλεβάρη και τίποτε άλλο. Εξηγούμαι: μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου είναι τρεις μήνες. Νομίζετε ότι λίγα είναι αυτά που θα κληθεί να διαχειριστεί; Και αν η δανειακή «συμφωνία» έχει προ πολλού «κλειδώσει» και όλα έγιναν για το θεαθήναι, ποιος εγγυάται ότι σε μια νέα δημοσκόπηση η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα την καταδικάσει - και πολύ περισσότερο ενεργά στις επικείμενες εκλογές, που θα κρίνουν την διακυβέρνηση της χώρας τα κρίσιμα πέτρινα χρόνια μέχρι το 2016, την περίοδο που θα στενάξουν μέχρι και οι πέτρες από την σφιχτή οικονομική πολιτική; Νομίζετε επίσης ότι οι μπελάδες τελείωσαν; Λάθος, μόλις τώρα αρχίζουν. Ρίξτε μια ματιά στη γειτονική Ιταλία για να διαπιστώσετε το μέγεθος της ευρωπαϊκής τραγωδίας. Προσπαθήστε να αξιολογήσετε τον γαλλο-γερμανικό άξονα και να ερμηνεύσετε την επιθετική πολιτική του, που μάλλον ομοιάζει με τον φοβικό που ουρλιάζει για να απομακρύνει τον πανικό του. Το ντόμινο στην Ευρωζώνη παραμονεύει και οι εταίροι βγάζουν τους κρυμμένους άσους από το μανίκι, μη τυχόν και απογυμνωθεί πλήρως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό που έμεινε ανολοκλήρωτο από την μη κύρωση της Συνταγματικής Συνθήκης πριν από μερικά χρόνια και που ούτε με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας κατάφερε να απομονώσει τον γραφειοκρατικό και δυσνόητο χαρακτήρα της ΕΕ. Διακυβεύονται πολλά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η επιλογή μιας τέτοιας κυβέρνησης, πασπαλισμένης με μπόλικη συναίνεση και συνεργασία στα πρόσωπα και τον προορισμό της. Θα το δείτε πώς θα λειτουργήσει τους αμέσως επόμενους μήνες, που θα είναι από δύσκολοι έως τυραννικοί. Θα το διαπιστώσετε σε λίγο όταν θα βλέπετε τις αποφάσεις για την τύχη της χώρας να υπογράφονται συναινετικά, χωρίς άλλες φωνασκίες. Όταν ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας θα παίρνει «γραφική» μορφή από τα λόγια των συμμετεχόντων σε μια κατά τα άλλα «μεταβατική» κυβέρνηση.
