* Του Αθανάσιου Κουτσοκέρα, οικονομολόγου
Και να πoυ φτάσαμε... η εξαθλίωση να μας χτυπάει την πόρτα, περιμένοντας με λαχτάρα να μπει στα σπίτια μας και αυτοί που την οδήγησαν έξω από τις πόρτες μας, να την προτρέπουν να τις σπάσει και να εισχωρήσει βίαια μέσα, με το να παίρνουν νέα μέτρα, μειώνοντας μισθούς, δημιουργώντας ανέργους, διαλύοντας την κοινωνία.
Έτσι, λοιπόν, οι κυβερνώντες έχοντας μέχρι τώρα εκτελέσει πιστά τις εντολές των αφεντικών τους, βλέποντας τη δυσκολία της εκτέλεσης του υπολοίπου σχεδίου, προβαίνουν στη δημιουργία διάδοχης κατάστασης διακυβέρνησης της χώρας (ίσως και χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού), για την εκτέλεση της τελευταίας πράξης του έργου, την ολοκληρωμένη υποταγή του ελληνικού λαού, τη δημιουργία του σύγχρονου σκλάβου.
Τις μέρες, λοιπόν, που γιορτάζουμε το βροντερό ιστορικό «όχι», του ελληνικού λαού, ενάντια στην μπότα του κατακτητή, την ίδια στιγμή θριαμβολογούν και παρουσιάζουν την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας, ως εθνική επιτυχία και ως λύση για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας μας, προσπαθώντας να κοροϊδέψουν για μια ακόμη φορά τον ελληνικό λαό.
Ήρθε η ώρα όμως ο ελληνικός λαός να φωνάξει ένα ακόμη όχι! Να υψώσει ανάστημα! Να προβάλλει την ελπίδα, που βγαίνει μέσα από την αντίσταση! Την αντίσταση σε κάθε τι, που μας έφερε εδώ! Σε κάθε τι, που μας εξαθλιώνει, σε κάθε τι, που μας στερεί την ελευθερία, σε κάθε τι, που καταργεί την δημοκρατία. Να προβάλλει την ελπίδα, που βγαίνει από την ομοψυχία στην δύσκολη στιγμή, τη συμπαράσταση και την ομόνοια ενάντια σε ό,τι μας καταργεί.
Τι περιμένουμε λοιπόν! Είναι τόσοι λίγοι και είμαστε τόσοι πολύ! Είναι τόσο δύσκολη η σύμπλευση ενάντια σ’ αυτό που μας βασανίζει; Ποιος είναι αυτός, που δεν θέλει μια πολιτική ενάντια σε κάθε είδος μνημόνιο, στην τρόικα και στα μέτρα της εξαθλίωσης; Ποιος είναι αυτός, που δεν θέλει μια πολιτική αναδιανομής πλούτου, υπέρ του λαού και μια δίκαια φορολόγηση αυτών που έχουν και όχι ληστρικές επιδρομές σ’ αυτούς που δεν έχουν; Ποιος είναι αυτός, που διαφοροποιείται σε μια πολιτική ανάπτυξης, η οποία θα είναι στραμμένη στις κοινωνικές μας ανάγκες, επενδύοντας σε τομείς, όπως, αγροτικός, κτηνοτροφικός τομέας, ενέργεια, δημιουργώντας στο εγγύς μέλλον διατροφική επάρκεια για τη χώρα, αλλά και κάλυψη άλλων βασικών μας αναγκών;
Ποιος είναι αυτός, που δεν αποζητά ασπίδα προστασίας, όταν πλήττεται από την κρίση (άνεργος, δανειολήπτης...) και το αρνείται; Και... ποιος είναι αυτός, που δεν αποζητά ένα δομημένο κράτος, έτσι, που θα δίνει μέλλον στη νέα γενιά και μεγάλη προσφορά και εξυπηρέτηση στους πολίτες του (κοινωνικά αγαθά, «παιδεία, υγεία»); Θεωρώ κανένας μας! Υπάρχει, λοιπόν, λύση! Η δημιουργία μιας ομπρέλας, που θα συγκεντρώσει τον λαό από κάτω της, όλων εκείνων των μικρότερων κομμάτων, που είναι πραγματικά ενάντια στο μνημόνιο και στην εξαθλίωση της κοινωνίας. Αφήνοντας πίσω τους μικροπολιτικούς εγωισμούς και συμφωνώντας πάνω σε μια πολιτική που θα στηρίζεται στους πιο πάνω άξονες και στο κυριότερο, την επιθυμία τους να σώσουν την κοινωνία. Γιατί, πρέπει, επιτέλους, να πάψουν να πιστεύουν ότι προβάλλοντας διαφορές και διαφωνίες μεταξύ τους, σώζουν τους πολιτικούς τους σχηματισμούς, διότι ο κόσμος θα τους υπερκεράσει... «Η σωτηρία της κοινωνίας πάνω απ’ όλα».
Και κάτι ακόμη, όσο αφήνουν το χρόνο να κυλάει, οι ευθύνες τους μεγαλώνουν και σε λίγο θα είναι ίδιες μ’ αυτές, όλων αυτών που μας οδήγησαν εδώ, επειδή μπορούσαν να μας σώσουν και έμειναν απλά θεατές, βλέποντας την εξαθλίωση της κοινωνίας, άπραγοι! Ας τρέξουμε λοιπόν να προλάβουμε! Πριν είναι αργά!
