Από τον Νίκο Νάκο
Για μια ακόμα φορά η Εκκλησία απασχολεί την κοινή γνώμη – κατ’ άλλους εξοργίζει – σχετικά με την απαλλαγή της από το «χαράτσι» για την ακίνητη περιουσία που επιβάλλεται με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Το γεγονός ότι η Εκκλησία απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής και αυτού του φόρου, έφερε στην επιφάνεια και πάλι το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας και της φορολογικής εύνοιας που απολαμβάνει.
Μπορεί να φανταστεί κανείς την πικρία του άνεργου, του μικροσυνταξιούχου, του φτωχού που πεινάει και πρέπει να πληρώσει αυτό το χαράτσι για να μην του κόψουν το ρεύμα και γυρίσει στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής! Μπορεί να φανταστεί κανείς πώς αισθάνεται κι ο τελευταίος πιστός αυτής της Εκκλησίας, που αποστολή της είναι να προωθεί τη διδασκαλία του Ιησού, ό οποίος δίδαξε ότι «ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον έναν», να βλέπει τους θρησκευτικούς του ηγέτες να προσπαθούν να τον πείσουν γιατί πρέπει να πληρώσει αυτός τους φόρους κι όχι η Εκκλησία!
Το γεγονός ότι αυτή η Έκκλησία με την τεράστια περιουσία της εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος τσιφλικάς στον τόπο μας, ως ο μεγαλύτερος κάτοχος ακινήτων, μήπως θα ‘πρεπε να μας οδηγήσει όλους μας, πολίτες και πολιτικούς, σε μια νέα στάση απέναντί της; Μια Εκκλησία η οποία διαθέτει μια τόσο ισχυρή οικονομική ρώμη και αρνείται να πληρώσει έναν φόρο, άδικο μεν αλλά που θα τον καταβάλλει κι ο πιο φτωχός πιστός της, ποια σχέση μπορεί να έχει με τον πάμφτωχο Ναζωραίο; Μια Εκκλησία που διαχρονικά εμφανίζεται ως διψασμένη πάντα για χρήμα, πώς είναι δυνατόν να γίνει πιστευτή σε σχέση με τα όσα διακηρύττει;
Ποιος ξεχνάει ότι η Εκκλησία σήμερα καλύπτει τις υποχρεώσεις της με κάποια συσσίτια για τους άστεγους τα έξοδα των οποίων καλύπτονται και πάλι από τις δωρεές των πιστών;
Ποιος δεν ξέρει ότι ακόμα και η μισθοδοσία του Κλήρου καταβάλλεται από το κράτος, δηλαδή από τον φορολογούμενο πολίτη; Ίσως να μην γνωρίζουμε οι περισσότεροι ότι η υποχρέωση αυτή, κράτους και πολιτών έγινε θεσμός το 1945 και έκτοτε καλά κρατεί. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, μόλις έφυγαν τα κατοχικά στρατεύματα και χιλιάδες οικογένειες θρηνούσαν θύματα της πείνας, οι δεσποτάδες φρόντισαν να εξασφαλίσουν το δημοσιοϋπαλληλίκι και οι τότε πολιτικοί αντί να φροντίσουν τον ελληνικό λαό τακτοποίησαν τους κληρικούς και συνεχίζουν ως σήμερα τις παροχές και τις φοροαπαλλαγές. Όπως εκείνες του 2004 που σκανδαλωδώς θεσπίστηκαν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνον υπέρ των κληρικών, όχι μόνον υπέρ δραστηριοτήτων της Εκκλησίας της Ελλάδας, αλλά και φοροαπαλλαγές για «μπίζνες» Ιερών Μονών, «μπίζνες» πατριαρχείων στην Ελλάδα, «μπίζνες» της Αρχιεπισκοπής Κύπρου, στην Ελλάδα.
Οι Άγιοι Πατέρες μας λένε ότι κάνουν φιλανθρωπικό έργο. Αλλά μπροστά στα τεράστια κέρδη των εκατοντάδων ακινήτων της Εκκλησίας, ξενοδοχείων κ.λπ. αυτά που ξοδεύονται σε φιλανθρωπίες είναι ψίχουλα, ενώ τα περισσότερα έξοδα καλύπτονται από δωρεές.
Σήμερα η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ξεζουμίζει τον ελληνικό λαό, αφαιρώντας του και το έσχατο δικαίωμα του πολίτη: το δικαίωμα στην εργασία. Όμως κανείς δεν σκέφτηκε να απολύσει κληρικούς, να τους οδηγήσει σε «εφεδρεία» κι από κει να τους πετάξει στο δρόμο...
Το κράτος φυσικά πρέπει να ενισχύει και οικονομικά την Εκκλησία διότι άλλωστε έτσι ικανοποιεί τις θρησκευτικές ανάγκες των δικών του πολιτών, αλλά στο μέτρο που δεν επαρκούν οι οικονομικές δυνατότητας της Εκκλησίας. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι το σημείο να διεκδικεί συνεχώς φοροαπαλλαγές τη στιγμή που οι πιστοί της στύβονται κυριολεκτικά μέχρις αίματος από την επαχθή φορολόγηση, υπάρχει διαφορά.
Η φορολόγηση στην οποία υποβάλλεται η Εκκλησία για την ακίνητη περιουσία της χαρακτηρίζεται ελάχιστη. Ως Ν.Π.Δ.Δ. δεν πληρώνει φόρους. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια πλήρωνε το 10% των εσόδων της από ακίνητα ως φόρο. Οι ιεροί ναοί πλήρωναν το 35% των συνολικών εσόδων τους. Ο φόρος αυτός καταργήθηκε επί κυβερνήσεως Σημίτη, ενώ και ο φόρος 10% επί των εισοδημάτων καταργήθηκε σταδιακά ως το 2008.
Είναι αλήθεια ότι το εύρος και τα όρια της περιουσίας της Εκκλησίας είναι δύσκολο να υπολογιστούν και να αποτιμηθούν κι αυτό είναι ένα πρόσθετο πρόβλημα στη φορολόγησή της. Η κοινή εκτίμηση ανεβάζει την αξία της σε πολλά δισ. ευρώ, αλλά τα μυστικά ασφαλώς αυτής της περιουσίας είναι και θα παραμείνουν, απ’ ό,τι φαίνεται, για πολύ καιρό ακόμη σφραγισμένα, κρυμμένα πίσω από μια δαιδαλώδη – σχεδόν χαοτική - οργάνωση. Όποιος τολμήσει να τα αναζητήσει θα χαθεί στα βάθη της ιστορίας, της γραφειοκρατίας και των νομικών δαιδάλων, που ίσως είναι εκ του πονηρού.
Εξ αυτού του λόγου η Εκκλησία θα ακολουθήσει να βρίσκεται σε φορολογικό απυρόβλητο, οι ιεράρχες θα αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε προσπάθεια του κράτους να τους πείσει να δεχθούν τη φορολογία που πληρώνει και ο πιο φτωχός πολίτης, ενώ εκατομμύρια πιστοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν κανονικά και αγόγγυστα τους φόρους για το κράτος και την Εκκλησία.
Ο μακαριστός Χριστόδουλος είπε κάποτε, με μέγιστη μάλιστα αλαζονεία, μια φράση στην οποία υπέβοσκε η μέγιστη απειλή: «Όποιος τα έβαλε με το ράσο, νικήθηκε». Ή υποχώρησε θα ’λεγα εγώ, και τα παραδείγματα του παρελθόντος και του παρόντος τον δικαιώνουν.
Σήμερα η Εκκλησία βλέπει τα χάλια μας, βλέπει τη σταδιακή εξαθλίωση του ελληνικού λαού, βλέπει τα οικονομικά δεινά των πιστών της και παρόλα αυτά προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει – και να αυγατίσει ακόμα – τη δική της περιουσία πλουτίζοντας και απολαμβάνοντας φοροαπαλλαγές σε κάθε ευκαιρία. Μάλλον είναι μάταιο να προσπαθήσει να την πείσει κανείς να ακολουθήσει τη διδασκαλία του Ιησού για να δώσει «από τους δύο χιτώνες τον έναν»...
