Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ο Ιησούς κατευθύνει τη ζωή μου. Έχω αμέτρητους λόγους να πιστεύω ότι ο Ιησούς κατευθύνει τα γεγονότα και τα πράγματα της ζωής μου, ενώ δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω το αντίθετο. Κατ’ αρχήν σε μένα δεν μου φαίνεται παράξενο το ότι ο Κύριος με σοφία, με ευγένεια, με καλοσύνη, με συμπόνια, με σεβασμό στην ελευθερία μου, κατευθύνει τη ζωή μου.
Μήπως δεν είμαι κι εγώ ένα μέρος της δημιουργίας, μήπως δεν είμαι όπως όλα τα άλλα πλάσματα του Θεού; Κι αφού στον ορατό κόσμο είναι φανερή η Πρόνοια του Θεού για τα πλάσματά Του, γιατί η ίδια Πρόνοια δεν θα υπάρχει και για τον εσωτερικό άνθρωπο και γενικά για τον αόρατο κόσμο, τον πνευματικό, χάριν του οποίου ο φυσικός κόσμος υπάρχει;
Ποιος θα έκτιζε μια οικοδομή και θα αδιαφορούσε για το εσωτερικό της; Ποιος θα τοποθετούσε με τάξη μόνο τα εξωτερικά στοιχεία, ενώ τα εσωτερικά, χάριν των οποίων έχτισε την οικοδομή και τα οποία θα είχαν άμεση επαφή μαζί του, θα τα άφηνε στην τύχη; Ο κατασκευαστής δείχνει μεγαλύτερη επιμέλεια για το εσωτερικό της οικοδομής και διαλέγει πιο εκλεπτυσμένα και πιο ακριβά υλικά, γιατί το εσωτερικό βρίσκεται σε πιο στενή επαφή μαζί του.
Ένας γέρος αγρότης που με φιλοξένησε κάποτε στο σπίτι του στο χωριό, μου έδειξε με καμάρι τον όμορφο κήπο του λέγοντας πως η φύση υπάρχει χάριν του ανθρώπου. Αν δεν είμαστε εμείς εδώ, είπε, το μέρος αυτό θα ήταν ζούγκλα. Ο σοφός αυτός άνθρωπος εννοούσε ότι ο άνθρωπος είναι το πνευματικό μέρος της δημιουργίας. Χωρίς τον άνθρωπο η φύση δεν γνωρίζει τον εαυτό της. Μόνο ο άνθρωπος γνωρίζει ότι υπάρχει και γιατί.
Τίποτε δεν είναι εγκαταλειμμένο και ιδίως ο άνθρωπος ο οποίος είναι η κορυφή της δημιουργίας. Μια παροιμία του λαού λέει, «Ο Θεός ορφανά κάνει, εγκαταλειμμένα όχι». «Ουκ οίδατε ότι ναός του Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Δεν ξέρετε ότι ναός του Θεού είστε και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;)
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με κακή διάθεση. Το αριστερό μου μάτι είναι ερεθισμένο, κατακόκκινο. Άνοιξα το Ευαγγέλιο και διάβασα μόνο αυτά τα λόγια: «Και εν τω κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο».
Το θεϊκό μεγαλείο της στάσης του Κυρίου που βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους που βιάζονταν να τον θανατώσουν άλλαξε τη διάθεσή μου. Ο άνθρωπος δεν είναι το ζώο που η οικονομική φρίκη με την προπαγάνδα της στοχεύει να κάμψει το ηθικό του και να το πτοήσει.
Η Εκκλησία μας παρακινεί να εμβαθύνουμε στα άγια Πάθη του Χριστού για να παίρνουμε δύναμη και θάρρος. Να βλέπουμε τα δικά μας πάθη σαν συμμετοχή στα άγια Πάθη του Χριστού . Να συμπάσχουμε με τον Ιησού για να συνδοξαστούμε.
Με αυτήν την έννοια ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του στους Γαλάτες: «Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι, ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.... Εν γαρ Χριστώ Ιησού... καινή κτίσις. Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος».
(Όσο για μένα, μη γένοιτο να καυχηθώ για τίποτε άλλο, ει μη για το σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που επάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο... Όσοι ανήκουν στον Χριστό Ιησού είναι καινούρια δημιουργία. Κι όσοι ακολουθούν αυτόν τον δρόμο θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους).
(Το Ευαγγέλιο όπως το νιώθω).
