Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
«Κόκκινο» έχουν χτυπήσει στην Ελλάδα, ο παραλογισμός, ο λαϊκισμός, ο μικροκομματισμός, καθώς κι η προσπάθεια να τρομοκρατηθεί η κοινωνία (ώστε να αποδεχθεί τα νέα πακέτα των βάρβαρων μέτρων) σε μια χρονική συγκυρία, κατά την οποία η οικονομική κρίση γονατίζει, ολοένα και περισσότερο, τους πολίτες, από τους οποίους (με βάση συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό για τη δημιουργία πάμφθηνης εργατικής δυνάμεως) δεν έχουν αφαιρέσει το (όπως αρέσκονται να λένε οι πάσης φύσεως «οπαδοί» της μειώσεως του κράτους, οι οποίοι κατά κανόνα είναι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες, ή φέρουν ακέραιη την ευθύνη για τη διόγκωσή του) λίπος, αλλά προχωρούν παραπέρα, με το πλήρες τσάκισμα εισοδημάτων, συντάξεων και δικαιωμάτων, ένα τσάκισμα που έχει πια περιλάβει και τη λεγομένη μεσαία τάξη.
Το άκρον άωτον του παραλογισμού (αν κι είναι σαφές πως δεν πρόκειται για παραλογισμό για τους εμπνευστές του - τουναντίον εντάσσεται σε συγκεκριμένο και προφανή σχεδιασμό) είναι το καταγγελθέν ότι υπήρξε σκόπιμη διόγκωση του ελλείμματος.
Υπενθυμίζεται ότι, σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στην Ευρώπη κι ενώ υπήρχε σχετική ενημέρωση της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, η κυβέρνηση φαίνεται πως δέχθηκε την απαίτηση των δανειστών της χώρας να συμπεριλάβει στα δημόσια ελλείμματα και αυτά των ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα να φουσκώσει πέραν του δέοντος το έλλειμμα κι έτσι να βρεθεί το άλλοθι για να περάσουν τα βάρβαρα, κατά του λαού και της κοινωνίας, μέτρα.
Η εν λόγω υπόθεση κάθε άλλο παρά απλή ή μόνο παράλογη είναι, καθώς αν αποδειχθεί (παρά τις μέχρι στιγμής διαψεύσεις σκοπιμότητας) η αλήθεια των καταγγελθέντων, τότε έχουμε ενώπιόν μας ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου.
«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Την ίδια στιγμή κλιμακώνεται επικίνδυνα η επιχείρηση τρομοκρατήσεως και εκφοβισμού της κοινωνίας, ώστε να μην αντιδράσει στα νέα πακέτα μέτρων και εν προκειμένω δεν είναι τυχαία ούτε η αναφορά του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Ευ. Βενιζέλου στη χρεοκοπία της Αργεντινής το 2000, ούτε τα δημοσιεύματα, μέσω κυβερνητικών διαρροών, περί επικειμένης χρεοκοπίας της Ελλάδος, ούτε φυσικά ο εκβιασμός προς τους κυβερνητικούς βουλευτές να ψηφίσουν τα νέα πακέτα μέτρων, αλλιώς θα υπάρξει χρεοκοπία.
«Το μεγάλο δυστύχημα και πρόβλημα για τη χώρα είναι πως οι πολίτες υφίστανται πολύ μεγάλες θυσίες, ο κόσμος (και δικαίως) νομίζει ότι η κρίση είναι αυτή που ζούμε, δηλαδή η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων, η μείωση των προοπτικών που έχουν τα νέα παιδιά. Αλλά, δυστυχώς, αυτή δεν είναι η κρίση. Αυτό είναι μια προσπάθεια πολύ σκληρή που κάνουμε να προστατευθούμε και να αποφύγουμε την κρίση. Γιατί η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000. Δηλαδή, η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Ευ. Βενιζέλος και μάλιστα το συγκεκριμένο το τόνισε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια.
Ωστόσο, τον κ. Ευ. Βενιζέλο ήλθε να διαψεύσει η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία απέρριψε τη σύγκριση μεταξύ της κρίσεως στην Ελλάδα κι εκείνης στην Αργεντινή πριν από μια δεκαετία, υπενθυμίζοντας ότι η Αθήνα έχει ισχυρή υποστήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της.
«Δεν μπορούμε αναγκαστικά να συγκρίνουμε αυτό που συνέβη σε μια χώρα, με αυτό που συμβαίνει τώρα σε μιαν άλλη», δήλωσε η Κριστίν Λαγκάρντ, όταν ρωτήθηκε για τη σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών.
ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ...
Ωστόσο, καθημερινά καθίσταται σαφές ότι όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν και βρίσκονται εκτός της κοινής λογικής (αλλά όχι και εκτός της λογικής των σχεδιαστών αυτών των πολιτικών και όσων συμφωνούν μαζί τους – και δεν είναι λίγοι, περιλαμβάνουν δε και κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι, ενώ συμφωνούν επί της ουσίας, προχωρούν σε αντιμνημονιακούς λεονταρισμούς για προφανείς μικροκομματικούς λόγους και εκλογικές στοχεύσεις) δείχνουν πως η κυβέρνηση δύσκολα θα αντέξει, αφού παραμένει άγνωστο αν θα μπορέσει να περάσει από την Κοινοβουλευτική της Ομάδα τα νέα βάρβαρα μέτρα και αν θα καταφέρει – όσα επικοινωνιακά τερτίπια κι αν χρησιμοποιήσει, όπως για παράδειγμα το θεσμό των δημοψηφισμάτων – να τιθασεύει τη λαϊκή οργή (και δυστυχώς τη λαϊκή απελπισία).
Και είναι εκτός της κοινής λογικής το να ζητούν να εκδιωχθεί η Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ, οι πάσης φύσεως ευρωσκεπτικιστές (με προεξάρχοντες τους ηττημένους των γερμανικών εκλογών) όταν γνωρίζουν πως είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που συναίνεσαν στη «δημιουργική λογιστική» του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και έτσι η (απροετοίμαστη) χώρα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη.
Είναι, επίσης, εκτός της κοινής λογικής (αλλά όχι εκτός της λογικής όλων όσοι θέλουν την Ελλάδα ως πειραματόζωο για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων επιλογών, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιαρθρώσεως) να ζητείται από την Ελλάδα να προχωρήσει σε μια νύχτα σε μέτρα, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θέλουν χρόνια για να περάσουν και να υλοποιηθούν, έστω κι αν πολλές από αυτές (τις αλλαγές) θα έπρεπε να είχαν γίνει χρόνια πριν, αλλά όταν επιδιώχθηκαν συνάντησαν αντιδράσεις, κομματικές και συντεχνιακές.
Εν προκειμένω, ως απάντηση, αξίζει να επισημανθεί μια δήλωση του πρώην Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ, ο οποίος τόνισε πως «δεν πρέπει να ζητάμε μη ρεαλιστικά πράγματα από την Ελλάδα. Γνωρίζοντας την Ιστορία της, πρέπει να δείξουμε περισσότερη κατανόηση και όχι να απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει να αλλάξει τα πάντα, μέσα σε ένα χρόνο».
Αλλά στην ελληνική περίπτωση υπάρχει ένας πρόσθετος (και μάλιστα αφετηριακά) παραλογισμός.
Η νομίμως εκλεγείσα (αν και στηρίχθηκε στο γνωστό ψεύδος ότι «λεφτά υπάρχουν») το 2009 κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, έχει, εν τοις πράγμασι, παραβιάσει την εντολή του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν την υπερψήφισε να εφαρμόσει κανένα Μνημόνιο, ενώ έχει αποδειχθεί πως δεν είναι εντολοδόχος του ελληνικού λαού, αλλά των δανειστών της χώρας.
Και αυτό αποδεικνύεται στην καθημερινή της πρακτική, όταν με εκφοβιστικά διλήμματα, πατριωτικές επικλήσεις και άκρατη κινδυνολογία προσπαθεί να περάσει τα βάρβαρα μέτρα και με ύφος μισοκακόμοιρο μας λέει: Τι να κάνω; Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Διαφορετικά θα μας βγάλουν από το ευρώ και δεν θα μας δώσουν δανεικά και θα χρεοκοπήσουμε.
Χαρακτηριστικά δε ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός των Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος φαίνεται πως χάνει το μέτρο, αλλά και τρένο της ιστορίας, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι η σφαγή (στους «κολασμένους μήνες») την οποία υφίστανται, γίνεται γιατί δίνουμε εξετάσεις στους δανειστές και άρα πρέπει να τους πείσουμε πως είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Αλλιώς – αυτό υπονοεί ο πρωθυπουργεύων Ευ. Βενιζέλος – θα πεινάσουμε, άσε δε που θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας και θα συνεχίσουμε να εξευτελιζόμαστε, στα μάτια των δανειστών μας.
Όπως, επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι θέλει να θάψει κάθε αντίθετη, στην πολιτική του, άποψη και επιτίθεται κατά πολιτικών κομμάτων, ΜΜΕ και ακαδημαϊκών, ζητώντας, όπως λέει η αντιπολίτευση – «στρατιωτική πειθαρχία» στις έξωθεν εντολές.
ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΜΕΤΡΑ...
Εξ άλλου, την ίδια στιγμή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, ισχυροί κεφαλαιοκράτες (προφανώς όχι για πατριωτικούς, αλλά πρωτίστως για δικούς τους οικονομικούς λόγους) δηλώνουν πρόθυμοι να καταβάλουν υψηλότερους φόρους, ώστε να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα στις χώρες τους, στις δε Ηνωμένες Πολιτείες ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα (τουλάχιστον) προτίθεται να φορολογήσει τα υψηλότατα εισοδήματα, ώστε να κλείσει μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό του.
Τι σημαίνει η πρωτοβουλία του Προέδρου Ομπάμα και η πρόθεση των ισχυρών κεφαλαιούχων να συνεισφέρουν στην κάλυψη των μαύρων τρυπών;
Ότι υπάρχει τρόπος να βρεθούν χρήματα και να μην συνεχισθεί η αφαίμαξη των εισοδημάτων των πολιτών.
Όμως, δεν υπάρχει πολιτική βούληση από την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, η οποία δεν έχει κάνει ο,τιδήποτε πρακτικό ώστε να εισπράξει ληξιπρόθεσμες οφειλές ισχυρών κεφαλαιούχων, ή να φορολογήσει εισοδήματα τα οποία «βρήκαν καταφύγιο» σε ελβετικές τράπεζες ή σε φορολογικούς παραδείσους.
Αντί, λοιπόν, να λάβει τέτοιες αποφάσεις και να προχωρήσει σε τέτοιου είδους αποφασιστικές κινήσεις, σε συνδυασμό με αυξημένη φορολόγηση στους έχοντες, επιλέγει νέες γενναίες περικοπές στο σκέλος των δαπανών, μέσω απολύσεων στο Δημόσιο και νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, προκειμένου να ανάψει το «πράσινο φως» για την εκταμίευση της επόμενης δόσεως.
Τα νέα παράλογα μέτρα προβλέπουν, μεταξύ άλλων, απολύσεις και εργασιακή εφεδρεία για 70.000 υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, ακόμη και αν δεν έχει ψηφιστεί, περαιτέρω μείωση των «υψηλών» συντάξεων, δραστικές μειώσεις σε επικουρικά και εφάπαξ και πάνω απ’ όλα φορολόγηση (αφού το αφορολόγητο έπεσε στις 5000 ευρώ) ακόμη και αυτών που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ορισμένοι υπουργοί θέτουν ζήτημα πρόωρων εκλογών, καθώς εκτιμούν πως η κυβέρνηση, ούτως ή άλλως είναι απομονωμένη και κινδυνεύει να πέσει, αλλά, εν είδει αντιπερισπασμού για να διασωθεί, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου εξετάζει το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος (με άγνωστο μέχρι στιγμής αντικείμενο) προκειμένου για να εκτονώσει τη λαϊκή οργή και (όπως θέλει να πιστεύει) να νομιμοποιήσει τις ανάλγητες κυβερνητικές επιλογές.
ΠΕΡΙ ΑΛΛΑ ΤΥΡΒΑΖΟΥΝ
Όμως, έξω από την κοινή λογική ευρίσκονται τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, αλλά και τα συνδικάτα, τα οποία λένε όχι σε όλα.
Ο αρχηγός της ΝΔ Α. Σαμαράς, ο οποίος (λέει πως) θέλει εκλογές και μάλιστα (λέει ότι) επιδιώκει την αυτοδυναμία, υποστηρίζει πως όταν η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση δεν βάζεις νέους φόρους, διότι κλιμακώνεις την ύφεση και τότε δεν εισπράττει το κράτος ούτε καν τα έσοδα, που ήλπιζε να εισπράξει, αυξάνοντας τους φόρους.
Ωστόσο, αυτή η αυτονόητη λογικά θέση, στηρίζεται σε μια προσδοκία, ότι δηλαδή οι δανειστές της χώρας θα αποδεχτούν τη θέση του για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ώστε να αλλάξει την οικονομική πολιτική.
Το παράλογο του πράγματος είναι πως ουδείς τον έχει διαβεβαιώσει (το αντίθετο) ότι οι δανειστές θα αποδεχθούν μια επαναδιαπραγμάτευση, ενώ είναι γνωστές οι συγκρούσεις που έχει στην Ευρώπη κυρίως με ομοϊδεάτες του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (η κα Μέρκελ και ο Πρόεδρος Σαρκοζί) για τις θέσεις του, αλλά και για την άρνησή του να συναινέσει σε επιλογές της κυβερνήσεως Παπανδρέου.
Παρά ταύτα, ο αρχηγός της ΝΔ επιμένει στην παράλογη, με βάση την κοινή λογική, αυτή θέση του και ζητεί μάλιστα αυτοδυναμία από τους Ελληνες πολίτες, ώστε, όπως υπόσχεται, καλλιεργώντας προσδοκίες, να λύσει το πρόβλημα της χώρας, αλλά αυτό θα το κάνει όχι σε 18 μήνες (όπως έλεγε αρχικώς) αλλά σε... 4 χρόνια και βλέπουμε.
Ο έτερος «παίκτης» στο θέατρο του ελληνικού παραλόγου είναι η Αριστερά, η οποία καλεί τους πολίτες σε άρνηση πληρωμής των φόρων.
Είναι βέβαιο πως η Αριστερά έχει δίκιο στη θέση της αυτή.
Και έχει δίκιο, καθώς είναι αδύνατον να λάβεις από τον μη έχοντα. Από το μισθωτό, το συνταξιούχο και τον άνεργο, ο οποίος δεν έχει ούτε καν τα χρήματα που του χρειάζονται για να ζήσει την οικογένειά του και τώρα καλείται να πληρώνει συνεχώς, φόρους και τέλη, τα οποία – σε μια ευνομούμενη πολιτεία, με στοιχειωδώς λειτουργούντες τους φορολογικούς της μηχανισμούς – θα έπρεπε να είχαν εισπραχθεί τουλάχιστον από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, ή από αυτούς που έχουν και κατέχουν.
Το παράλογο έγκειται στο ότι η Αριστερά δεν λέει το πώς θα υλοποιηθεί η άρνηση της πληρωμής. Δεν λέει τι θα κάνει ο πολίτης ο οποίος θα αρνηθεί να πληρώσει το χαράτσι στη ΔΕΗ και αυτή με τη σειρά της θα του κόψει του ρεύμα. Δεν λέει τι θα κάνει ο πολίτης ο οποίος δεν θα πληρώσει την έκτακτη εισφορά, όταν θα λάβει νέο ραβασάκι της εφορίας, το οποίο θα εμπεριέχει αυξημένο το φόρο με τόκους υπερημερίας και κάποια στιγμή θα δει να του βγάζουν στον πλειστηριασμό ένα περιουσιακό του στοιχείο.
