* Γράφει ο Αλέξης Πολίτης*
Τώρα με το μνημόνιο τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Μετά τη ζωή και την τσέπη, δεν ορίζω ούτε το πληκτρολόγιό μου πλέον. Τα κουμπάκια του λάπτοπ, έχω πια τη σιγουριά ότι είναι προγραμματισμένα από κάποιον τροϊκανό κατασκευαστή, να σχηματίζουν μόνο συγκεκριμένες λέξεις και προτάσεις, αν τα δάχτυλα που τα πατούν είναι από χέρι Έλληνα. Λέξεις απαισιόδοξες, προτάσεις γκρίζες, κείμενα φοβισμένα.
Μέσοπρόθεσμα φαντάσματα φόρεσαν τα λευκά τους σεντόνια και μας κυνηγούν για να μας ρουφήξουν το αίμα με το καλαμάκι της γρανίτας και να μας πάρουν μαζί τους στη ζοφερή άυλη τέταρτή τους διάσταση. Τσιμπιέται μάταια ο κόσμος μήπως και διαπιστώσει ανακουφιστικά ότι όλα τούτα είναι σκοτεινά και κακοφτιαγμένα αποκυήματα της φαντασίας του, αλλά τζίφος. Είναι τόσο πραγματικά και υπαρκτά, όσο η άδεια του τσέπη και τόσο άσχημα, όσο η μύτη της Λαγκάρντ.
Το κουπί στη χρεοκοπημένη γαλέρα βαρύ, το μαρτυρικό ταξίδι στον ωκεανό του μνημονίου ατέλειωτο και το ζόρι του κόσμου μεγάλο. Και ως γνωστόν Βαγγέλη και τροϊκανοί μου φίλοι, ζορίζεται κατά κανόνα όποιος τρώει το αγγούρι. Και μη σας μπερδεύουν κάποια καλοκαιρινά δρώμενα στη Μύκονο, όταν το εν λόγω ζαρζαβατικό παίρνει δροσιστικές διαστάσεις (στις χωριάτικες σαλάτες εννοώ για να προλάβω τους κάθε λογής καχύποπτους και κακόβουλους). Αυτά αποτελούν απλά την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα...
Οι μνημονιακές σας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις γκρεμίζουν κάστρα απόρθητα, όπως την «πάλαι ποτέ ιερή» τεκνοποίηση την οποία καταφέρατε με μαεστρία να ενοχοποιήσετε και να καταδικάσετε και τα τιμημένα γηρατειά που εξαθλιώσατε. Θα μου επιτρέψετε τουλάχιστον να εκφράσω μια απορία: Σε ποιο λεξικό διαβάσατε τη βίαιη ερωτική συνεύρεσή σας με το πορτοφόλι και την ψυχολογία μας, να αναφέρονται μονολεκτικά και χάριν συντομίας ως «μεταρρυθμίσεις;».
Το τελευταίο φρούριο που μας είχε απομείνει, το χιούμορ μας, το εκπορθήσατε κι αυτό με τον πολιορκητικό σας κριό. Κάποτε έλεγες ένα χωρατό στη δουλειά και αυτόματα εισέπραττες χαμόγελα, γέλια και κυρίως θετική ενέργεια. Τώρα με το μνημόνιο αυτά θεωρούνται περιττά, κατακριτέα και γιατί όχι και φορολογητέα.
Τα ανέκδοτά μας έχουν μνημονιοποιηθεί. Από τις αναρίθμητες σεξιστικές ιστορίες με τις απίθανες σεξουαλικές επιδόσεις της οικογένειας του Τοτού και τις ωδές στο IQ ραδικιού που κρύβεται κάτω από τα λατρεμένα πλατινέ-ντεκαπάζ σκαλπ, περάσαμε στις κωμικοτραγικές μνημονιακές στιγμές χιούμορ, οι οποίες χαρακτηρίζονται πάντα από ένα διδακτικό χαρακτήρα, και στην πλειονότητά τους σε προβληματίζουν, παρά σε κάνουν να γελάσεις.
Τρανό παράδειγμα το (σου)ρεαλιστικό ίντερνετ χιτ των τελευταίων ημερών. Μια μητέρα στην Ουγκάντα εν έτει 2011 διαβάζει τον μικρό Aμπντούλ για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Όταν διαπιστώνει την παντελή έλλειψη προθυμίας του παιδιού να προσηλωθεί στα βιβλία και τις σημειώσεις του, τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει στοργικά για να τον συνετίσει: «Διάβασε τα μαθήματά σου αγόρι μου και μην κάνεις έτσι. Σκέψου ότι τα παιδάκια στην Ελλάδα δεν έχουν ούτε βιβλία...».
Όσο κι αν χτυπιέστε πάντως, δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να σταματήσουμε να γελάμε, γιατί έτσι θα γεράσουμε πνευματικά και θα τελειώσουμε ως έθνος. Θα συνεχίσουμε να χαμογελάμε γιατί όπως γράφει και ο Σαίξπηρ στον Οθέλλο «ένας κλεμμένος που γελά κάτι απ' τον κλέφτη κλέβει...».
Μήνες τώρα κύριοι, το γραμματοκιβώτιο κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα με τους επίσημους εχθρούς μου. Οι εποχές που το συγκεκριμένο αντικείμενο λειτουργούσε και ψυχαγωγικά σαν το σοκολατένιο αυγό-έκπληξη, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γύριζες σπίτι κάποτε και το ξεκλείδωνες με ελπίδα, αλλά και με σοβαρές πιθανότητες να σε περιμένουν μέσα του γράμματα από τους αγαπημένους ξενιτεμένους σου συγγενείς, η επιστροφή φόρου από την εφορία, η έγκριση του δανείου που αιτήθηκες για να στεγάσεις τα όνειρά των παιδιών σου, πολύχρωμες εορταστικές κάρτες που στο άνοιγμά τους έπαιζαν την «Άγια Νύχτα», ο διορισμός σου, το χαρτζιλικάκι από τους παππούδες ή το νονό για τους μικρούς.
Το όλο εύθυμο ντεκόρ συμπλήρωναν δεκάδες τραπεζικές επιστολές με επενδυτικές προτάσεις για μπίζνες, εκατοντάδες ντιζαϊνάτοι «κάτσε καλά» πολυσέλιδοι ντιλιβεροκατάλογοι τυπωμένοι σε χαρτί ιλουστρασιόν και χιλιάδες κομματικά προγράμματα με προεκλογικές μπαρούφες που θα έκαναν το βαρώνο Μινχάουζεν να σκίσει τα πτυχία του...
Κάποτε αντάμωνες νεκροθάφτη και έφτυνες τρις τον κόρφο σου για να ξορκίσεις το κακό, φόραγες άμα λάχει το σώβρακο ανάποδα για πρόληψη ή ψιθύριζες «σκόρδα στα μάτια σου, παλούκια στον κ... σου» για να αποκρούσεις με σιγουριά τη βασκανία και το αρνητικό κάρμα του επίγειου ταξιδιωτικού πράκτορα του εξαποδώ.
Τώρα με τα μνημόνια τα κόζια άλλαξαν. Ο ταχυδρόμος είναι με διαφορά πλέον η νούμερο ένα persona non grata στη χώρα, παίρνοντας για πάντα τα πρωτεία των «κορακιών», που σε τελική ανάλυση πιάνουν δουλειά, αφού τινάξουμε τα πέταλα.
Η εξήγηση απλή. Στον καφέ δερμάτινο σάκο του κατοικούν πια μόνο δαιμόνια. Εισφορές αλληλεγγύης, περαιώσεις, τραπεζικά ραβασάκια απειλών κατασχέσεων κινητών και ακινήτων, ογκώδεις φάκελοι από λογαριασμούς των ΔΕΚΟ με σημαιοφόρο όλων, αυτόν της ΔΕΗ τώρα σε νέα βελτιωμένη συλλεκτική έκδοση. Πέρα από τα μηνιαία τέλη υπέρ Eurovision και λοιπών τηλεπανηγυριών, με μπόνους και το (οριστικό) τέλος της οικοδομής. Οι πιθανότητες να δεις ταχυδρόμο να μεταφέρει γράμμα με καλές ειδήσεις, είναι λιγότερες από το να βρεις γυναίκα άσπιλη και αμόλυντη σε μαιευτήριο...
Δεν ξεχνώ και το νέο μοναδικό σε σύλληψη και εφαρμογή ΦΠΑ στη μασαμπούκα (όπου το Α σημαίνει Αλληλεγγύης και όχι Αξίας όπως οι εγκάθετοι πιστεύουν), με το οποίο μας χρίσατε όλους ιππότες και πρεσβευτές αλτρουισμού. Τρώγοντας κανείς μια πίτα γύρο απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι, πλέον δεν ικανοποιεί απλά τη βιολογική ανάγκη κορεσμού της πείνας του, αλλά επιτελεί κοινωνικό έργο.
Χάρη στη θεϊκή τρόικα και τη μαμά κυβέρνηση τα απανταχού σουβλατζίδικα, ταβερνεία και κεμπαπτζίδικα της χώρας μετετράπησαν εν μία νυκτί σε ναούς συγκινητικών και γνήσιων αλτρουιστικών συμπεριφορών. Όπου ο κάθε πελάτης ως άλλη Βούλα Πατουλίδου πληρώνει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» τα δύο περίπου από τα 6-7 κομματάκια χοιρινό που έχει το καλαμάκι, ντιρέκτ για τον κουμπαρά απόσβεσης του δημοσίου χρέους. Αν κάποιος πιο κιμπάρης κάνει τη λαρτζιά και παραγγείλει και γκαζόζα στο 23%, τότε παίρνει αυτόματα κρατικό βραβείο μεγαλοψυχίας, μπαίνει στο πάνθεον των εθνικών χορηγών και «τη λέει» άνετα στον καλό Σαμαρείτη της γνωστής παραβολής...
Κύριοι μη σταματάτε εδώ. Ένας υγιής ενήλικας και εν δυνάμει φορολογούμενος παίρνει 15 αναπνοές και έχει 70 περίπου καρδιακούς χτύπους το λεπτό, ενώ επισκέπτεται το μέρος που και ο Γλίξμπουργκ πάει μόνος του, ίσα με 7 φορές την ημέρα... Δίνω τροφή για σκέψη στους φωστήρες του υπουργείου χαρατσιών. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να τα φορολογήσετε κι αυτά. Σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Τώρα με το μνημόνιο είπαμε: Impossible is nothing...
* Ο Αλέξης Πολίτης, δηλώνει ιατρός του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων νομού Λαρίσης
