Καλά η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για τη Συνταγματική Αναθεώρηση έχει 31 (!) - ούτε το ομώνυμο χαρτοπαίγνιο να παίζανε - σημεία κλειδιά, τα οποία παρουσίασε χθες ο πρόεδρός της Αντώνης Σαμαράς. Και τα οποία, κράταγε ως επτασφράγιστο μυστικό - μόνο διαρροές κάνανε - προκειμένου να έχει ο πρόεδρος τη χαρά και το προνόμιο να τα ανακοινώσει επισήμως, όπως έγινε χθες.
Ανάμεσα στα άλλα είναι και ορισμένα που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τα οποία, αν ήθελαν εφαρμοστούν, θα έκαναν οπωσδήποτε αισθητή διαφορά, στη γενικότερη δομή του πολιτεύματος. Το οποίο, και αυτό, δείχνει να έχει υποστεί μια «κόπωση» - «μεταπολιτευτική κόπωση» θα τη λέγαμε - και έχει ανάγκη ενός γερού λίφτινγκ. ΄Η, εν πάση περιπτώσει ενός εκσυγχρονισμού, προκειμένου να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας όπως αυτή έχει σήμερα διαμορφωθεί, αλλά, και παραμορφωθεί, από τα όσα της συμβαίνουν.
Η πρώτη πρόταση λοιπόν αφορά, όπως διατυπώθηκε στην εκλογική και ενίσχυση του ρυθμιστικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας. Να εκλέγεται δηλαδή ο Πρόεδρος κατευθείαν από το λαό και όχι μόνο από τους βουλευτές και προφανώς να πάρει και καμιά αρμοδιότητα παραπάνω ο άνθρωπος, που τον έχουμε για διακόσμηση. Και το μόνο που κάνει είναι να βάζει υπογραφές και να παρεμβαίνει έμμεσα στα γεγονότα μέσω δηλώσεων και ομιλιών. Και επίσης να βγάζει και φωτογραφίες με τους πολιτικούς αρχηγούς όταν πάνε να τον επισκεφτούν και έχουν εκείνους τους στημένους διαλόγους μπροστά από την κάμερα.
Η άλλη, πάλι, αφορά στη θέσπιση χρονικών ορίων ως προς τη θητεία του πρωθυπουργού. Αυτή, υποψιάζομαι ότι είναι μία πρόταση η οποία θα προκαλέσει πολλή συζήτηση και ίσως, πολλές αντιδράσεις. Αν και δεν ξέρουμε λεπτομέρειες, αν επί παραδείγματι ένας πρωθυπουργός μπορεί να κάνει μέχρι δύο συνεχείς θητείες (όπως οι Αμερικανοί πρόεδροι) τότε, τεχνικά, αυτό συνιστά έναν περιορισμό. Πρακτικά πάλι όχι. Γιατί στην Ελλάδα, μεταπολιτευτικά, αλλά κυρίως μετά το ΄90 έχει παρατηρηθεί και αποδειχθεί ότι… βία δύο θητείες αντέχουν οι πρωθυπουργοί και αυτές όχι ολόκληρες.
Το «γέλιο», εδώ και αν θα υπάρξουν αντιδράσεις είναι η πρόταση περί ασυμβίβαστου του αξιώματος του υπουργού με εκείνο του βουλευτή. Θυμάστε τι είχε γίνει προ καιρού όταν εκείνος ο… αξέχαστος υπουργός των Εξωτερικών Δρούτσας, ο οποίος ήταν εξωκοινοβουλευτικός, είχε τολμήσει να διατυπώσει την ίδια πρόταση. Είχανε πέσει οι κοινοβουλευτικοί του ΠΑΣΟΚ να τον φάνε. Και βέβαια σε τέτοια θέματα που «θίγουν» τους βουλευτές, δεν είναι θέμα «κόμματος». Οι περισσότεροι ομονοούν μια χαρά.
Επίσης έχουμε και την πολυσυζητημένη πρόταση για επανεξέταση του αριθμού των βουλευτών και των βουλευτών Επικρατείας.
Εδώ, πολλή κουβέντα έχει γίνει, φαίνεται γενικά να υπάρχει μια «τάση» προς τη μείωση, δεδομένων και των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, και ο αριθμός «200» από «300», δείχνει να είναι γενικά αποδεκτός και εν πάση περιπτώσει να υπαγορεύεται και από τις συνθήκες.
Με τα δημοψηφίσματα, ασχολείται και η Ν.Δ., αφού υπάρχει πρόταση για αναθεώρηση των περί δημοψηφισμάτων διατάξεων, για την πρόβλεψη διενέργειας (όμως) και με λαϊκή πρωτοβουλία. Δηλαδή σαν να λέμε, να μην γίνονται δημοψηφίσματα μόνο οπότε «βολεύονται» οι κυβερνήσεις, αλλά και οπότε ο λαός το επιθυμεί και το κρίνει σκόπιμο.
Επίσης, αυτό έχει ειδικό ενδιαφέρον λόγω της κατάστασης, προτείνεται και η θεσμοθέτηση δύο μόνιμων υπηρεσιακών υφυπουργών, Εξωτερικών και επί του προϋπολογισμού, με 5ετή θητεία και εκλογή τους από τα 3/5 της Βουλής. Αλλά και η θεσμοθέτηση συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος και αντίστοιχου οργανογράμματος με απόφαση των 3/5 της Βουλής.
Βέβαια όλα αυτά αποτελούν προτάσεις προς διαβούλευση, αλλά όπως έχουν πει και στη Ν.Δ. αποτελούν εντέλει και τη βασική πλατφόρμα (στο σύνολό τους εννοείται) με την οποία θα πάει στις επόμενες εκλογές. Αφού τίθενται και πολλές προτάσεις - δικλείδες για τη διαφάνεια του πολιτικού και του δημοσίου βίου γενικότερα.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το Ελληνικό Σύνταγμα έχει άμεση ανάγκη αναδιαμόρφωσης και ο ανοιχτός διάλογος σίγουρα βοηθά προς την κατεύθυνση αυτή.
