Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Αγωνία για την απόφαση γύρω από το ελληνικό χρέος και συνεχείς διαπραγματεύσεις για την τύχη μιας χώρας που από καιρό έχει ουσιαστικά τεθεί εκτός μάχης. Η «επιλεκτική» χρεοκοπία συζητήθηκε εκτενώς στις Βρυξέλλες και όλοι στην κυριολεξία έστησαν χορό γύρω από το κουφάρι της Ελλάδας που μέσα στα προβλήματά της έχει να λογοδοτήσει για την τωρινή κατάληξη σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Πρόκειται για διαπραγματεύσεις που τώρα εμπλέκουν και ολόκληρη την ευρωζώνη, καθώς μετά τη χώρα μας ενδέχεται να ακολουθήσουν και άλλες όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Το παιχνίδι που παίζεται είναι ιδιαίτερα σκληρό και στοχεύει στην αφαίμαξη των πολιτών στην Ε.Ε., που από ένα σημείο και μετά δεν ξέρουν για το αύριο, με δεδομένο ότι τα προβλήματα χτυπούν την μία μετά την άλλη τις χώρες της ευρωζώνης. Αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια όταν η σταθερότητα του ευρώ αμφισβητήθηκε από διάφορους «υψηλά ιστάμενους» οικονομικούς κύκλους.
Όπως βλέπουμε τώρα, Γαλλία και Γερμανία βρίσκονται στην κορυφή του ελληνικού ενδιαφέροντος και ειδικά η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, που παρουσιάζεται άκαμπτη αναφορικά με την οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα. Οι λύσεις όμως ασφαλώς και θα βρεθούν, μην ανησυχείτε, καθώς το όλο σύστημα πρέπει να διασωθεί και εν ανάγκη σε βάρος της οικονομικής κατάστασης των πολιτών. Πόσο αλλάζει η επικαιρότητα…
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, η ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο αναφορικά με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Τώρα καταβάλλει, λέει, «ηρωική» προσπάθεια για το χρέος και εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, αυτή τη φορά για τη διάσωση του κύρους της χώρας. Το παιχνίδι που παίζεται είναι βέβαια και πολιτικό καθώς γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί το πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη και να μετακινηθούν οι ευθύνες σε άλλους. Ανεξάρτητα όμως από τις αποφάσεις στις Βρυξέλλες, αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι το πώς θα κινηθούν οι πολίτες προκειμένου να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους. Το τελευταίο διάστημα, οι επιθέσεις στα εισοδήματα είναι τόσο συχνές που παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, ανεξάρτητα από τις ελάχιστες έως τώρα και μερικές φορές ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι όλοι μιλούν για την κρίση του ευρώ αλλά ότι οι συζητήσεις δεν επικεντρώνονται πλέον στην ανάκτηση των δικαιωμάτων στον εργασιακό τομέα, παρά στη διάσωση των εναπομεινάντων. Αυτό είναι και το πιο τραγικό της όλης ιστορίας. Το γεγονός ότι κανείς δεν μιλά για το χθες, αλλά για ένα ολοένα και πιο εφιαλτικό αύριο. Τι περιμένει λοιπόν από τις Βρυξέλλες ο Έλληνας πολίτης; Μήπως να του πουν πως δεν θα χρεοκοπήσει η χώρα του; Η πώς θα μπει σε μια διαδικασία «μερικής», «επιλεκτικής», «αποσπασματικής» ή όπως θέλετε πάρτε την, χρεοκοπίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του; Ένα είναι σίγουρο: Η συρρίκνωση των δικαιωμάτων του πολίτη, του μέσου πολίτη της Ε.Ε., επιφέρουν εξελίξεις – ντόμινο στην κοινωνικο-οικονομική του ζωή. Η καλλιέργεια κλίματος φοβίας για το μέλλον του ευρώ έχει επιφέρει αναστάτωση στις αγορές που δείχνουν μια μαζική αποσταθεροποίηση και όχι εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα. Έλα ντε όμως που και το δολάριο, από την άλλη, ταρακουνάται και οι ΗΠΑ συγκλονίζονται και αυτές από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας! Ο Μπαράκ Ομπάμα θορυβημένος επικοινωνεί με τους Ευρωπαίους ηγέτες και προσπαθεί να βρει λύση, λύση που θα επαναφέρει τη σταθερότητα στις αγορές.
Το πρόβλημα λοιπόν σαφώς και ανήκει αλλού, στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η κρίση του δεν αποσταθεροποιεί μόνο τις αγορές αλλά οδηγεί τα πράγματα στην αντίπερα όχθη. Οι πολίτες που η χώρα τους κινδυνεύει με χρεοκοπία, το αντιλαμβάνονται αυτό εδώ και κάμποσο καιρό. Ξέρουν πως η κρίση αφορά κατ΄ ουσίαν το καπιταλιστικό σύστημα και την αδηφάγα «ελεύθερη» ανταγωνιστική αγορά. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από την Ισλανδία, πέρασαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και έπεται συνέχεια. Μια συνέχεια εξόχως συναρπαστική καθώς και άλλες χώρες ετοιμάζονται να μπουν στο χορό της χρεοκοπίας. Η συνάντηση κορυφής των Βρυξελλών ήταν μια ακόμη προσπάθεια διάσωσης του κύρους χωρών που υιοθέτησαν εδώ και δεκαετίες καταστροφικές πολιτικές. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη απόπειρα διαφύλαξης του ηγετικού ρόλου που διαδραματίζουν οι ισχυροί της ευρωζώνης και του δορυφορικού ρόλου των υπόλοιπων χωρών. Η αγωνία λοιπόν είναι διαφορετική στους πολίτες και διαφορετική στις ηγεσίες. Για την δε χώρα μας, η όποια λύση δεν αλλάζει τα δεδομένα. Απλά ο κερδοσκοπικός χορός γύρω από το πτώμα της χώρας εντείνεται και παίρνει ενίοτε απρόβλεπτες διαστάσεις. Γιατί μην το ξεχνάμε, είμαστε πολύ μικροί και η συνεισφορά μας δεν φτάνει, ούτε εξαντλείται στον δαπανηρό δανεισμό. Θα χρειαστούν και άλλες πολιτικές, ιδιαίτερα επώδυνες για τους πολίτες. Αφήστε τους λοιπόν στην αγωνία τους για την τεχνητή διάσωση της ευρωζώνης. Αγνοείστε τους όποιους πανηγυρισμούς για το αποτέλεσμα της διάσωσης του ευρώ. Γιατί ο πραγματικός λόγος των συναντήσεων κορυφής είναι πολύ απλά άλλος και σχετίζεται περισσότερο με την διατήρηση των σφαιρών επιρροής παρά με την προστασία των καταθέσεων σε χώρες που αιμορραγούν από χρέη. Χρέη που δημιούργησε ο παγκόσμιος καπιταλισμός.
