* Του Νίκου Παπαδόπουλου, γραμματέα ΝΕ Λάρισας του ΣΥΝ, συντονιστή της Νέας Αγροτικής Κίνησης
Στα ακραία κοινωνικοοικονομικά φαινόμενα της εποχής μας, οι συνεταιριστικές οργανώσεις θα μπορούσαν και μπορούν να είναι η γραμμή άμυνας, όχι μόνον της αγροτικής οικονομίας, αλλά της υπαίθρου και της ελληνικής περιφέρειας στο σύνολό της. Η περίπτωση της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λάρισας-Τυρνάβου - Αγιάς, μία από τις μεγαλύτερες δευτεροβάθμιες οργανώσεις της χώρας, που σήμερα εκποιείται μετά από 85 χρόνια δράσης και παρέμβασης στην τοπική οικονομία και όχι μόνο, δεν θα έχει επιπτώσεις μόνο στους εργαζόμενους και σε όσους ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή, αλλά και στην κοινωνία.
Η σημερινή εικόνα είναι η φυσιολογική κατάληξη κεντρικών πολιτικών, αλλά και μονοκόμματων, μονοκομματικών, μονοπαραταξιακών και προεδροκεντρικών (9 - 0) αποφάσεων και επιλογών που ακολουθήθηκαν. Μοιραία, επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη και τώρα η κοινότυπη διαπίστωση της αποτυχίας πολιτικών, χειρισμών και δράσεων που δεν είχαν ως συστατικό τους στοιχείο τη βιώσιμη ανάπτυξη και την αξιοποίηση του συγκριτικού πλεονεκτήματος της κοινής κτήσης με όρους συνεταιριστικής οργάνωσης, αλλά με όρους προσωπικής επιχείρησης. Η πολιτική σκοπιμότητα, το εφήμερο, το πρόσκαιρο και η παραβίαση αρχών και κανόνων της συλλογικής δράσης και συνεταιριστικής αντίληψης, έκανε τα απλά, δύσκολα και τώρα τραγικά και μοιραία. Είναι η ανεύθυνη, σκανδαλώδης και τραγική διαχείριση μιας κοινωνικής κτήσης, ένα δημιούργημα των πολλών αλλά που με τη λογική της «εκχώρησης» το χειρίστηκαν λίγοι, ελάχιστοι και το μέγεθός τους ταυτίζεται με τα συντρίμμια της τωρινής κατάληξης, της παρακμής και της εκποίησης. Αλήθεια, με την ίδια «ευαισθησία» χειρίστηκαν «τα του οίκου τους»; Πώς είναι δυνατόν σήμερα, τώρα οι ίδιες αλαζονικές πολιτικές και επιλογές που τη χαντάκωσαν, να την αναστήσουν; Σατανικές ομοιότητες της πορείας της χώρας με αυτή της Ένωσης.
Τραγική σύμπτωση: «πωλείται η Ελλάς, πωλείται κι η ΕΑΣ». Στην Ελλάδα της εποχής του μνημονίου, η «παράδοση» της ΕΑΣ Λάρισας και η πλήρης εξαφάνισή της από την παρέμβαση στην εμπορία των αγροτικών προϊόντων, γεννά την ανάγκη της αντίδρασης και της ανάληψης πρωτοβουλιών και δράσεων για την υπεράσπιση συνεταιρισμών, παραγωγών, εργαζομένων και της ίδιας της αγροτικής παραγωγής στο σύνολό της.
Ο επανακαθορισμός και ο επαναπροσδιορισμός της αναγκαιότητας της ύπαρξης και λειτουργίας των συνεταιριστικών οργανώσεων στις νέες συνθήκες, αποτελεί την υπερεπείγουσα προτεραιότητα. Η πλήρης απουσία πλέον της Ένωσης πρέπει να καλυφθεί άμεσα και ταχύτατα. Είναι τώρα, λοιπόν, προσωπική και ατομική υπόθεση, ευθύνη παραγωγών και εργαζομένων που εμπλέκονται και δραστηριοποιούνται στον πρωτογενή τομέα, να πάρουν θέση. Η έκβαση της μάχης για το νέο συνεταιριστικό νόμο και το τι συνεταιρισμοί θα προκύψουν, θα κρίνει το παρόν του μέλλοντός μας στην ελληνική ύπαιθρο.
