Τι λόγω κακής - δυστυχώς - πείρας διαπιστώνουμε τελικά, με αφορμή το «ελληνικό πρόβλημα»; Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στην πραγματικότητα μόνο «Ένωση» δεν είναι και έχει τεράστια δυσκολία συμφωνίας, συντονισμού, άμεσης αντίδρασης και δράσης.
Εν ολίγοις, είναι δυσκίνητη, δυσκοίλια μην πω, ασυντόνιστη, βραδυφλεγούς αντίληψης, με μειωμένα αντανακλαστικά και με αδυναμία άμεσης αντίδρασης. Γιατί μπορεί η Ελλάδα να φταίει (όχι εντελώς γιατί και η Ευρώπη έχει τις ευθύνες της, αλλά σαφώς φταίει) για το δημοσιονομικό της χάλι, αλλά... Αλλά για το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίστηκε το θέμα της αποτελεσματικά, από τη στιγμή που στράφηκε προς τους εταίρους και το Δ.Ν.Τ., με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει πάρει μορφή «επιδημίας» για τις χώρες της ευρωζώνης, δεν φταίει η Ελλάδα. Φταίνε οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έχουν μεν τη δικαιολογία ότι ήταν «απροπόνητοι» σε τέτοιου είδους καταστάσεις, αλλά... Αλλά από κει και πέρα ούτε ως «εταίροι», ούτε ως «ενωμένοι» κατάφεραν να λειτουργήσουν, ούτε λόγω των εθνικών συμφερόντων που ο καθένας έχει, μπόρεσαν να έχουν μια ευρεία και σφαιρική αντίληψη για την κατάσταση και για τις επιπτώσεις που αυτή θα είχε στην ευρωζώνη γενικότερα. Νόμισαν, γιατί αυτό τους βόλευε άλλωστε, ότι εάν έβαζαν την «άτακτη» Ελλάδα στον «τάκο» επιβάλλοντας στη χώρα και στους πολίτες της διάφορα δημοσιονομικά «μαρτύρια», ότι θα ξέμπλεκαν από αυτή την... ενοχλητική υπόθεση των... απείθαρχων..., τεμπέληδων και... ψευτών Ελλήνων. Χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός μετά την υπαγωγή της χώρας μας στο Μνημόνιο και τη γνωστή τραγική τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα για ν’ αντιληφθούν τους πραγματικούς κινδύνους. Και χρειάστηκε να περάσει ενάμισης χρόνος και για να καταλάβουν στην προχθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup ότι «έτσι δεν γίνεται δουλειά» και ότι «θα πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να μειωθούν τα επιτόκια» των δανείων που παρέχουν σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, να επιμηκυνθούν τα χρονικά περιθώρια απόσβεσης των δανείων και να εξεταστεί με ποιο τρόπο θα μπορούσε ο υπάρχων μηχανισμός διευκόλυνσης της νομισματικής σταθερότητας να συμβάλλει στις προσπάθειες για μείωση των κρατικών χρεών, και πάλι...
...Και πάλι απόφαση δεν πήραν. Απλώς έκαναν διαπιστώσεις, οι οποίες βεβαίως είναι χρήσιμες και μπορούν να χαρακτηριστούν ως ένα «βήμα μπροστά», αλλά... Αλλά για μια ακόμη φορά η μη λήψη αποφάσεων με την έννοια της υλοποίησης δίνει το μήνυμα προς αυτές τις περιβόητες «αγορές» που μας καταδυναστεύουν μαζί με τους «οίκους αξιολόγησης» ότι οι της Ε.Ε. είναι «αναποφάσιστοι», «άτολμοι», «δυσκίνητοι» μην πω και... μειωμένης αντίληψης.
Και να φανταστεί κανείς ότι λόγω πανικού, μετά τις επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται η Ιταλία, αναγκάστηκαν να κάνουν τις προαναφερθείσες «διαπιστώσεις» προ του γενικευμένου και ορατού πλέον κινδύνου να καταρρεύσει γενικά η ζώνη του ευρώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλες τις χώρες μέλη της. Όπως άλλωστε υπογράμμισε στην «Ε», σε συνέντευξή του που φιλοξενήθηκε την Κυριακή που μας πέρασε ο διακεκριμένος καθηγητής - οικονομολόγος Κων. Θάνος, σε περίπτωση που θα καταφύγει και η Ισπανία στο μηχανισμό στήριξης - κάτι που φαντάζει εξαιρετικά πιθανό - θα επέλθει de facto διάσπαση της ΟΝΕ, για τον απλούστατο λόγο ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η Ισπανία από το μηχανισμό με 400 δισεκατομμύρια ευρώ (!), πράγμα αδύνατον.
Απορούν λοιπόν οι εταίροι, επιδεικνύοντας αυτή τη συμπεριφορά έλλειψης συντονισμού και αναποφασιστικότητας, γιατί δεν «πείθονται» οι «αγορές» και συνεχίζουν απτότητες να επιτίθενται στην Ιταλία, εν προκειμένω. Γιατί οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους, τις πρακτικές τους και τις αποφάσεις τους δεν τις πείθουν. Τόσο απλά. Και γιατί αν τελικά η ζώνη του ευρώ δεν αντέξει, την ουσιαστική και ολοκληρωτική ευθύνη θα την έχουν οι ίδιοι και κανένας άλλος. Καιρός να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Γιατί, όπως έχει πει και ο Αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Λασκ: «Πραγματικότητα είναι κάτι που αν σταματήσεις να το σκέφτεσαι δεν εξαφανίζεται».
