Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολυάριθμα νησιά, με απέραντες και ήπιες γραφικές ακτές και επί πλέον με ήρεμες παραποτάμιες όχθες και προσιτές λίμνες. Το υγρό στοιχείο, περιβάλλει από παντού τη χώρα μας. Το άφθονο και πολύμορφο υγρό στοιχείο, που μας περιβάλλει, θα μπορούσε να πει κανείς, πως μας έλκει και πάντα μας καλεί να το γνωρίσουμε. Να εξοικειωθούμε μαζί του.
Κι όμως η σχέση του Έλληνα με το υγρό στοιχείο, παραμένει εχθρική και συνάμα, αιτία πολλών τραγικών γεγονότων, πνιγμών και απωλειών, που συνοδεύουν κάθε καλοκαιρινή μας εξόρμηση.
Στην τελευταία 20/ετία, 5,760 άνθρωποί μας πνίγηκαν, σε θάλασσες, ποτάμια, λίμνες, αλλά και πισίνες. Κάθε χρόνο χάνουμε πάνω από 40 παιδιά από πνιγμούς.
Η κολύμβηση είναι ένα ωραίο άθλημα. Μια άσκηση. Η ενασχόληση με θαυμαστά αποτελέσματα. Κατ’ αρχήν επιδρά ευεργετικά στην υγεία μας. Είναι ένα ευχάριστο μέσο ψυχαγωγίας κι ένα από τα σπουδαιότερα σπορ. Επιπλέον μπορεί να φανεί χρήσιμο αλλά και σωτήριο για τους συνανθρώπους μας. Κι ακόμα ο άνθρωπος που επιπλέει στη θάλασσα, γίνεται θαρραλέος και αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Οι Αρχαίοι πρόγονοί μας και στο σημείο αυτό μας έδωσαν το μέτρο. Οι κάτοικοι των Παράκτιων ασκούνταν συστηματικά στην κολύμβηση. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί, πως την ξακουστή ναυμαχία της Σαλαμίνας, τα θύματα των Ελλήνων ήσαν ελάχιστα, γιατί όποιοι από αυτούς βρέθηκαν στη θάλασσα, όταν το καράβι τους βυθίστηκε, κολύμβησαν και βγήκαν στη στεριά. Πανωλεθρία όμως έπαθαν οι βάρβαροι γιατί δεν ήξεραν να κολυμπήσουν. Αναφέρει ακόμα ο ίδιος, πως κάποιος Σκυλίας από τη Σκιώνη της Χαλκιδικής, που είχε ακολουθήσει χωρίς τη βούλησή του τις ορδές του Ξέρξη, μπόρεσε και αυτομόλησε. Έξω από τις ακτές του Παγασητικού κόλπου, με μακροβούτια και γρήγορη κολύμβηση διήνυσε 80 στάδια δηλ. περίπου 15 χλμ. Έτσι χάθηκε από τα μάτια του εχθρού και σώθηκε.
Ο Θουκιδίδης μάλιστα αναφέρει και «υφύδρους» κολυμβητές, δηλ. για δύτες, που είχαν συγκροτήσει στρατιωτική μονάδα. Όπως σήμερα οι Βατραχάνθρωποι. Άλλωστε πλήθος από αρχαίες σχετικές μαρτυρίες, γραπτές ή εικαστικές, μας βεβαιώνουν, πως στην αρχαιότητα, άνδρες και γυναίκες ασχολούνταν συστηματικά με την κολύμβηση. Μάλιστα όποιον δεν γνώριζε να κολυμπάει, τον αποκαλούσαν «απαίδευτον» και «βάρβαρον».
Ενας λαός όμως, με τόση πλούσια κολυμβητική ιστορία, πώς κατάντησε σήμερα να θυσιάζει στο Θεό Ποσειδώνα, κάθε καλοκαίρι τόσες ψυχές;
Τα αίτια γνωστά. Πρυτανεύει η επιπολαιότητα. Πολλοί μετά το φαγητό πάνε άσκεπτοι να βουτήξουν στη θάλασσα. Και αυτή γρήγορα γίνεται ο υγρός τους τάφος. Φωνάζουν οι γιατροί και οι ειδικοί: «Ποτέ με γεμάτο στομάχι στη θάλασσα». Αλλά δεν βαριέσαι.
Δεκάδες παιδάκια πνίγονται κάθε χρόνο από παντελή έλλειψη ή χαλάρωση της επίβλεψής τους. Οι γονείς ανέμελοι στην ακρογιαλιά και το παιδί μπροστά σε κίνδυνο. Δε συνειδητοποιούν, πως οι εγγενείς αδυναμίες ενός παιδιού, η απειρία τους και η άγνοια προ του κινδύνου, απειλούν και ενεδρεύουν για κάποιο ατύχημα.
Η πληθώρα των οργανωμένων κολυμβητηρίων, που λειτουργεί σε κάθε πόλη με ευθύνη των Δημοτικών Αρχών, συντελούν στην ορθή εκμάθηση της κολύμβησης. Τα παιδάκια, πρέπει από πολύ νωρίς να εκπαιδεύονται σωστά στην κολύμβηση. Να μάθουν την τεχνική τους, αλλά και τους κινδύνους που εγκυμονεί η άγνοια.
Στην Ευρώπη παρά του ότι οι ακτές είναι λίγες, ψυχρές και βραχώδεις, οι θάνατοι από πνιγμούς είναι ελάχιστοι. Στην Ελλάδα γιατί υστερούμε;
Μια άλλη κατηγορία υποψήφιων θυμάτων του υγρού στοιχείου, αποτελούν οι άνθρωποι, που πάσχουν εν γνώσει τους ή και εν αγνοία –από παθήσεις κυρίως καρδιολογικές, που καθιστούν την κολύμβηση προβληματική.
Καλοκαίρι λοιπόν φίλοι μου. Οι γαλάζιες και γραφικές ακρογιαλιές μας, μας περιμένουν. Τα παιγνίδια με το κύμα και η θαυμάσια αίσθηση της κολύμβησης, στο απέραντο της θάλασσας μας κράζουν. Ας γίνουν όλα αυτά, πηγή χαράς και ευδαιμονίας και όχι πρόξενοι δυσάρεστων ή θλιβερών εμπειριών.
