Στη μνήμη ενός δασκάλου μου και τέως διευθυντή μου, ιατρού, του Νικ. Αρχοντώνη, παθολόγου - ογκολόγου, τ. δ/ντού της Ογκολογικής Μονάδας του παλαιού μας Νοσοκομείου, οφείλω να αφιερώσω λίγες γραμμές σαν ύστατο φόρο τιμής και αγάπης. Στην παντοτινή μνήμη του. Τον αξέχαστο και αξιαγάπητο Νίκο είχα την ευτυχία και τιμή να γνωρίσω και να έχω ως διευθυντή μου το 1993, όταν έλαβα απόσπαση από το Κέντρο Υγείας Γόννων στην Ογκολογική Μονάδα του Κουτλιμπάνειου - Τριανταφύλλειου παλαιού μας Νοσοκομείου, όπου και εργάστηκα ως βοηθός της Ογκολογικής Μονάδας επί 14 μήνες. Μαζί με τον υπέροχο αυτόν ιατρό, και πάνω απ’ όλα άνθρωπο - γιατί για να λέγεσαι ιατρός πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να είσαι άνθρωπος - είχα την τύχη να συνεργαστώ και με έναν ακόμη υπέροχο ιατρό και άνθρωπο που πολλοί συμπολίτες μας και συνάδελφοι θα τον θυμούνται - έφυγε πρόωρα και άδικα και αυτός - τον αξιαγάπητο φίλο και αλησμόνητο συνάδελφο Θωμά Παπακωστούλη, επιμελητή Α’ τότε της κλινικής. Τη δεκαετία του ’90 με τα πενιχρά μέσα που διαθέταμε και τα λίγα κρεβάτια που πολλές φορές παίρναμε «δανεικά» από άλλες κλινικές του Νοσοκομείου, μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε εκατοντάδες καρκινοπαθών που συνέρεαν απ’ όλη τη Θεσσαλία στο νοσοκομείο μας. Αυτό όμως που θέλω να τονίσω ιδιαίτερα και δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν η αγάπη και το «αγκάλιασμα» - προσέγγιση του κάθε ασθενούς, τόσο από το διευθυντή μας τον Νίκο Αρχοντώνη, όσο και από τον αδικοχαμένο Θωμά Παπακωστούλη.
Έβλεπα στα μάτια των ασθενών την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την αφοσίωση στο πρόσωπο των 2 ανωτέρων μου, που τους παρέθεταν τις ελπίδες τους για την υπόλοιπη ζωή τους.
Τέτοια ανθρώπινη και φιλική προσέγγιση είναι το Α και το Ω για την ψυχολογία του καρκινοπαθούς, που παίζει σπουδαιότατο ρόλο στην πορεία της ασθένειάς του και την ποιότητα ζωής του. Και αυτό το διέθετε απλόχερα με την ψυχή του όλη ο Νικ. Αρχοντώνης, που φρόντισε να το μεταβιβάσει και σ’ όλο το προσωπικό της Κλινικής και τους νέους ιατρούς.
Ήμουν τυχερός που σε είχα διευθυντή μου, φίλτατε Νίκο, και είμαι σίγουρος ότι η ψυχή σου εκεί που βρίσκεται είναι απόλυτα καταξιωμένη και νηφάλια αναπαυμένη σαν τα νούφαρα που σκεπάζουν τα γαλήνια νερά μιας λίμνης. Γιατί πάνω απ’ όλα δίδαξες ανθρωπιά και θύμησες με τον τρόπο σου - εν γένει - ότι σ’ αυτόν τον μάταιο βίο μένει μόνο η κακία και η βλακεία... Και ενώ είναι εις γνώσιν ολονών μας, δυστυχώς την κατάλληλη στιγμή δεν πράττουμε αυτό που είναι σωστό, απλό και ανθρώπινο... Κρίμα για όλους. Να ’σαι αναπαυμένος πάντα αγαπημένε Νίκο.
Στέφανος Ι. Τζατζόπουλος
(Ιατρός παθολόγος - ογκολόγος)
