Η προχθεσινή, ήταν, χωρίς αμφιβολία η πιο λιτή επέτειος εορτασμού αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, μεταπολιτευτικά. Και η πιο «ιστορική» αφορμή ίσως, για να αναλογιστούμε όλοι - και πρωτίστως οι πολιτικοί - πόσο «εύθραυστο» είναι αυτό το πολίτευμα τα όρια του οποίου έχουν κατ’ επανάληψη «βιαστεί» προς την κατεύθυνση της «οχλοκρατίας» κατά το σύγχρονο, πρόσφατο αλλά και απώτερο παρελθόν. Γιατί η «Δημοκρατία» μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα και να αποτελεί το «σοφότερο» των πολιτευμάτων, αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα πολίτευμα, που για να εφαρμοστεί στην πράξη, δεν αρκεί μόνο ένα Σύνταγμα και οι Νόμοι που το διέπουν. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αυτοέλεγχος και ο σεβασμός στην πράξη, των ιδεωδών που η Δημοκρατία πρεσβεύει.
Στην Ελλάδα, ατυχώς - και με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως - τα ευαίσθητα όρια ανάμεσα στο «τι είναι Δημοκρατία» και σε «τι βαφτίζεται ως τέτοιο» επειδή κατά καιρούς βολεύει ανθρώπους, κοινωνικές ομάδες και καταστάσεις καταρρίπτονται άπειρες φορές, με τρόπους που είναι από προκλητικοί και επικίνδυνοι έως «χυδαίοι». Και η «Δημοκρατία» χρησιμοποιείται ως μια «ψευδεπίγραφη δικαιολογία» πίσω από την οποία κρύβονται διάφοροι, για να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητες, ανάγκες, συμφέροντα.
Όμως αυτή είναι μια μόνιμη κατάσταση (δυστυχώς) από τη μεταπολίτευση και δώθε. Και σίγουρα, ο λόγος για τον οποίο, 37 χρόνια μετά η προχθεσινή ήταν η πιο λιτή επέτειος δεν ήταν ο συγκεκριμένος.
Ο λόγος ήταν και παραμένει - και δεν ξέρουμε και για πόσο καιρό θα συνεχίσει να παραμένει - η αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία έχει παρέλθει η χώρα. Η οποία έχοντας χάσει την οικονομική της αξιοπρέπεια (τουλάχιστον όσο αυτή τυπικά εξακολουθούσε να υφίσταται), έχοντας υποδουλωθεί επί έτη και έτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν έχασε μόνο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας (πολύ μεγάλο μέρος μάλιστα) αλλά, οπωσδήποτε και μέρος της δημοκρατικής της υπόστασης. Εκτός από όλα τα άλλα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα έχουμε πλέον και σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Και αυτό όχι γιατί, ορισμένοι προκειμένου να εκφοβίσουν ή να εκβιάσουν καταστάσεις, αρέσκονται να παίζουν με τους θεσμούς και να μιλούν περί ενδεχόμενου «αντιδημοκρατικών εκτροπών» και περί «τανκς»... Αλλά, γιατί με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο, με τη νομιμοποίηση που βεβαίως το Σύνταγμα προσφέρει αλλά όχι, σε καμία περίπτωση η κοινή λογική, οι πολύ ολίγοι, αποφασίζουν διατεταγμένα για τις τύχες όλων. Και στον τελευταίο ενάμιση χρόνο με τον πλέον βάναυσο τρόπο καταργήθηκαν κατακτημένα δημοκρατικά δικαιώματα (γιατί τι άλλο είναι οι εργασιακές κατακτήσεις;) με τον πλέον οδυνηρό τρόπο και δέχθηκε μια ανηλεή επίθεση (και δέχεται ακόμη) η μεσαία τάξη της ελληνικής κοινωνίας.
Αν μια τέτοια κατάσταση δεν συνιστά κατάλυση δημοκρατικών κεκτημένων τότε ποια; Μόνον όταν βλέπουμε... «τανκς» αναγνωρίζουμε τη διαφορά;
Η Ελληνική Κηδεμονευόμενη Δημοκρατία, βρίσκεται πραγματικά στην πιο τραγική της φάση, έχοντας πανηγυρικά διαψεύσει, όλους εκείνους που μεταπολιτευτικά επένδυσαν σε αυτή. Και ούτε οι διάφορες «ηρωικές» ομιλίες ούτε οι κραυγαλέες απόψεις, δεν πρόκειται να τη γλιτώσουν από τα δεσμά της. Αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε χώρα υπό κατοχή και υπό εκποίηση. Δημοκρατικά, πάντα!
