Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Η παλιά κινηματογραφική ταινία «Τρόμος πάνω από την πόλη», του γάλλου σκηνοθέτη Ανρί Βερνέιγ (με πρωταγωνιστή τον Ζαν Πολ Μπελμοντό) είναι αυτή που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της Ελλάδος και της κοινωνίας της, που καθημερινά «βλέπουν» ότι η κρίση βαθαίνει ολοένα και περισσότερο (με τη χρεοκοπία να είναι ορατή) και ότι δεν υπάρχουν κανένα φως και καμμιά ελπίδα στο βάθος του σκοτεινού τούνελ.
Στην περίπτωση της ταινίας του Βερνέιγ γνωρίζαμε ότι ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ήταν ο αστυνομικός, ο οποίος προσπαθούσε να σώσει την πόλη που την απειλούσε ένας σχιζοφρενής δολοφόνος, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδος γνωρίζουμε πως η κρίση και όσοι τη δημιούργησαν είναι ο δολοφόνος, αλλά δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε πως αυτοί που θα σώσουν τη χώρα είναι ο πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου και ο αντιπρόεδρός του και Υπουργός των Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος.
Ούτε ο πρωθυπουργός, ο οποίος (πάσχων από το «σύνδρομο της μίας εκλογής») δηλώνει ευθέως (και σε όλες τις περιστάσεις, ιδιαίτερα δε ενώπιον των αδηφάγων δανειστών της χώρας) ότι δεν τον νοιάζει το γεγονός ότι οι βάρβαρες αποφάσεις του δεν έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση, ούτε κι ο αντιπρόεδρός του, ο οποίος δηλώνει πως ο ίδιος οφείλει «να αποδεχθεί ταπεινώσεις, αν αυτές ωφελούν τη χώρα µου», καθώς «σημασία έχει η χώρα µου να µην ταπεινώνεται».
Ωστόσο, οι κ.κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλος, ως εκπρόσωποι της Ελλάδος (άρα, αυτό που συνέβη αφορά και τη χώρα) δέχθηκαν την ταπείνωσή της (ευρισκόμενοι ενώπιον μίας νέας κρίσεως αξιοπιστίας, εξίσου σφοδρής µε εκείνη που αντιµετώπισε η κυβέρνηση το φθινόπωρο του 2009) και αυτό, εκτός των άλλων, κατέστη προφανές, με την, εκ μέρους τους, αποδοχή του αιτήματος του ΔΝΤ να αναλάβουν εγγράφως κι οι δύο τους, τη δέσμευση ότι το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραµµα θα υλοποιηθεί.
Ούτως ή άλλως και παρά τα όσα ισχυρίζεται ο κ. Βενιζέλος, η χώρα έχει, ήδη, ταπεινωθεί, αφού η κοινωνία της έχει καταστεί το πειραματόζωο στη Ν.Α. Ευρώπη για τα νεοφιλελεύθερα πειράματα, τα οποία αποσκοπούν στο ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσεως, διά της μετατροπής της Ελλάδος σε χώρα φτωχών, αλλά έχει, ωσαύτως, ταπεινωθεί, όταν ξένοι επίτροποι, εντολοδόχοι των δανειστών μας, επιθεωρούν τους πάντες και τα πάντα εν Ελλάδι, η οποία έχει, επίσης, ταπεινωθεί, όταν ο δημόσιος πλούτος της ξεπουλιέται σε πάσης φύσεως επενδυτές και δανειστές.
ΚΑΙ ΝΕΟ ΚΟΥΡΕΜΑ…
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου είχε τις προηγούμενες ημέρες συνεχείς επαφές (επαφές «επαιτείας») με την Καγκελάριο Μέρκελ και τον Πρόεδρο Σαρκοζί, με αντικείμενο την εκταμίευση της 6ης δόσεως του πρώτου δανείου και την υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου των χωρών της ευρωζώνης της 21ης Ιουλίου, αποφάσεων που σχετίζονται με το δεύτερο δάνειο, που και αυτό υποτίθεται πως θα σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και τη συζητούμενη (αν και όχι πιθανή, με βάση τα σημερινά δεδομένα) αναγκαστική εκδίωξή της από τη ζώνη του ευρώ.
Η Καγκελάριος Μέρκελ διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα δεν θα φύγει από το ευρώ, «οι δε λόγοι για να σας προσφέρουμε τη στήριξή µας δεν είναι συναισθηματικοί. Είναι πολιτικοί και οικονομικοί». «∆εν πιστεύουμε ότι το να φύγει µια χώρα από το οικοδόμημα που πασχίζαµε τόσα χρόνια να φτιάξουµε θα είναι ένα καλό µήνυµα», πρόσθεσε η Α. Μέρκελ.
Ο δε Πρόεδρος Σαρκοζί, δεν απέκρυψε την αγωνία του για τις γαλλικές τράπεζες, που θα είναι οι περισσότερο εκτεθειμένες σε μια διαδικασία χρεοκοπίας της Ελλάδος, λέγοντας πως «όταν στις ΗΠΑ χρεοκόπησε η τράπεζα «Lehman Brothers» ήταν το σύνολο του τραπεζικού συστήματος που πλήρωσε» και συνεπώς «είναι αδύνατον να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα, για λόγους οικονομικούς και για λόγους ηθικούς».
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η συζήτηση αφορά την όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά, από την καταστροφή κεφαλαίου, για τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους της Γαλλίας και της Γερμανίας, σε ένα ενδεχόμενο μεγαλύτερο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.
Τι σημαίνει αυτό το ενδεχόμενο;
Σημαίνει αναθεώρηση της (κατά την ελληνική κυβέρνηση «κλειδωμένης») αποφάσεως της 21ης Ιουλίου, αποφάσεως η οποία – παρά τις διαψεύσεις σκοπιμότητας) οδεύει προς αναθεώρηση, καθώς η Καγκελάριος Μέρκελ, η Γαλλία (και το ΔΝΤ) έχοντας κάνει τους λογαριασμούς τους (φυσικά για τα κέρδη και τις ζημίες των τραπεζών τους) προανήγγειλαν αυτήν την αναθεώρηση.
Η κ. Μέρκελ μάλιστα ανέφερε ότι ενδεχομένως, υπό το φως νεότερων οικονομικών στοιχείων και της εκθέσεως της Τρόικας, ίσως απαιτείται μεγαλύτερη συμμετοχή των ιδιωτών, ενώ, χωρίς να το αποκλείσει, εμφανίστηκε επιφυλακτική σε ένα μεγάλο «κούρεμα», της τάξεως του 50%.
ΨΑΧΝΟΥΝ ΕΠΙΜΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΖΗΜΙΑΣ ΤΟΥΣ
Είναι προφανές πως η κρίση βαθαίνει καθημερινά και καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη διαχείρισή της (προς όφελος, φυσικά, του κεφαλαίου) οι δε συνεχείς διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις γίνονται με αντικείμενο αυτή τη διαχείριση και τον επιμερισμό της ζημιάς.Σημειώνονται, εν προκειμένω, οι επαφές της Γερμανίδας Καγκελαρίου με τον Πρόεδρο Σαρκοζί (που, εν προκειμένω διαφωνούν) τους επικεφαλής της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, καθώς και τους υπουργούς Οικονομικών της Γερμανίας και της Γαλλίας, η επικείμενη σύνοδος των Υπουργών Οικονομικών της G20 και ακολούθως των αρχηγών των 20 ισχυρότερων οικονομιών, στις δε 17 και 18 του μηνός προγραμματίζονται οι Σύνοδοι Κορυφής της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με αντικείμενο την οικονομική διακυβέρνηση.
Μέσα σ' αυτό το δυσμενές κλίμα, σύμφωνα με το Reuters, εξετάζεται, μεταξύ άλλων, η έκδοση ενός εκατονταετούς ομολόγου για την Ελλάδα, έκδοση που (υποτίθεται ότι) θα έστελνε μήνυμα στις αγορές ότι τα προβλήματα αναχρηματοδοτήσεως της χώρας μετατοπίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, πλην, όμως, αυτό σημαίνει ότι χρέη τέτοιου μεγέθους θα υποθηκεύσουν το μέλλον των επόμενων γενεών.
Την ίδια στιγμή:
- Ο σοσιαλδημοκράτης, πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και πιθανός υποψήφιος για την Καγκελαρία Π. Στάινμπρουκ ανέφερε ότι «θα πρέπει επιτέλους να πούμε ανοιχτά, ότι η Αθήνα έχει σχεδόν πτωχεύσει».
- Η αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal» υποστήριξε ότι ο κίνδυνος να μην επαρκέσει το δεύτερο δανειακό πακέτο των 109 δισ. ευρώ (που προβλέπεται από τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου) για την Ελλάδα είναι μεγάλος.
- Ο πολύς Τζορτζ Σόρος εκτίμησε ότι «οι χρηματοπιστωτικές αγορές ωθούν τον πλανήτη προς ένα νέο μεγάλο κραχ με ανυπολόγιστες πολιτικές επιπτώσεις» και πρόσθεσε ότι οι «αδύνατοι κρίκοι», που πρέπει να προστατευθούν, έναντι μιας ελληνικής χρεοκοπίας, είναι οι τράπεζες και οι Ιταλία και Ισπανία.
- Ο δε πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης (χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τα δικά του πεπραγμένα) εκτίμησε πως αν μέχρι το 2014 δεν τιθασεύσουμε το έλλειμμα και την ύφεση, τότε θα βρεθούμε εκτός του ευρώ, με μια πιθανή ισοτιμία της τάξεως των 600 ευρώ!!!
ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΕ ΝΕΕΣ ΣΦΑΓΕΣ
Εν μέσω δε όλων αυτών των διεργασιών, η κυβέρνηση των κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου, προχωρά ακάθεκτη τόσο στις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων (δια της εργασιακής εφεδρείας και όχι μόνο – με την ΝΔ να λαϊκίζει, εν προκειμένω) όσο και σε νέες σφαγές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, σε συνδυασμό με τις καθημερινές φοροεπιδρομές, αλλά και σε συμφωνίες για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όπως η τελευταία με το Κατάρ για τα χρυσοφόρα μεταλλεία στη Χαλκιδική, ενώ επίκειται Γερμανική (υποτίθεται) «επενδυτική επιδρομή».
Ο Γ. Α. Παπανδρέου επιμένει να δηλώνει πως δεν τον νοιάζει το πολιτικό κόστος, αλλά γνωρίζει ότι δύσκολα θα μπορέσει να σταθεί, καθώς σε καθημερινή βάση κλυδωνίζεται, ενόψει της λήψεως κάθε νέου µέτρου, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως ούτε τα επικοινωνιακά κόλπα, ούτε τα πρωθυπουργικά μασάζ στους βουλευτές του θα πιάσουν.
Η πιθανή κοινωνική έκρηξη, η σπέκουλα (ή, για τους περισσότερους, το φάσμα) της χρεοκοπίας, οι εκκρεμότητες µε την εκταμίευση της 6ης δόσεως (πάει για τον Νοέμβριο) και την (αβέβαιη) υλοποίηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, οι χρηματοδοτικές ανάγκες του ∆ηµοσίου το Δεκέμβριο κι η συζήτηση για την επόμενη, την 7η δόση, ή και την αναδιάρθρωση του χρέους, είναι οι παράμετροι που θα καθορίσουν τις εξελίξεις στη χώρα.
ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΠΕΜΠΛΟΚΗΣ
Ορισμένοι αναλυτές (αλλά και ορισμένα κομματικά επιτελεία) υποστηρίζουν πως μετά την 6η δόση και την ψήφιση του προσχεδίου του προϋπολογισμού για το 2012, ίσως η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές (ήδη ακούγεται ακόμη και η 13η Νοεμβρίου) καθώς η δυσκολία που αντιµετωπίζει η κυβέρνηση στην προώθηση των αλλαγών και στην εφαρμογή των µέτρων, που μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα φτωχών, θα συνεχιστεί και ως εκ τούτου (σε όλο το πολιτικό φάσµα, αλλά κυρίως σε παράγοντες του οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου) αναζητούνται σεναρίων «απεμπλοκής».
Υπάρχουν υπουργοί, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές τάσεις, αλλά και µεγάλη µερίδα «πράσινων» βουλευτών, που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν εκλογές σύντοµα, ώστε να αναζητηθεί νοµιµοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής, ο δε πρωθυπουργός, ο οποίος γνωρίζει πως δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση (και ούτε θα αποκτήσει) επιμένει να λέει πως δεν επιθυµεί τις εκλογές - προφανώς πριν τελειώσει το έργο για το οποίο έχει δεσμευθεί, ως εντολοδόχος της Τρόικας και των ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων.
Όμως, υπάρχουν, εκτός των πολλών άλλων και ορισμένα αδυσώπητα ερωτήματα:
Θα δώσουν αυτοδυναμία οι εκλογές;
Θα τις κερδίσει η ΝΔ του Α. Σαμαρά;
Ή (το πιθανότερο) θα έχουμε πολυκομματική Βουλή και συνεπώς θα πρέπει να αναζητηθούν συναινετικές λύσεις, τις οποίες τώρα κυρίως ο αρχηγός της ΝΔ αρνείται;
Κι αν δεν υπάρξουν αυτές οι μετεκλογικές συναινετικές λύσεις θα πάμε σε νέες εκλογές, όπως έχει υπαινιχθεί ο Α. Σαμαράς;
Το κυριότερο, ωστόσο, είναι πως αυτό που λέγεται συναίνεση ώστε να εκμαιευθεί η λαϊκή νομιμοποίηση (με δεδομένο ότι και η ΝΔ κινείται, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις της, στην ίδια μνημονιακή γραμμή) σημαίνει πως η κοινωνία θα υποχρεωθεί σε νέες θυσίες και σε νέο σφαγιασμό εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Και αυτό θα συμβεί όχι από ένα κόμμα, αλλά από δύο ή (και) μαζί με κάποια άλλα, που θα «προθυμοποιηθούν» να συνεισφέρουν.
