Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να ρισκάρουν στη ζωή τους και να ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Έτσι, χρησιμοποιούν πολλά extreme-spor γι’ αυτό το σκοπό, όπως το kite surf (αετός θαλάσσης), αλεξίπτωτα πλαγιάς και αεροπτερισμό, το bungy-jumping (δέσιμο και πήδημα στο κενό από τις γέφυρες), το mountain bike (ελεύθερη κατάβαση με ποδήλατο από βουνά) και άλλα. Το μεγαλύτερο ρίσκο, όμως, που ανεβάζει την αδρεναλίνη σου κατακόρυφα και σε βάζει κάθε δευτερόλεπτο σε κίνδυνο είναι η απόφαση να μετακινηθείς με ποδήλατο από τη Νέα Σμύρνη στο κέντρο της πόλης!
Ξεκινάς από το τέρμα της Σωκράτους. Στα πρώτα 50 μέτρα βρίσκεις σταθμευμένο αυτοκίνητο, παρά την απαγόρευση. Αναγκάζεσαι να κάνεις τον ελιγμό, ερχόμενος αντιμέτωπος με το θάνατο, γιατί οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν αντίθετη άποψη, δεν επιτρέπουν τους ελιγμούς. Αυτό το πράγμα το αντιμετωπίζεις περίπου 10 φορές μέχρι τη γέφυρα. Εκεί είναι τα πιο δύσκολα. Για να περάσεις απέναντι, χρειάζεται μεγάλη απόφαση. Όλοι έχουν προτεραιότητα, εκτός από τον ποδηλάτη. Έτσι, ξεκινάς και ο Θεός βοηθός. Μεταξύ σφύρας και άκμονος προχωράς, δέχεσαι μούντζες, ανταποδίδεις (να μην είμαστε και αχάριστοι) και τελικά όποιον περνάς αισθάνεσαι πως είσαι για μία φορά ακόμη ο μεγάλος νικητής.
Κατηφορίζοντας από τη γέφυρα προς την πόλη, το ρίσκο δεν σταματά. εκεί, επί της Αεροδρομίου, δεν βρίσκεις σταθμευμένα αυτοκίνητα, οι ελιγμοί όμως των ποδηλατών συνεχίζονται για να αποφύγουν τα φρεάτια των ομβρίων υδάτων, που είναι 10 εκατοστά χαμηλότερα από την άσφαλτο και εάν πέσεις μέσα γκρεμοτσακίστηκες. Έτσι δέχεσαι άλλες βρισιές, άλλες μούντζες, ανταποδίδεις πάλι και το ευχαριστιέσαι.
Τέλος, φτάνεις στην τελευταία μεγάλη δοκιμασία της διαδρομής, ίσως τη μεγαλύτερη. Είναι τα φανάρια της Γεωργιάδου στα παλιά Σφαγεία. Εκεί, για να συνεχίσεις τη διαδρομή προς την 31ης Αυγούστου κανονικά, πρέπει να κινείσαι στο κέντρο του δρόμου. Αυτό, όμως, για τον ποδηλάτη είναι αδύνατο, γιατί τα αυτοκίνητα προς τη Γεωργιάδου είναι πάρα πολλά, κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και το φανάρι δεν σβήνει ποτέ. Έτσι, σκέφτεσαι μπρος γκρεμός και πίσω χάος. Παίρνεις τη μεγάλη απόφαση, γεμίζεις το στήθος σου με θάρρος και ξεκινάς. Φτάνεις απέναντι στη στάση και αναρωτιέσαι, είσαι ζωντανός; Αισθάνεσαι και τυχερός και ήρωας που για μία άλλη φορά είσαι ο νικητής καθ’ όλη τη διαδρομή και εύχεσαι αυτό να ισχύσει και στην επιστροφή. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα και ξεκινάς από την αρχή.
Έτσι, πέρα από την ικανοποίηση της αδρεναλίνης και του ρίσκου, συμμετέχουμε και στην προσπάθεια του δημάρχου μας για μια πόλη χωρίς αυτοκίνητα και με περισσότερα ποδήλατα. Φαντάζεστε στα πεζοδρόμια της Σωκράτους και της Αεροδρομίου, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τα 6 μέτρα πλάτος, να μας είχε φτιάξει ποδηλατόδρομο, όπως επίμονα το ζητούσαμε, τι ενδιαφέρον θα είχε η ζωή μας χωρίς κινδύνους και αδρεναλίνες; Ευτυχώς δεν το έκανε και έτσι ξεφύγαμε από τη σιγουριά και τη μονοτονία. Η ζωή χωρίς ρίσκο είναι ανιαρή και αδιάφορη.
Κώστας Ζέβλας
