Οι υποσχέσεις για μια «άλλη Ελλάδα»

 Οι αντιφάσεις στις κυβερνητικές δηλώσεις συνεχίζονται ακατάπαυστα. Την ώρα που οι συγκρούσεις των κοινωνικών τάξεων με την κυβέρνηση αυξάνονται μέρα με τη μέρα, τη στιγμή που - για παράδειγμα - οι συνομιλίες των ιδιοκτητών και οδηγών ταξί με το αρμόδιο υπουργείο συνεχίζονται χωρίς αποτέλεσμα με άμεσες επιπτώσεις στον τουρισμό, ο πρωθυπουργός εμμένει στις απόψεις του για τη δημιουργία της «άλλης Ελλάδας», απαλλαγμένης από τα καρκινώματα του παρελθόντος. Η προοπτική κατά τον κ. Παπανδρέου είναι αναπτυξιακή, και τα δεδομένα στοχεύουν στην αλλαγή της ως τώρα επικρατούσας νοοτροπίας. Ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται πως γνωρίζει την κατάσταση. Γνωρίζει, λέει ότι οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται και πως πολλοί άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους. Παρόλα αυτά είναι εδώ για να φέρει σε πέρας μια δύσκολη αποστολή που οδηγεί κατευθείαν στην ανάπτυξη. Και το λέει αυτό χωρίς φόβο και πάθος! «Δεν ήρθα εδώ για να χαϊδέψω αυτιά. Ήρθα για να σας ακούσω, να ακούσω τις προτάσεις σας, ακόμα και την καλόπιστη κριτική σας. Ήρθα να συζητήσουμε για την Ελλάδα που θέλουμε από εδώ και πέρα, τώρα που έχουμε τον δρόμο ανοικτό προς την ανάπτυξη». Ωραία και συμπαθητικά λόγια. Όμορφοι λόγοι, αγγελικά πλασμένοι, στου παραδείσου τις αγκάλες και της στοχευμένης ευημερίας την σκέπη. Ποιος θα μπορούσε να αμφιβάλλει για τις αγαθές προθέσεις του κ. Παπανδρέου αν τον άκουγε για πρώτη φορά, χωρίς να γνωρίζει τι είχε πει στο παρελθόν; Ποιος θα αντιτίθετο στις νουθεσίες του αν δεν γνώριζε πως ήταν ο ίδιος άνθρωπος που πριν από περίπου δύο χρόνια δήλωνε πως δεν έρχεται ως τιμωρός αλλά ως εκείνος που θέλει να βάλει τάξη στη χώρα, με τα λεφτά που μόνο εκείνος ήξερε πως υπάρχουν; Είναι κάτι παραπάνω από αντιφατική η ιστορία του κ. Παπανδρέου που δηλώνει ευθαρσώς πως η ανάπτυξη θα έρθει κάποια στιγμή στη χώρα και πως το κλίμα θα αναστραφεί. Ακούει όμως την κριτική που του ασκείται, αντιλαμβάνεται την οργή στις τάξεις των πολιτών, την αγανάκτηση από τις επαναλαμβανόμενες περικοπές στους μισθούς και τα κεκτημένα δικαιώματα; Αν ο κ. Παπανδρέου θέλει να φέρει ανάπτυξη στην χώρα, θα μπορούσε πολύ απλά να το κάνει εκμεταλλευόμενος τον τουρισμό και τα πλεονεκτήματα της «πράσινης ανάπτυξης» που από την αρχή έθεσε ως στόχο της πολιτικής του. Δύο χρόνια μετά όμως, τα στρατηγικά αυτά πλεονεκτήματα της χώρας όχι απλά δεν εκμεταλλεύονται αλλά η όποια ανάπτυξη γίνεται με ρυθμούς χελώνας. Αλήθεια, θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς κακές προθέσεις στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού; Όχι βέβαια. Πολύ απλά ο άνθρωπος δείχνει με τη συμπεριφορά του πως πολλές φορές ζει σε άλλη χώρα ή πολύ απλά είναι εκτός θέματος. Οι υποδομές για την ανάπτυξη του τουρισμού είναι σαθρές και δεν στηρίζονται σε νέα δεδομένα που μπορούν να προσεγγίσουν ακόμη περισσότερους τουρίστες. Η λογική του γδυσίματος του ξένου επισκέπτη, «της αρπαχτής» με όλους τους τρόπους και μέσα, αλλά και η ελλιπής αξιοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς που τόσα θα μπορούσε να προσφέρει στην ανάπτυξη, δημιουργεί ολοένα και περισσότερες δυσκολίες στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, που αμαυρώνεται χωρίς πολλά – πολλά από τους κακοπροαίρετους επικριτές της. Τα αρνητικά δημοσιεύματα συνεχίζονται πυρετωδώς, η δε αναπτυξιακή προοπτική του κ. Παπανδρέου απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Εκείνος όμως επιμένει: « Ο δρόμος προς την ανάπτυξη είναι πλέον ανοιχτός. Σε πείσμα κάθε «Κασσάνδρας» που προβλέπει την καταστροφή, πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, στις απεριόριστες δυνατότητες που διαθέτουμε για να δημιουργήσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, στη θέση του παλαιού που απέτυχε, καθώς το μόνο που έκανε ήταν να βοηθήσει στην κερδοσκοπία λίγων». Πώς παραμένει ανοιχτός ο δρόμος προς την ανάπτυξη όταν τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο; Πώς δημιουργούνται οι βάσεις για μια «άλλη Ελλάδα», τη στιγμή που η ακρίβεια δεν λέει να μειωθεί αλλά παράλληλα με την κρίση στην αγορά, λειτουργεί ως φρένο στη δημιουργική απελευθέρωσή της; Η Ελλάδα του 2011 θεωρείται μια από τις πιο ακριβές χώρες της ευρωζώνης, παρά το γεγονός ότι λόγω κρίσης θα έπρεπε όχι απλά να έχουν πέσει οι τιμές, αλλά να δοθούν κίνητρα για να τονωθεί η αγοραστική δύναμη και να βρεθούν οι κατάλληλοι τρόποι να γίνουν περισσότερο ελκυστικά τα προϊόντα από τους καταναλωτές. Τα στοιχεία δυστυχώς αποκαλύπτουν μια διαφορετική κατάσταση. Οι καταναλωτές αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της αγοράς και το αρμόδιο υπουργείο δεν κάνει κάτι για να ανατρέψει τα αρνητικά δεδομένα. Έτσι στο τέλος απομένουν μόνο τα λόγια που δεν βοηθούν σε τίποτε άλλο παρά στη διαιώνιση των υποσχέσεων. Και εύλογα διερωτάται ο μέσος πολίτης: Πώς θα επιτευχθεί η περιβόητη «ανάπτυξη», όταν δεν υπάρχουν οι βάσεις για τη χάραξη ευοίωνων προοπτικών για τη δημιουργία της; Και σε τελική ανάλυση, πώς θα κρατηθεί ο δρόμος ανοιχτός για την ανάπτυξη όταν δεν έχει γίνει ουσιαστικά καμία προσπάθεια για καταπολέμηση των ελλειμματικών δεδομένων που έφεραν τη χώρα στο σημείο που είναι σήμερα; Ωραία τα λόγια κ. Παπανδρέου, όταν συνοδεύονται όμως και από τις αντίστοιχες πράξεις. Ο μέσος πολίτης δεν πείθεται όμως από θεωρητικές αναλύσεις και πορίσματα, θέλει απλούστατα έργα και πράξεις. Και επειδή σε τούτη την εποχή οι πράξεις λιγοστεύουν καθώς άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα μας, καλό είναι να μην υπόσχεται κανείς. Γιατί στον πεινασμένο δεν μιλάνε για ψωμί. Γιατί στον εξαθλιωμένο δεν υπόσχονται πως από τη μια μέρα στην άλλη θα φτάσει από τον πάτο στην κορυφή. Γιατί πολύ απλά η απόσταση δεν μειώνεται με υποσχέσεις, τουναντίον αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Η δε αξιοπιστία του πολιτικού δέχεται ένα ακόμη πλήγμα, όταν η «άλλη Ελλάδα» ουσιαστικά δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις στο μέλλον. Πόσο μάλλον τώρα που όλα φαντάζουν σκοτεινά και το φως της ανάπτυξης είναι από ωχρό έως ανύπαρκτο.