Ανακωχή και τελική ευθεία

Αναμένεται φοροκαταιγίδα και μαζικές περικοπές από τον Σεπτέμβριο και μετά. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, που τόση φασαρία ξεσήκωσε, θα επιφέρει ένα ακόμη σημαντικό πλήγμα στην οικονομική κατάσταση των μεσαίων και φτωχότερων νοικοκυριών. Οι αγανακτισμένοι πολλαπλασιάζονται και εκφράζουν την οργή αλλά και την πικρία τους ποικιλοτρόπως. Αν βέβαια εξαιρέσει κανείς το καλοκαίρι – το τελευταίο καλοκαίρι πριν τη νέα οικονομική επίθεση – όπου, κατά τα φαινόμενα, θα έχουμε μια προσωρινή «ανακωχή», το ερχόμενο φθινόπωρο και ο χειμώνας προβλέπονται ιδιαίτερα θερμά, μετά και τα τελευταία γεγονότα που σχετίζονται με τη συνολική υποταγή της χώρας στα τροϊκανά κελεύσματα. Ο Πρωθυπουργός βέβαια βαδίζει άλλη οδό, όντας πεπεισμένος πως θα εισέλθουμε σε άλλη εποχή. Έτσι, σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο, αμέσως μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, εκτιμά ότι «οι συνέργιες που θα εντοπιστούν μεταξύ του προγράμματος δανεισμού, της πολιτικής της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής της Ένωσης και των ευρύτερων αναγκών στήριξης της ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας, θα συμβάλλουν αποφασιστικά όχι μόνο στην υλοποίηση του προγράμματος προσαρμογής αλλά και στη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής για τον δοκιμαζόμενο αυτή την περίοδο ελληνικό λαό». Ποιες είναι αυτές οι συνέργιες και κατά πόσο μπορούν να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής, δεν μπορώ να καταλάβω. Τι εννοεί, άραγε, ο κ. Παπανδρέου όταν αναφέρεται στην αλληλοεπίδραση του δανειστικού προγράμματος και της ελληνικής οικονομικής ανάκαμψης; Πώς μπορεί να γίνει άραγε αυτό; Εδώ μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές λιτότητας στην ιστορία της χώρας, μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου εισοδηματική επέλαση και εκτοπισμό των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, που από ένα σημείο και μετά θα καταρρεύσουν οριστικά, και ο πρωθυπουργός αναφέρει ακόμα τα περί «ανάκαμψης» και «προγραμμάτων προσαρμογής»; Είναι απορίας άξιο πώς μπορούν και λέγονται τέτοια πράγματα ετούτες τις κρίσιμες για τον τόπο ώρες, τη στιγμή που οι πολίτες όχι απλά αγωνιούν για το αύριο αλλά προετοιμάζονται για τα χειρότερα μετά τα τελευταία μέτρα. Θυμίζει κάτι από σόου η όλη ιστορία, ένα επικίνδυνο διαφημιστικό παιχνίδι για χάρη όλων αυτών που κερδοσκοπούν εδώ και καιρό από την ύφεση και καταστρώνουν τα μελλοντικά σχέδια χωρίς ίχνος ενδοιασμού. Μιλάω για όλες αυτές τις «παρέες» των εμπλεκομένων στα οικονομικά της χώρας, για όλους αυτούς που από θέση ισχύος αναφέρονται στο ελληνικό θρίλερ. Επιθυμώντας διακαώς ολοένα και μεγαλύτερο ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας. Δεν εννοώ τις Βρυξέλλες αλλά όλους αυτούς τους μεγαλοεπενδυτές που περίμεναν τόσο καιρό μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη ώρα της εκποίησης. Η τιμή πλέον είναι ήδη χαμηλή και τα κοράκια ετοιμάζονται για την επιδρομή. Το μόνο που απομένει είναι να βρεθούν οι περιοχές – φιλέτα, αν και νομίζω ότι ο σχεδιασμός έχει γίνει από καιρό. Και ενώ όλα αυτά γίνονται το τελευταίο διάστημα, τα κόμματα εξουσίας φθείρονται ολοένα και περισσότερο, με την αυτοδυναμία να θεωρείται επιεικώς όνειρο θερινής νυκτός. Ενδεχόμενες εκλογές (που δεν είναι και τόσο ενδεχόμενες αλλά βέβαιες) θα παρουσιάσουν τη νέα εικόνα της απόρριψης των δύο μεγάλων κομματικών σχηματισμών. Αυτό βέβαια μπορεί και να μην σημάνει την πριμοδότηση των μικρότερων, όμως θα είναι ένα ακόμη χτύπημα στην πόλωση που επί δεκαετίες μονοπωλούσε το εκλογικό ενδιαφέρον. Ούτε πια μεταφερόμενοι οπαδοί, ούτε στημένες εικόνες για την πυκνότητα του κόσμου στις πολιτικές συγκεντρώσεις των πλατειών, ούτε γκάλοπ για την πρωτιά. Μάλλον οι δημοσκοπήσεις συνεχίζονται αλλά το ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται στην αποχή, το άκυρο, το λευκό ή την ψήφιση μικρότερων κομμάτων. Διανύουμε άλλες εποχές μετά τα νέα σκληρά μέτρα. Οδεύουμε προς την τελική ευθεία μετά την καλοκαιρινή «ανακωχή». Χιλιάδες πολίτες αρνούνται τη συγκατάθεσή τους στα εξουσιαστικά κελεύσματα, υπογράφουν για την πάταξη της διαφθοράς με έμπρακτο τρόπο, μακριά από τις θεωρητικές προσεγγίσεις του παρελθόντος. Έτσι, με το κλίμα να φορτίζεται ολοένα και περισσότερο και τους πολίτες στους δρόμους να αναμένουν μια καλύτερη μέρα, η κυβέρνηση, έχοντας από πριν κηρύξει τον πόλεμο, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την προσωρινή ανακωχή του καλοκαιριού. Ναι, πρόκειται για μια ιδιάζουσα «ανακωχή», χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ουσιαστικά για μια μετάθεση των προβλημάτων για μετά το καλοκαίρι γιατί ο ήλιος παραζαλίζει την εποχή αυτή. Καλά όλα αυτά, αρκεί όμως να μην έχουμε καύσωνες και τον Σεπτέμβριο. Που σύμφωνα με τις προβλέψεις, αναμένεται ιδιαίτερα κρίσιμος μήνας για τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας, και ας κόπτεται ο πρωθυπουργός για ολοκλήρωση της τετραετίας, που ουσιαστικά είναι αδύνατη. Γιατί μετά τις φοροκαταιγίδες και τις μαζικές περικοπές οι κοινωνικές αντιδράσεις θα είναι τόσο μεγάλες που ένα κόμμα μόνο του δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Κοινώς, αντιστρέφοντας το ρητό «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», μάλλον «όλοι μαζί θα πάμε στον πάτο».