Αυτό το πράγμα που μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνουν, είναι πραγματικά από εξαιρετικά ενδιαφέρον, μέχρι εξαιρετικά εξοργιστικό, γιατί έρχεται κανείς στη θέση ν΄ αναρωτιέται «ποιον ψηφίζει» τελικά, και εάν το «IQ» είναι ίσως… ραδικιού.
Τα μαζεύει ας πούμε προχθές ο Βενιζέλος και πάει στον Σαμαρά, ενθαρρυμένος από το γεγονός ότι η Ν.Δ. συναίνεσε στο περί Παιδείας σχέδιο της κυβέρνησης. Σου λέει: «Τώρα που βρήκαμε μπόσικο τον Σαμαρά, δεν πάω και γω μπας και κονομήσω (που είναι και το αντικείμενό του) καμία συναίνεση και για την οικονομία;».
Ας μην ξεχνάμε, ότι, εκτός από όλα τα άλλα βρίσκεται και το φορολογικό μπροστά, στο οποίο βέβαια είναι μάλλον απίθανο να συμφωνήσουν γιατί η Ν.Δ. θέτει ως απαράβατο όρο τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, αλλά… Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ως γνωστόν.
Πήγε λοιπόν. Κατά την είσοδο έκανε, κάποιες δηλώσεις, κατά την έξοδο έκανε κάποιες άλλες δηλώσεις. Ασαφείς, πολιτικές κατά βάσιν (γι΄ αυτό άλλωστε και η ασάφεια) γιατί ο νυν υπουργός Οικονομικών κάνει σπανίως… οικονομικές δηλώσεις ή έστω τεχνοκρατικές. Οι δηλώσεις αυτές λοιπόν, άφηναν να … εννοηθεί ότι υπάρχει διάθεση και περιθώρια συναίνεσης και στα οικονομικά ζητήματα «για το καλό της πατρίδας» και όλα αυτά τα εθνικώς συγκινητικά που ακούμε σχεδόν δύο χρόνια τώρα και προκοπή δεν βλέπουμε. Και, ως ήταν φυσικό και επόμενο, οργίασαν και πάλι, οι παρατεινόμενες και υποδαυλιζόμενες διαρκώς φήμες, περί συνεργασίας, συγκυβέρνησης και πάει λέγοντας. Βγαίνει μετά η Νέα Δημοκρατία και ξαναβάζει τα πράγματα στη γνωστή της θέση. «Συναίνεση στο λάθος δεν δίνουμε, όπου συμφωνούμε θα συναινούμε».
… Και βεβαίως, αυτή η «λογική» των δύο αναγνώσεων και ερμηνειών μιας συνάντησης μεταξύ κορυφαίων στελεχών ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. οι οποίες εν συνεχεία με τη σειρά τους επιδέχονται μια ποικιλία ερμηνειών και σεναρίων, αποτελεί μία «πάγια» τακτική, η οποία συχνά - πυκνά επαναλαμβάνεται.
Θα μπορούσε πολύ απλά να πει κανείς, ότι δεν είναι θέμα IQ ραδικιού ούτε διαφορετικής αντίληψης. Απλώς είναι θέμα πολιτικής. Ετσι λειτουργεί και πορεύεται γενικώς η πολιτική: με μισόλογα, διφορούμενες ερμηνείες, διαφορετικές προσεγγίσεις και επεξηγήσεις. Και πάλι όμως, η θλιβερή επισήμανση είναι ότι: στις τραγικές ώρες που περνάει ο τόπος τέτοιου είδους πολιτικά τερτίπια, δεν είναι απλώς περιττά, μπορούν κάλλιστα να είναι και επικίνδυνα. Πλην του ότι καταδεικνύουν μια απαράδεκτη ανωριμότητα η οποία, σε καμία περίπτωση δεν άρεται στο ύψος των περιστάσεων. Και βεβαίως, καταδεικνύει ότι παραμένουν αμετανόητοι στον πολιτικό μικρόκοσμό τους, αρνούμενοι να συμπορευτούν με την επιτακτική πραγματικότητα.
Την ίδια μέρα και στο ίδιο μήκος κύματος, πνεύματος και νοοτροπίας, έγινε και μία άλλη συνάντηση. Αυτή, του πρωθυπουργού και πλείστων όσων μελών της κυβέρνησης με εκπροσώπους των παραγωγικών φορέων. Οι οποίοι, δεν είναι βέβαιον, αν μπορούν πλέον να χαρακτηρίζονται και ως «παραγωγικοί» για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ρευστότητα, δεν υπάρχει ανάπτυξη και συνεπώς και η «παραγωγή» δεν αισθάνεται πολύ καλά στην… υγεία της.
Οπου προφανώς για να «καλοπιάσουν» τους εκπροσώπους αυτών των «παραγωγικών φορέων» τέλος πάντων, ανοιχτά - σύμφωνα με τα όσα τουλάχιστον διέρρευσαν - ο μεν πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι λαμβάνονται άδικα μέτρα ο δε υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλος, δήλωσε ότι λήφθηκαν «παράλογα μέτρα» που η κυβέρνηση πήρε «με το πιστόλι στον κρόταφο». Το οποίο πιστόλι στον κρόταφο το έχει η κυβέρνηση από τότε που είχε αναλάβει υπουργός Οικονομικών ο Παπακωνσταντίνου, για να θυμηθούμε. Πρώτα ήταν το πιστόλι γεμάτο πάνω στο τραπέζι και μετά… μετακόμισε στον κρόταφο.
Ωραία λοιπόν, άδικα τα μέτρα και παράλογα είπαν οι δύο καθ΄ ύλην αρμόδιοι της κυβέρνησης.
Και; Μήπως αντί να «ζητιανεύουν» τη συμπάθεια των παραγωγικών τάξεων θα έπρεπε να… στροφάρουν για να τα εκλογικεύσουν; Μήπως να αλλάξουν πολιτικά για να γίνουν λογικότερα;
Παράλογο;… Αρα… λογικό!
