Οι πάντες φαίνεται να γνώριζαν... Το υπουργείο Άμυνας, το υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Εργασίας, το υπουργείο Οικονομικών... Ακόμα και το προεδρικό γνώριζε λένε μερικοί. Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές είχαν εγκαίρως και λεπτομερώς ενημερωθεί για το επικίνδυνο φορτίο που βρισκόταν στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Όλοι τους υποτίμησαν τον κίνδυνο. Και κανένας δεν αντέδρασε! Ο τρόπος μάλιστα φύλαξης του επικίνδυνου φορτίου άγγιζε τα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Έτσι φθάσαμε στις 4 Ιουλίου, όταν άρχισαν οι πρώτες ανησυχητικές εκρήξεις. Παρ΄ όλα αυτά οι αρμόδιοι και πάλι δεν κατόρθωσαν να συντονισθούν... Έως ότου τα πάντα αποσυντονίσθηκαν με την μεγάλη έκρηξη που μετέτρεψε σε κρανίου τόπο όλη την παρακείμενη περιοχή, παρασύροντας στον θάνατο αθώους ανθρώπους που με αυταπάρνηση έδωσαν την άνιση μάχη.
Αμείλικτα είναι τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα: Γιατί τόσοι αρμόδιοι φορείς δεν μπόρεσαν να συντονισθούν... γιατί δεν έλαβε κανένας υπόψη του τις κραυγές αγωνίας του αείμνηστου Διοικητή του Ναυτικού. Μόνοι μας ανατινάξαμε μια ναυτική βάση και μαζί με αυτήν ανατινάξαμε και την εμπιστοσύνη των πολιτών στους κρατικούς θεσμούς...Τρομακτικές δίχως άλλο οι παράπλευρες απώλειες, που εκθεμελιώνουν και αποδομούν το σοβαρό κυπριακό κράτος, έτσι, όπως τουλάχιστον ήθελαν να το παρουσιάζουν οι αρμόδιοι...
Ο αείμνηστος Αρχιπλοίαρχος κατέφθασε πρώτος στον χώρο της τραγωδίας προκειμένου να συντονίσει τις προσπάθειες περιορισμού της πυρκαγιάς που έμελλε να ανατινάξει στον αέρα ότι υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή... Ο αδικοχαμένος Ανδρέας Ιωαννίδης πρόσφυγας από τη Γιαλούσα, που παντού και πάντα ήταν πρώτος και έπεφτε στη φωτιά γι’ αυτό που πίστευε. Το επιβεβαιώνει ένας συνάδελφός του που είχε την τύχη να τον γνωρίζει πολύ καλά: «μην κλαίτε για τον Ανδρέα αυτός είναι περήφανος γι’ αυτό που έκανε και συνάμα δυστυχής γιατί δεν έκανε κάτι περισσότερο για την πατρίδα του Ελλάδα και το νησί του την Κύπρο, ήταν αυτό που λέμε ψυχή!». Ο Αρχιπλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης που όταν διαπίστωσε ότι η προσπάθεια για την κατάσβεση της πυρκαγιάς, στο φορτίο των 2.000 τόνων πυρομαχικών (που η κυβέρνηση εγκατέλειψε μέσα σε ένα στρατόπεδο δίπλα ακριβώς από τον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της Κυπριακής Δημοκρατίας), δεν είχε αποτέλεσμα, κάλεσε τα παιδιά του να αποχωρήσουν... και ως πραγματικός καπετάνιος έμεινε τελευταίος για να σώσει το πλήρωμα. Κάποιοι, όμως, έμειναν μαζί του... Δεκατρείς ήρωες που έπεσαν όλοι στη μάχη του παραδειγματισμού και της αφύπνισης. Ήσαν ο Πλοίαρχος Λάμπρος Λάμπρου, οι Πυροσβέστες Ανδρέας Παπαδόπουλος, Γιώργος Γιακουμής, Βασίλης Κρόκος, Σπύρος Τσαντής, Παναγιώτης Θεοφίλου και Αδάμος Αδάμου, ο Αρχικελευστής Κλεάνθους Κλεάνθης, ο κελευστής Μιχάλης Ηρακλέους ...Και ο Αντώνης ο ναύτης. Ήσαν όμως και τα δεκαενιάχρονα δίδυμα αδέλφια. Οι ναύτες Μιλτιάδης και Χρήστος από τη Λεμεσό που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον Διοικητή τους και εξετέλεσαν το καθήκον τους μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους. Και άφησαν πίσω τους χαροκαμένους μια μάνα, ένα πατέρα και μια αδελφούλα...
Τι κι αν παραιτήθηκαν κάποιοι υψηλά ιστάμενοι... τίποτε δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές και να μειώσει την τεράστια ευθύνη τους... Μοναδικός τρόπος έμπρακτης τιμής προς τους αδικοχαμένους ήρωές μας είναι η μηδενική ανοχή για εκείνους που ευθύνονται.... Όσο ψηλά και αν βρίσκονται! Το ωστικό κύμα που προκάλεσε η φονική έκρηξη της 11ης Ιουλίου πρέπει να παρασύρει μαζί του τη σήψη και τη διαφθορά... Όσοι δε σε χαλεπούς καιρούς ψάχνουν παραδείγματα προς μίμηση, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τον επικήδειο λόγο του Νίκου Ιωαννίδη, του γιου του ήρωα Αρχιπλοιάρχου: «Δεν σου πρέπουν μοιρολόγια.. ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδος» είπε μεταξύ των άλλων ο γιος του ήρωα... Και η σύζυγός του που παρά τη θλίψη της, βρήκε το κουράγιο πήρε το μικρόφωνο και απαίτησε να σταματήσουν οι αποδοκιμασίες προς τον Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς που ετοιμαζόταν να εκφωνήσει τον επικήδειο: «Είναι ο εκπρόσωπος της Ελλάδας...Σεβαστείτε τον άντρα μου. Είναι Έλληνας αξιωματικός ο οποίος για την Ελλάδα θα έδινε και την ζωή του...». Κάποιοι Άνθρωποι σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς και παρά την απίστευτα οδυνηρή δοκιμασία τους, μας θυμίζουν Αρχές και Αξίες, μας θυμίζουν την Ιστορία μας... Και μας μπολιάζουν με τα ανώτερα ιδανικά της Φυλής μας, ιδανικά που δυστυχώς σπανίζουν ακόμα και στην ημικατεχόμενη ιδιαίτερη πατρίδα μας. Και τα χιλιάδες παιδιά που βγήκαν στους δρόμους αυθόρμητα απαιτώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη.... Είναι και αυτά μια πολύ μεγάλη ελπίδα.... Είναι τα ίδια παιδιά που μας φωνάζουν: Ξυπνήστε επιτέλους! Διαφορετικά δεν έχουμε υπόθεση....
