Κάνοντας την καθιερωμένη κυριακάτικη «βουτιά» σε μια θάλασσα από εφημερίδες, περιοδικά, ένθετα, παρένθετα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, κάπου πήρε το μάτι μου, ότι τέτοιες μέρες (5 Σεπτέμβρη) το μακρινό 1997, η Ελλάδα έπαιρνε πανηγυρικά το χρίσμα για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Δέος, ρίγος και συγκίνηση.
Για τους νεότερους απλά αναφέρω ότι ήταν τότε που κυοφορούσαν τα τραγιά και κάνανε δίκροκα αυγά τα κοκόρια μας, τότε που οι γιαγιάδες αντί να λένε παραμύθια στα εγγόνια τους, πούλαγαν τα αμπελοχώραφα στο χωριό για να πάρουν κωδικό επενδυτή στο ΧΑΑ, τότε που κάθε «μέτοχος» που σέβονταν τον εαυτό του, αναθεμάτιζε τη μέχρι τότε στάση ζωής του δις την ημέρα, αναφωνώντας «ρε τι …μάπας ήμουν που δούλευα τόσα χρόνια», τότε που «ιστορικά υψηλό» σημείωναν οι ρυθμοί ανάπτυξης και όχι τα spreads δεκαετών ομολόγων, τότε ντε που αν έλεγες τη λέξη «φούσκες» το μυαλό όλων πήγαινε αυτόματα μόνο στις big bubble…
Ένα χρόνο πριν το «λυτρωτικό» «and the winner is... Athens», στην υποδοχή ηρώων των Ολυμπιονικών της Ατλάντα στο Καλλιμάρμαρο, η Πολιτεία είχε πάρει δι’α βοής τη λαϊκή εντολή να διεκδικήσει ξανά τους αγώνες. Θα επουλώναμε κατ’ αυτόν τον τρόπο τις πληγές που η κακιά κόκα κόλα είχε ανοίξει, στερώντας μας το πάρτι του εορτασμού των 100 χρόνων από το 1896.
Το πάρτι βέβαια στήθηκε με χιλιάδες κοράκια και άλλα αρπακτικά να κάνουν την εμφάνισή τους επί χρόνια στον αττικό ουρανό και διεξήχθη με περισσή γκλαμουριά και λαμπρότητα.
Παράλληλα έμειναν στο περιθώριο οι λίγοι κακόβουλοι που - να πέσει ο Καλατράβας να τους πλακώσει - έκαναν λόγο για μαύρη τρύπα 50 και βάλε δισ., που θα μας άφηναν τάχαμου ως προίκα οι αγώνες. Η μόνη πραγματική προίκα που θυμάμαι εγώ είναι στήθια φουσκωμένα από περηφάνια και καμάρι, γιατί τον είχαμε πλέον μεγαλύτερο απ’ τους μαύρους - το διασκελισμό - και τρέχαμε γρηγορότερα…
Το προτσές της αλλοτρίωσης του απλού Έλληνα πολίτη στα ντουζένια του. Αλλοτρίωσης παραγωγικής, ηθικοπνευματικής, πολιτικής και πολιτιστικής. Και δυστυχώς για αυτή την επί δεκαετίες απώλεια της εθνικής μας αυθεντικότητας και την εμφύτευση άθλιων και μεταλλαγμένων ιδεών στο μυαλό μας, ο τελευταίος που ευθύνεται είναι ο κοσμάκης. Κάποιοι «κύριοι» του πολιτικού και διοικητικού γίγνεσθαι του τόπου «δούλεψαν» σκληρά για να παράγουν αυτό το σάπιο αποτέλεσμα, το οποίο δεν φύτρωσε έτσι ξαφνικά, που λέει κι ο Ρέμος, δεν είναι προϊόν ανεμογκαστρίου (sic!), αλλά ούτε διακτινίστηκε στη χώρα μαζί με μεσοαστρική σκόνη από ένα μακρινό πολυσύμπαν... Μεθοδευμένα μετέτρεψαν τον κόσμο σε ακούσιο όργανο εξυπηρέτησης αλλότριων σκοπών και συμφερόντων, χορηγώντας του για όπιο, άρτον δανεικό και θεάματα.
Για σημαία τους επέλεξαν το δόγμα περί κλοπής, του Αμερικάνου κωμικού Emo Philips που έλεγε ότι: «Όταν ήμουν παιδί προσευχόμουν κάθε βράδυ για ένα καινούργιο ποδήλατο. Μετά κατάλαβα πως ο Κύριος δε λειτουργεί έτσι, οπότε έκλεψα ένα και του ζήτησα να με συγχωρέσει». Έτσι κι εκείνοι. Αφού είδαν ότι με την πούρα ιδεολογία και τους τίμιους –εντός κι εκτός πολυτεχνείου - αγώνες, οι τσέπες δεν γεμίζουν και οι off shore δεν ανθούν, λήστεψαν την πατρίδα, λεηλατώντας την υλική της υπόσταση και σμπαραλιάζοντας την ηθική και τις αρετές της. Σήμερα έχουν το θράσος να κάνουν γιαλαντζί αυτοαξιολόγηση παραδεχόμενοι δήθεν τα ενδεχόμενα δίχως δόλο (sic) λαθάκια και παραλειψούλες του παρελθόντος. Βλέπεις, «αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία».
Ευτυχώς η Ελλάδα, και λόγω του ηλεκτροσόκ της κρίσης, ωρίμασε κάπως και έστειλε σπίτι τους (για το κελί 33 ουδέν λόγος βεβαίως - βεβαίως) ορισμένα απολιθώματα της μεταπολίτευσης. Και θα στείλει κι άλλα. Δυστυχώς φεύγοντας όλοι τούτοι μας κληροδοτούν μπόλικη στάχτη και μπούρμπερη, υπεραρκετή για να μας μεταμορφώσει σε αιώνιες κακόμοιρες Σταχτοπούτες. Θεός και ΔΝΤ να με συγχωρέσουν για αυτό που θα πω, αλλά το γελοιότερο όλων είναι ότι στην οντισιόν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ευρωπαίου πριγκιπόπουλου που θα μας σώσει από τη μαυρίλα, φορώντας μας το γοβάκι της αποπληρωμής των περίπου 40.000 ευρώ κατά κεφαλήν χρέους, η ιστορία επέλεξε κάποιoν Τόμσεν, κάποια Μέρκελ, κάποιον Τρισέ, και το λοιπό κακό συναπάντημα, κάνοντάς μας απίστευτη πλάκα...
Η κοινωνία μας ζητά σήμερα πράξεις και μόνο αυτές. Από φανφάρες, κάλπικα μετάλλια και ψεύτικα λόγια είμαστε όλοι χορτάτοι. Καλά καμωμένο είναι καλύτερα από καλά ειπωμένο. Γιώργο και Αντώνη σε σας απευθύνομαι. Καλοί οι πηχυαίοι τίτλοι, οι βαθυστόχαστες εξαγγελίες και οι γενναιόδωρες υποσχέσεις, αλλά τον κόσμο πια τον ενδιαφέρει μόνον η ταμπακιέρα. Κι όταν ανήμερα της Παναγίας, σε δηλώσεις σας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «επικαλεστήκατε» τη συμβολή της Μεγαλόχαρης στο δύσκολο αγώνα επιβίωσης της χώρας, φάνηκε να αγνοείτε μια μικρή λεπτομέρεια. Ως γιατρό, το θέμα με αφορά άμεσα και θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω ότι η παραπομπή στον Υψιστο δεν συνάδει με τη φύση του επαγγέλματος. Όταν πολιτικός ή γιατρός, αρχίζει να επικαλείται τα θεία στη δουλειά του, σόρι αλλά τότε την κάτσαμε τη βάρκα αδέλφια...
ΥΓ: Μετά από διάλειμμα δύο μηνών, οι αγανακτισμένοι ξεκίνησαν πάλι την κάθοδο στις πλατείες. Παρότι θεωρώ ότι η αγανάκτηση δεν πηγαίνει διακοπές, θα τους ευχηθώ καλό αγώνα και ας μη λησμονούν αυτό που τόνιζε ο στοχαστής Εμμάνουελ Καντ: οι τιμωρίες που επιβάλλονται τη στιγμή αγανάκτησης δεν φτάνουν στον στόχο...
Aλέξης Πολίτης, ιατρός Ε.Τ.Α.Α. (Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων) νομού Λαρίσης
