Του κ. Βασίλη Κεδίκογλου
Η οικονομική κρίση κορυφώνεται καθώς, δε φαίνεται ότι οριστικώς βαίνουμε προς «χρεοκοπία» και έξοδο από την ΟΝΕ, μεγιστοποιείται η τρομοκρατία: καταστρεφόμαστε, βγαίνουμε από το ευρώ! Την καταστροφολογία καλλιεργεί η Κυβέρνηση. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δηλώνει την προτίμησή της να μείνουμε στην ΟΝΕ, χωρίς να προβάλλει, ότι και εκτός ΟΝΕ υπάρχουν λύσεις, ούτε όμως και καταστροφολογεί. Τα κόμματα της Αριστεράς -πλην ΚΚΕ- δεν έχουν εκδηλώσει την προτίμησή τους. Κυριαρχεί η τρομοκρατία, ο εκφοβισμός και βασιλεύει η ηττοπάθεια στην ενδεχόμενη αποχώρηση από τη Ζώνη του ευρώ. Όμως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Στην προσπάθειά μας εξόδου από την κρίση ο μεγαλύτερος κίνδυνος και το χειρότερο σύνδρομο είναι ο ΦΟΒΟΣ! Τα κράτη δεν χρεοκοπούν. Στις κρίσεις υπερχρέους κηρύσσουν στάση πληρωμών και ακολουθούν διαπραγματεύσεις, κυρίαρχο στοιχείο των οποίων είναι η μείωση, κούρεμα (haircut) του χρέους και ο επαναδανεισμός. Αυτό είναι μια συνήθης πρακτική διότι κατά κανόνα η χρέωση είναι υπέρμετρη. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι δανειστές!
Αυτή η χώρα, η Ελλάδα, η πατρίδα μας, πέρασε πολλές κρίσεις, με τελευταία τη ναζιστική κατοχή και τον εμφύλιο. Από όλες κατόρθωσε να βγει στηριζόμενη στα πόδια της και μόνον.
Πληγωμένη, το 1897, διεξήγαγε νικηφόρους πολέμους, το 1912-13. Καταπονημένη από το διχασμό και τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμετώπισε τον ατυχή Μικρασιατικό πόλεμο με εσωτερικό αναγκαστικό δάνειο, την παγκόσμιας πρωτοτυπίας, διχοτόμηση του νομίσματος. Μέτρο εξαιρετικά επαχθές. Το μισό του χαρτονομίσματος, το δεξιό χρησιμοποιήθηκε ως νόμισμα ημισείας αξίας και το άλλο ήμισυ ανταλλασσόταν με ομόλογο. Διχοτομήθηκαν και οι καταθέσεις. Το αξιοσημείωτο είναι πως δεν υπήρξαν ανάλογες διαμαρτυρίες, διότι ο λαός επείσθη.
Η Κυβέρνησή μας, καίτοι βλέπει την αδιαφορία των εταίρων μας, απεμπόλησε το όπλο του εσωτερικού αναγκαστικού δανείου. Ένα όπλο υπερηφάνειας, εθνικής συσπείρωσης, δίκαιο και αποτελεσματικό και μια Κυβέρνηση με νωπή εντολή όφειλε να το χρησιμοποιήσει. Η απειλή και μόνον της χρήσης αρκούσε, θα είχαμε άλλη συμπεριφορά.
Στην οικονομική κρίση του 1929-1932, η δραχμή ήταν συνδεδεμένη με τη στερλίνα. Λόγω της σύνδεσης αυτής, η χώρα υπέφερε ακριβώς όπως έως το 2000 η Αργεντινή. Ο Ελευθ. Βενιζέλος αποσύνδεσε τη δραχμή από τη ζώνη της στερλίνας, εκήρυξε στάση πληρωμών, (στη χειμαζόμενη Ελλάδα των προσφυγικών χρεών!) και η χώρα ανέκαμψε, ακριβώς όπως η Αργεντινή ανέκαμψε ευθύς ως αποσυνδέθηκε από το δολάριο. Ανέκτησε τον έλεγχο του νομίσματός της και ήδη προχωρεί στην ανάπτυξη. Δύο διδακτικά παραδείγματα για την πορεία αδυνάτων οικονομιών, όταν οι χώρες τους συνδέονται με δυνατούς, οικονομικά, Οργανισμούς.
Ασφαλώς δεν ήταν στις προθέσεις και ούτε είναι ευχάριστη η αποχώρηση από την ΟΝΕ, δεν είναι όμως και κατά κρημνόν, προς θάνατον. Υπάρχει ζωή και προπαντός ανάπτυξη και έξω απ’ αυτήν για πολλούς καλύτερη. Όντας στην ΟΝΕ, έχομε χάσει τον έλεγχο επί του νομίσματός μας, το εκδοτικό προνόμιο, την ποσότητά του, την τιμή του συναλλάγματος, το επιτόκιο. Ο έλεγχος επί του νομίσματος σημαίνει εθνική κυριαρχία.
Στην έξοδο από την ΟΝΕ μας οδηγεί η τακτική των εταίρων μας και η δομική διάρθρωση της ΟΝΕ. Στα δέκα χρόνια στην ΟΝΕ μια επένδυση δεν έγινε, ο παραγωγικός μας ιστός στη μεταποίηση καταστράφηκε και στην πρωτογενή παραγωγή έμειναν οι επιδοτήσεις, χωρίς παραγωγή. Μας πλημμύρισαν με φθηνό ευρώ. Άκρατος χρηματισμός. Ποια οικονομική θεωρία υποστηρίζει, να αυξάνεις το νόμισμα που κυκλοφορεί, άκριτα, πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες;
Με την πλημμυρίδα του ευρώ το μπουκαλάκι νερού έφθασε τις 170 δρχ από 50. Οι 5.000 δρχ. στην τσέπη ήταν αξία, το ισοδύναμό τους, τα 15 ευρώ σήμερα είναι άνευ αξίας. Η κρίση είναι αποτέλεσμα της νομισματικής πολιτικής της Ε.Ε.
Πληθαίνουν τα δάκρυα των Ευρώπαίων: ας χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά να σωθεί! Να παραμείνει στην ΟΝΕ! Κανένα πλέον δεν πείθουν. Είναι κροκοδείλια. Επιθυμούν την παραμονή μας για δικό τους όφελος.
Η εκκρεμότητα περί τη διαχείριση του Δημόσιου Χρέους πρέπει να λήξει. Η διαπίστωση εγκρίτων οικονομολόγων και οργανισμών ότι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι έως και ληστεία (όπως ο Νουριελ Ρουμπινί) και ότι «η καλύτερη επιλογή είναι να απορρίψει η Ελλάδα τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου».(«ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 25.9.2011 σελ. 11) αποτελούν ηχηρή επισήμανση ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε γενναίες αποφάσεις, σύμφωνες με το φρόνημα του λαού. Να αναλάβουμε εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι καίριες αποφάσεις είναι:
1. Έξοδος από την ΟΝΕ
2. Μείωση του χρέους στο προσήκον μέτρο, η οποία φαίνεται να είναι το 70% του χρέους. Είναι ζήτημα υπολογισμών και διαπραγματεύσεων και
3. Στάση πληρωμών του χρέους.
Είναι βέβαιο πως οι δανειστές μας θα ζητήσουν άμεσα συνομιλίες και η Ε.Ε θα επιδιώξει να κλείσει το θέμα το ταχύτερο. Άσχετα όμως με το τι θα κάνει η απέναντι πλευρά, η χώρα μας χρειάζεται να προχωρήσει: Στον ορισμό του νομίσματος και της ισοτιμίας του. Αρχικά ίσως πρέπει να είναι 1:1 (αν και τα ακριβά νομίσματα δεν συμφέρουν τους λαούς αδύναμων χωρών), έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, ελεγχόμενο και άφθονο νόμισμα και πολιτική φειδούς στις προμήθειες καυσίμων και μερικών ειδών τροφίμων, για τους πρώτους μήνες, με παράλληλο έλεγχο των τιμών βασικών αγαθών. Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής με ένταση στην έμμεση φορολογία και θέσπιση βιβλίων εισροών και εκροών σε όλη την κλίμακα των αξιόλογων επιχειρήσεων και επαγγελματιών. Τερματισμός της πολιτικής της λιτότητας. Καλύτερα πληθωρισμός παρά λιτότητα. Μεταρρυθμίσεις προς σύγχρονη Κρατική και Κοινωνική οργάνωση.
Κυρίαρχο ζήτημα είναι η απαλλαγή από το σύνδρομο του φόβου, πίστη στις δυνάμεις μας και εμπιστοσύνη στην Κυβέρνησή μας.
Η Κυβέρνηση χρειάζεται να επιδείξει αποφασιστικότητα και στιβαρότητα. Ακολούθως η πολιτική στον τουρισμό, τη ναυτιλία και η στροφή στη σύγχρονη πρωτογενή παραγωγή: Αλιεία, Γεωργία, Δάση, Κτηνοτροφία με κατάλληλους χειρισμούς θα θεμελιώσουν μια αίσια πορεία. Ο έλεγχος επί του νομίσματος ελαχιστοποιεί την πίεση επί των τραπεζών και χωρίς τον έλεγχο αυτού δομικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται.
Οι χειρισμοί για την επιστροφή σε ίδιο νόμισμα και τη στερέωση ασφαλούς πορείας είναι χειρισμοί που συνάδουν με την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία και ως εκ τούτου λαοφιλείς, αντίθετα με ό, τι συμβαίνει τώρα. Το ευρώ δεν είναι ούτε δικό μας, ούτε εθνικό νόμισμα. Είναι οθνείον νόμισμα.
Όσον αφορά την κίνηση των καταθέσεων αυτές παραμένουν ή επιστρέφουν ανάλογα με την επιδεικνυόμενη κυβερνητική βούληση. Η πολιτική στήριξης στις δυνάμεις μας, τερματισμού της λιτότητας, μεταρρυθμίσεων και επιστροφής σε δικό μας νόμισμα έχει βεβαία τη λαϊκή και πολιτική συναίνεση.
