Από τον Σωτήρη Π. Ζάχο
Όταν ξεκινούσε το πανηγύρι της κρίσης και του μνημονίου είχε διαφανεί ότι κανένας δεν είχε διάθεση να «σηκώσει τα μανίκια», να αναλάβει τις ευθύνες του και να στρωθεί στη δουλειά. Εξαίρεση ο νυν πρωθυπουργός που τα σήκωνε πρωταγωνιστώντας σε τηλεοπτικό προεκλογικό σποτάκι από εκείνα που μας προετοιμάζουν για όσα ... δεν πρόκειται ποτέ να δούμε στην πραγματικότητα. Άλλωστε κι αυτός στη διαφήμιση έμεινε! Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι το να οδηγείς μια χώρα στη χρεοκοπία προϋποθέτει ανασκούμπωμα.
Αν ήμασταν βιολιστές, θα μας ζήλευε και η Vanessa Mae, ο κόσμος της μουσικής θα τα είχε ακούσει όλα από εμάς, αφού αρκετούς μήνες μετά συνεχίζουμε το βιολί μας. Παρακολουθούμε τη χώρα να οδηγείται στην καταστροφή, όπως ακριβώς παρακολουθούμε και τα τουρκικά σίριαλ που έχουν γίνει ανάρπαστα. Χωρίς, δηλαδή, να κάνουμε τίποτα. Βλέπουμε την κατάσταση να φτάνει στο απροχώρητο και δεν μας νοιάζει. Λες και πρόκειται για χώρα αλλουνού. Την ίδια στιγμή, βέβαια, όπου κι αν κοιτάξουμε, βλέπουμε αγανακτισμένους. Αλλά αγανακτισμένους με τους άλλους. Αγανακτισμένο με τον εαυτό του δεν έχω συναντήσει ακόμα. Ούτε έχω δει κάποιον έστω διατεθειμένο να αγανακτήσει με τον εαυτό του.
Κι ενώ οι ξένοι μάς κουρεύουν χωρίς να μας ρωτήσουν έστω πώς, εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να επιδιδόμαστε στο διαχρονικό εθνικό σπορ μας. Δηλαδή, να βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω περιμένοντας από τους υπολοίπους να σώσουν την κατάσταση αλλά κι εμάς. Μπορεί να συμβαίνει αυτό, γιατί οι άλλοι, για κάποιον αδιόρατο λόγο, μας χρωστούν χάρη, επειδή απλώς υπάρχουμε και αναπνέουμε δίπλα τους. Μεγάλη η χάρη μας. Κι αν συνεχιστεί αυτή η αφασία, οι άλλοι θα μας κάνουν γουλί με συνοπτικές διαδικασίες. Και καλά να πάθουμε.
Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος προσπαθούσε να καταλάβει -παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της βλαμμένης ελληνικής γνώμης- τι έφταιξε και οδηγηθήκαμε κατά διαόλου, θα πάθαινε ό,τι κι ο Τζακ Νίκολσον στη «Φωλιά του Κούκου». Λογικός θα ξεκινούσε, «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» θα κατάληγε. Γιατί σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της -απολύτως αποχαυνωμένης- κοινής γνώμης, για την κρίση της Ελλάδας δεν φταίει κανείς! Τουλάχιστον αρχικά ο ένας προσπαθούσε να ρίξει τα βάρη στους άλλους, σήμερα πλέον ο καθένας απλώς προσπαθεί να σώσει το τομάρι του αποποιούμενος κάθε ευθύνη.
Για την κρίση, τη χρεοκοπία, την πτώχευση της χώρας μας, λοιπόν, δεν φταίνε ούτε οι αργόμισθοι, ούτε οι πρόωρα ή παράνομα συνταξιοδοτημένοι, ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε οι μιζαδόροι, ούτε εκείνοι που δεν αποδίδουν ΦΠΑ, ούτε όσοι παίρνουν ευφάνταστης γελοιότητας και ονομασίας επιδόματα, ούτε οι φαρμακοποιοί, ούτε οι γιατροί, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι αγρότες, ούτε οι υπάλληλοι της ΔΕΗ και σίγουρα ούτε εκείνοι του ΟΣΕ... Οπότε πού οδηγούμαστε; Μα πού αλλού; Στην απόλυτη καταστροφή.
Αλλά και στην απόλυτη πρωτοτυπία. Γιατί η κρίση η δικιά μας δεν είναι σαν την κρίση των άλλων. Η κρίση που αντιμετωπίζουν άλλες κοινωνίες έχει όνομα, αιτία και γι’ αυτό ίσως κάποια στιγμή και λύση. Η δική μας, όμως, δεν θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε κρίση. Είναι κρίση αυτοφυής. Κανείς δεν ξέρει από πού προήλθε, κανείς δεν την είδε να έρχεται κανείς δεν την ένιωσε να στρογγυλοκάθεται και κυρίως κανείς δεν γνωρίζει αν, πότε και πώς θα μας εγκαταλείψει. Όποιος ακούει να γίνεται αναφορά στις ευθύνες της δικής του συντεχνίας, έχει έτοιμη τη βλακώδη απάντηση: «Μα εμείς φταίμε; Εμείς μόνο τόσα εκατομμύρια επιβαρύνουμε τον κρατικό προϋπολογισμό»! Κανένας, βέβαια, από όλους αυτούς τους «εμείς» δε διαθέτει τη νοητική ικανότητα να σκεφτεί σφαιρικά και να καταλήξει στο απλοϊκό συμπέρασμα ότι η χρεοκοπία μας υπήρξε το άθροισμα του «εμείς» + «εμείς» + «εμείς» + «ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί».
Και τώρα κάποιοι νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να είναι αγανακτισμένοι, να απεργούν, να κατεβαίνουν στους δρόμους, να αδιαφορούν για τις υποχρεώσεις τους, να φωνάζουν ενάντια σε... ποιον; Αλήθεια, όλοι αυτοί που σήμερα αγανακτούν, πού βρίσκονταν τόσο καιρό; Πού βρίσκονταν στις προηγούμενες εκλογές, πού βρίσκονταν στις προ προηγούμενες; Γιατί αν δεν παρευρέθηκαν σ’ αυτές, σήμερα δεν θα έπρεπε να έχουν μούτρα ούτε για αγανάκτηση ούτε για διεκδικήσεις. Κι αν τελικά παρευρέθηκαν, τι ψήφισαν; Μήπως τον «μπάρμπα» που θα διόριζε τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε κάποια θεσούλα του δημοσίου χωρίς ευθύνες αλλά με αρκετά λεφτά; Ή μήπως εκείνον που τους έταζε κι άλλους λαγούς με πετραχήλια;
Την αφασία πολλοί αγάπησαν, τα αποτελέσματά της όμως ουδείς. Κι εδώ που φτάσαμε δεν φτάσαμε ούτε εξαιτίας της σοβαρότητας, ούτε της οργάνωσης, ούτε του μέτρου. Εξαιτίας της αφασίας φτάσαμε και της ανευθυνότητας και της τεμπελιάς. Και τώρα που τα βλέπουμε και τρώμε τα αποτελέσματα στα μούτρα, δεν μας αρέσει. Τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε συνωμοσίες. Λες κι άμα καταλάβουμε τι και πώς έγινε, αυτό θα ξεγίνει κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Σύμφωνα με το Νόμο του Μέρφι «αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει» κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να τον επιβεβαιώσουμε. Ίσως επειδή η πλειονότητα των ηλιθίων που μας περιβάλλει θεωρεί ότι ό,τι ήταν να πάει στραβά, πήγε. Αλλά δεν είναι έτσι. Το πράγμα έχει περιθώρια να στραβώσει κι άλλο. Και μπορεί μέχρι στιγμής απλώς να πήγαμε για μαλλί και να βγήκαμε κουρεμένοι αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τώρα που μας πήραν το μαλλί να μας πάρουν και τα σώβρακα.
Ο κ. Ζάχος συμβουλεύει:
Φύλαγε τα σώβρακά σου, για να έχεις τα μισά.
http://sotiriszachos.blogspot.com/
