To ένα υπουργικό συμβούλιο διαδέχεται το άλλο και οι αποφάσεις της κυβέρνησης αναπροσαρμόζονται αναλόγως των συνθηκών στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ο πρωθυπουργός αναφέρει πως το κλίμα δεν είναι ευνοϊκό και πως η βοήθεια πρέπει να έρθει επειγόντως: «Η ατμόσφαιρα που επικρατεί δεν μας βοηθά να βγούμε από την κρίση, ενώ η ανασφάλεια τρομάζει τους επενδυτές. Αν δεν έχουμε σύντομα την απόφαση ότι το δεύτερο πρόγραμμα θα προστατεύσει την Ελλάδα, τότε θα υπονομευτεί το ίδιο το πρόγραμμα». Αυτές οι δηλώσεις, σε συνδυασμό με τη ρήση περί «επιλεκτικής» χρεοκοπίας από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, δημιουργεί ανησυχία στην ελληνική κοινωνία που της ανακοινώνονται αργά αλλά σταθερά τα μαύρα μαντάτα για την κατάσταση της οικονομίας. Οι πολίτες αισθάνονται πως τους χρησιμοποιούν για να αποκρύψουν το πραγματικό μέγεθος του οικονομικού ελλείμματος αλλά και για να περάσουν στο τέλος ολοένα και πιο σκληρά μέτρα. Και όσο τα μέτρα αυτά εξαγγέλλονται, τόσο η κινδυνολογία και η απειλή περί πτώχευσης καλλιεργείται τεχνηέντως από την κυβέρνηση, έτσι ώστε να δεχθούν όλοι οι πολίτες τα μέτρα ως αναπόφευκτα. Είναι πράγματι αποκαλυπτικός ο τρόπος που οι κυβερνώντες προϊδεάζουν τον κόσμο και τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποδοχή της δανειακής διαδικασίας από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Εξάλλου αυτό ήταν και το στοίχημα, να πεισθούν οι πάντες πως άλλη λύση δεν υπάρχει και πως η κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Την ίδια στιγμή που στη χώρα μας συμβαίνουν όλα αυτά, στις ΗΠΑ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για ενδεχόμενη χρεοκοπία και στάση πληρωμών στο Δημόσιο. Καθώς βλέπουμε, η κρίση δεν αφορά μόνο στα νομίσματα αλλά συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα και συγκεκριμένα τον ιδιωτικό καπιταλισμό που ακολουθεί κατά πόδας την κατάρρευση στις αρχές του ΄90 του κρατικού καπιταλισμού στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η κρίση αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια όχι μόνο στις ΗΠΑ, με το κραχ των ακινήτων και το οδυνηρό φάσμα της ανεργίας, αλλά και στην Ευρώπη και όπου αλλού ο ιδιωτικός καπιταλισμός στραγγαλίζει τις οικονομίες, ποντάροντας ιδιαζόντως στη φθηνή εργατική δύναμη και την πιο στυγνή εκμετάλλευση των αδυνάτων, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας. Κρίση λοιπόν του καπιταλισμού, κατάρρευση των αξιών της φιλελεύθερης οικονομίας και οι πολιτικές αφαίμαξης των οικονομιών των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων προβάλλεται ως η μόνη οδός διαιώνισης της εκμετάλλευσης υπέρ της ολιγαρχίας του πλούτου. Ο πολίτης δεν θα πρέπει να βλέπει την κρίση στην Ελλάδα σαν μεμονωμένο γεγονός αλλά να αξιολογεί τη γενικότερη παγκόσμια οικονομική κατάσταση και τις λύσεις που προτείνονται από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Εκεί θα διαπιστώσει χωρίς πολλές δυσκολίες πως οι ευκαιριακές λύσεις του δανεισμού θα έχουν ως στόχο την εκμετάλλευση χωρίς όρια, προκειμένου να κρατηθεί με νύχια και με δόντια ένα σύστημα που από καιρό έχει δείξει πως οδεύει προς την οριστική κατάρρευση. Ας μην περιοριζόμαστε λοιπόν μόνο στη χώρα μας καθώς το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και οι διαστάσεις του τείνουν να καλύψουν πολλές περιοχές του πλανήτη.
Στην Ελλάδα πάντως, η επιχειρηματολογία περί μιας και μόνης «σωτήριας» λύσης συνεχίζεται ακάθεκτη και οι συνθηματολόγοι εφευρίσκουν ολοένα και περισσότερα θέματα που ανατρέπουν άρδην το σκηνικό γύρω από την επικείμενη πτώχευση. Στόχος είναι λοιπόν να φανεί προς τα έξω πως η ελληνική κυβέρνηση μάχεται για την «σωτηρία» της χώρας και πως εξαντλεί κάθε δυνατότητα ομαλής επίλυσης της κρίσης. Να πειστούν με λίγα λόγια όλοι οι πολίτες πως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, παρά μονάχα στην καταβολή και μάλιστα τάχιστα των δανειακών δόσεων. «Η ανασφάλεια», λέει ο πρωθυπουργός, «τρομάζει τους επενδυτές». Αλήθεια, πως μπορεί να φοβηθεί κάποιος που επενδύει στην Ελλάδα του σήμερα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος; Πώς να θορυβηθεί αυτός που αγοράζει σε εξευτελιστική τιμή και δη σε μια χώρα που επενδυτικά μπορεί να του αποφέρει πολλαπλά κέρδη; Η «ανασφάλεια» αλλά και ο πανικός έχουν καταλάβει πρωτίστως τους πολίτες και σε αυτούς θα πρέπει να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του ο πρωθυπουργός. Δεν φτάνει μόνο να επιβάλλει μέτρα που τους αλλάζουν την καθημερινότητα, αλλά να εξηγήσει γιατί αυτά τα μέτρα ήταν αναγκαία. Γιατί καλά τα λόγια και οι θεωρίες, καλό είναι όμως να αποδειχθεί και στην πράξη ο λόγος επιβολής τους. Γιατί οι πολίτες είναι αυτοί που θα κρίνουν αν πρέπει να δεχθούν τις αλλαγές και την επώδυνη λιτότητα. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, αυτοί είναι που θα αποφασίσουν ποιο πρόγραμμα θα ακολουθήσουν, παρά τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις και τη «φοβική» συμπεριφορά των υποψήφιων επενδυτών.
