Η απεργία είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, το νόμιμο μέσο αντιμετώπισης της συνεχιζόμενης οικονομικής επιδρομής στα εισοδήματα και οικονομίες του κόσμου, που βέβαια θα έπρεπε από καιρό να έχει υποψιαστεί πως η προτεινόμενη λύση θα ήταν να ακριβύνουν τα πάντα, να εκτιναχθούν στα ύψη οι τιμές, και να εντατικοποιηθούν οι φοροεισπρακτικές πολιτικές, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα χρήματα για την εξυπηρέτηση των σκοπών της εκάστοτε κυβέρνησης. Όσοι σήμερα από κυβερνητικές θέσεις κατηγορούν τους πολίτες που αντιστέκονται στη λιτότητα και το οικονομικό χάος από τις περικοπές μισθών και συντάξεων, είναι οι ίδιοι που ως αντιπολίτευση πριν από λίγα χρόνια κατηγορούσαν την κυβέρνηση της ΝΔ για νεοφιλελεύθερες πολιτικές και «φασιστικές» πρακτικές.
Είναι τα ίδια πρόσωπα που αντιστέκονταν στη Βουλή απέναντι στις εικαζόμενες νεοσυντηρητικές πολιτικές, οι ίδιοι που σήμερα γυρίζουν την πλάτη στα άλυτα προβλήματα των πολιτών, ισχυριζόμενοι πως ό,τι έγινε – έγινε «από τους προηγούμενους». Το παιχνίδι, καθώς βλέπουμε, παίζεται με τον ίδιο τρόπο στις πλάτες του κόσμου, που δικαίως εξοργίζεται και αγανακτεί. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι λοιπόν το τελευταίο μέσο πίεσης που έχει απομείνει. Έρχονται όμως κάθε λίγο και λιγάκι τα δικαστήρια να τις κρίνουν ως «παράνομες και καταχρηστικές», με το αιτιολογητικό ότι θίγονται βασικά δικαιώματα των πολιτών. Τη ζημιά που προκαλείται στο δημόσιο συμφέρον από τις αυθαίρετες και ουσιαστικά παράνομες αυξήσεις τιμών, για παράδειγμα πριν από λίγο καιρό στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, κανένα δικαστήριο δεν ευαισθητοποιεί. Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και ο εκάστοτε υπουργός και δηλώνει πως «όσοι απεργούν παράνομα θα αντιμετωπίσουν τους φορείς της Πολιτείας». Αλήθεια σε ποιους αναφέρονται; Σε αυτούς που έχουν κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την απεργία ως το έσχατο μέσο αντίστασης; Ή μήπως για τους κάθε λογής «τσαμπατζήδες», που όπως λέει ο κάθε υπουργός, ακολουθούν τις οδηγίες πρωτοβουλιών πολιτών και αρνούνται να καταβάλλουν το εξωφρενικό αντίτιμο του νέου εισιτηρίου στα διόδια και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;
Ας δούμε όμως τι απαντούσε πριν από λίγο καιρό σχετικά με το θέμα το δίκτυο αλληλεγγύης εργαζομένων – ανέργων «Δικαίωμα» αναφορικά με τις κινητοποιήσεις: «Τσαμπατζήδες είναι οι τραπεζίτες που πήραν 78 δισ., ευρώ, οι εταιρίες που εισπράττουν παράνομα διόδια, το κράτος που δεν δίνει τις επιδοτήσεις που χρωστάει στις δημόσιες συγκοινωνίες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες που, παράνομα και νόμιμα, δεν πληρώνουν ένσημα, που με βάση το μνημόνιο επιβάλλουν συμβάσεις πείνας, που δεν πληρώνουν πλέον ούτε αποζημίωση απόλυσης. Εμείς απλά δεν ανεχόμαστε να μας κλέβουν με το «έτσι θέλω»...Αυτή είναι η άποψη της εν λόγω πρωτοβουλίας, που επιχειρεί να βάλει τέλος στην παρατεταμένη ανοχή της ακρίβειας, κινητοποιώντας τους πολίτες να αρνηθούν να συμμορφωθούν στις πολύ μεγάλες αυξήσεις. Καλό θα είναι λοιπόν οι εκάστοτε υπουργοί να μην ρίχνουν το μπαλάκι περί «παχυλών μισθών σε μεγαλο-στελέχη», γιατί το επιχείρημα τούτο είναι στην καλύτερη περίπτωση ατυχές. Δεν έχουν, λέει, κανένα λόγο να απεργούν όσοι απεργούν. Μα για την κυβέρνηση αυτή, καμία απεργιακή κινητοποίηση δεν δικαιολογείται! Οι εκάστοτε απεργοί, κάνουν «ό,τι τους κατεβαίνει» και όχι φυσικά εκείνη που φορτώνει με νέα νομοσχέδια την ήδη πληγείσα χώρα. Με τις διαρκείς κινητοποιήσεις και απεργίες, λένε κάθε φορά τα μέλη της κυβέρνησης, τιμωρούνται αυτοί που είναι στην ουσία οι εργοδότες των εργαζομένων στους συγκοινωνιακούς φορείς! Οι πολίτες «δεν πρέπει να τιμωρούνται» από τις παρενέργειες των εκάστοτε απεργιών και αποκλεισμών, αλλά πρέπει να πληρώνουν 40% πάνω τα εισιτήρια! Δεν πρέπει να αντιδρούν, απλά να καταθέτουν τον οβολόν τους ήρεμα και απλά. Έτσι, ίσως γλιτώσουν περαιτέρω τιμωρίες. Αλλιώς, ελλοχεύει η απειλή περαιτέρω αυξήσεων. Απίστευτες οι «οδηγίες» προς τους πολίτες.
Και έπεται συνέχεια. Αυτό που θα δούμε στη συνέχεια θα είναι ολοένα και περισσότερους πολίτες να μένουν άνεργοι και να αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στη νέα εποχή των αλλεπάλληλων μνημονίων. Θα δούμε να γίνονται και άλλες παρόμοιες «συστάσεις» ή «νουθεσίες» προς όλους, προκειμένου να περιοριστούν οι αντιδράσεις από τις κινητοποιήσεις. Θα δούμε απλά την κυβέρνηση να υπόσχεται για μια ακόμη φορά για το μέλλον όσα σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει στο παρελθόν. Και ο χρόνος θα περνά. Και η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο τέλμα. Και οι απεργίες ως έσχατο μέσο αντίδρασης θα ποινικοποιούνται στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος». Αφού πρώτα θα τσεκουρώνονται οι πολίτες με τα κάθε λογής νομοσχέδια που, ως είθισται, θα ψηφίζονται με την διαδικασία του κατεπείγοντος. Και η συνέχεια θα αναμένεται κάθε φορά συναρπαστική από το κυβερνητικό παραλήρημα μετά την εκάστοτε απεργιακή κινητοποίηση.
