Αγαπημένοι Δάσκαλοι των Παιδιών μας. Μπορεί να μην διδάσκετε τα δικά μου παιδιά αλλά δεν έχει σημασία. Οι δάσκαλοι των παιδιών μας είχαν πάντα βαρύνουσα σημασία για την ελληνική οικογένεια. Μπορεί τα τρία μου παιδιά να μεγαλώνουν στο Βερολίνο αλλά ούτε αυτό έχει σημασία. Αγαπάνε το τόπο τους, με την ένταση και τον τρόπο που κάθε άνθρωπος πάνω σε αυτή τη γη, αγαπά τη γενέτειρά του.
Ας μην σας κουράζω, όμως, άλλο. Σας γράφω για να ενώσω τη φωνή μου με όλους εκείνους που επιθυμούν να μην τιμωρηθεί ο μαθητής που... απέδωσε τιμές, με μια παλιά βυζαντινή χειρονομία, κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου. Δεν σας το ζητώ αυτό, μόνον επειδή το Σχολείο, δεν μπορεί να τιμωρεί έναν μαθητή που εκφράζεται ειρηνικά, έστω και ανορθόδοξα και επειδή, πάντα και ιδιαιτέρως στους δύσκολους καιρούς μας, πρέπει να διαφυλάττουμε την ελευθερία έκφρασης.
Δεν σας το ζητώ αυτό, μόνον επειδή ο μαθητής αυτός εργάζεται, σπουδάζει και βοηθά την οικογένειά του, -κάνει δηλαδή περισσότερα από έναν συνηθισμένο ενήλικο, χωρίς να έχει και τα δικαιώματα ενός ενηλίκου. Αυτός ο μαθητής, 16 χρόνων πια και με τις ευθύνες που έχει αναλάβει, δεν έχει, για παράδειγμα, δικαίωμα ψήφου, για να εκφράσει με την ψήφο του, τη διαφωνία του για όσα βιώνει. Θα συνεδρίαζε ποτέ, οποιοδήποτε όργανο για να τιμωρήσει έναν ενήλικο επειδή μούντζωσε κάποιον άλλον ενήλικο; Το πολύ - πολύ, εάν ο αποδέκτης της χειρονομίας αισθανόταν ότι προσεβλήθη, να προσέφευγε στα δικαστήρια. Γιατί το Σχολείο να αναλάβει το ρόλο των όποιων «θιγμένων»; Όποιος προσεβλήθη, ας πάει στα δικαστήρια.
Δεν σας το ζητώ αυτό, μόνον επειδή το Σχολείο, χωρίς -θέλω να πιστεύω- τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των Δασκάλων μας, έχει χάσει τον παιδαγωγικό του ρόλο και παλεύει απλώς, υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες να κρατήσει τον εκπαιδευτικό του χαρακτήρα και άρα δεν έχει το δικαίωμα να «νουθετεί». Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για Σχολείο με μαθητές εργαζόμενους...
Δεν σας το ζητώ αυτό, μόνον επειδή το Σύνταγμά μας προστατεύει την ισότητα και δεν μπορεί, για παράδειγμα, ένας πολιτειακός παράγων να εκφράζει τη διαμαρτυρία του αποχωρώντας από μια δημόσια εκδήλωση, -συνοδευόμενος από τη συμπάθεια μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης αλλά και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης- και να τιμωρείται ένας πολίτης που συμμετέχει σε μια ανάλογη εκδήλωση. Ένας πολίτης χωρίς δικαίωμα ψήφου και χωρίς πρόσβαση σε κανένα θεσμικό μέσο ενημέρωσης, πού θα καταγράψει και θα αναλύσει τα αισθήματά του και θα παρουσιάσει τα επιχειρήματά του και το δίκιο του...
Σας το ζητώ αυτό, για όλους αυτούς τους λόγους και για κάποιους ακόμη που είμαι σίγουρη ότι τους έχετε σκεφθεί και εσείς, ως Δάσκαλοι και Πολίτες και δεν χρειάζεται, χάριν συντομίας να τους παραθέσω όλους και επιπλέον, σας το ζητώ ως μητέρα τριών παιδιών, 4, 6 και 9 χρόνων, που είδε στην κίνηση αυτού του μαθητή, ένα σπουδαίο μάθημα για τα παιδιά της. Προσπαθώ να εξηγήσω στα παιδιά μου ότι το να μιμούνται το λεξιλόγιο ή και τις χειρονομίες ενηλίκων, δεν τα... μεγαλώνει. Πως πρέπει, όταν έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό, να το λέμε ευκρινώς και κοσμίως, χωρίς να έχουμε προηγουμένως ευτελίσει, με τη συχνή και αδικαιολόγητη χρήση τα μέσα έκφρασής μας. Ότι όταν θυμώνουμε με το μικρό μας αδερφάκι επειδή μας πήρε κάποιο παιχνίδι, δεν το βρίζουμε και δεν το χτυπάμε αλλά προσπαθούμε να του εξηγήσουμε και περιμένουμε σιγά - σιγά, να μεγαλώσει και να καταλάβει ότι δικαιώματα και υποχρεώσεις έχουν όλοι.
O μεγάλος μου γιος, 9 χρόνων, φώναξε χαρούμενος, βλέποντας τη γνωστή πλέον φωτογραφία του μαθητή σας από την τελευταία παρέλαση, σε κάποιο blog και μετά «μαζεύτηκε» και μου είπε «ξέρω τι θα πεις, η μούντζα είναι κακό πράγμα», του είπα: Ναι, αυτό δεν αλλάζει. Η μούντζα είναι κακό πράγμα. Αλλά όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, τα πράγματα έχουν τόσο τη γενική τους σημασία, όσο και τη σημασία που τους δίνουμε εμείς. Αν μουντζώνεις όλη την ώρα, δεν έχει νόημα. Όταν ένας μαθητής, δεκάξι χρόνων, εργαζόμενος και ωραίος σαν Έλληνας, παρελαύνει στην εθνική εορτή της χώρας του, με λεβεντιά και παράστημα και κρατώντας το βήμα και το βλέμμα του σταθερό, σηκώνει το χέρι του, που δεν έχει δικαίωμα ψήφου και ανοίγει τα δάχτυλά του, χωρίς φωνές και φανφαρονισμούς, τότε μας λέει τη γνώμη του.
Δυνατά και καθαρά. Και όλοι εμείς, μεγάλοι και μικροί, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», άρχοντες και αρχόμενοι, υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, συνυπεύθυνοι για ό,τι τον οδήγησε μέχρις εκεί, οφείλουμε να ακούσουμε τι μας λέει, σε όλους όσοι δεν είχαμε αυτιά να τον ακούσουμε. Αξίζει την προσοχή μας. Όχι την τιμωρία μας. Συγγνώμη που σας κούρασα και παρακαλώ, λάβετε υπ΄ όψιν σας και εμένα, μαζί με όλους τους άλλους αλλά και την καρδιά σας, που είμαι σίγουρη, σας λέει τα ίδια ακριβώς.
Με τιμή, μια συνηθισμένη
και περήφανη Ελληνίδα μαμά
