Η Κολομβία είναι η 100η χώρα που επικύρωσε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία. Αυτό είναι ένα ακόμη συμβολικό βήμα προς την επίτευξη του καθολικού σεβασμού των δικαιωμάτων των περισσότερων από 670 εκατ. ατόμων με ειδικές ανάγκες σε όλο τον κόσμο. Η είδηση μας έρχεται από Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch). Το θέμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο με την ευκαιρία της διεξαγωγής των Special Olympics στην Ελλάδα. H Κολομβία επικύρωσε λοιπόν τη Συνθήκη στις 10 Μαΐου. Η επικύρωση της σύμβασης έφθασε τον αριθμό - ορόσημο των 100 χωρών, τρία χρόνια μόνο μετά την έναρξη της ισχύος της. Πρόκειται για τη δεύτερη Σύμβαση που επικυρώθηκε τόσο γρήγορα από τόσες πολλές χώρες, μετά τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ωστόσο, η Human Rights Watch προειδοποίησε ότι η επικύρωση από μόνη της δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να συνοδεύεται από τις εγχώριες μεταρρυθμίσεις αλλά και την πιστή εφαρμογή της. Οι χώρες πρέπει να προβούν στη θέσπιση ισχυρών νόμων και πολιτικών, αναφέρουν συγκεκριμένα από τη διεθνή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και είναι σωστό. Γιατί πάρα πολλές συμφωνίες και συμβάσεις έχουν υπογραφεί κατά καιρούς, που δεν συνοδεύονται όμως από τις απαραίτητες πράξεις και έργα. Η κύρωση της σύμβασης απαιτεί και πρέπει να συνοδεύεται από ουσιαστική δράση από τα κράτη, που οφείλουν να διασφαλίσουν ότι τα άτομα με αναπηρία μπορούν να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνία, απαλλαγμένα από την κακομεταχείριση και τις διακρίσεις. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κάλεσε επίσης τις χώρες που έχουν επικυρώσει τη σύμβαση να καταργήσουν μια για πάντα τις διακρίσεις και τους ξεπερασμένους νόμους, που αγνοούν ή απομονώνουν τα άτομα με αναπηρίες.
Στην Κροατία, για παράδειγμα, μία από τις πρώτες χώρες που επικύρωσαν την εν λόγω Συνθήκη, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε ότι τουλάχιστον 9.000 άτομα με νοητικές ή ψυχικές αναπηρίες (περίπου 1 στους 500 πολίτες) ζουν επί χρόνια σε ιδρύματα που τους στερούν την ιδιωτική ζωή αλλά και την ευκαιρία να κάνουν ακόμη και τις βασικές επιλογές της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης και αυτής σχετικά με το πού ζουν. Βάσει της σύμβασης, οι κυβερνήσεις οφείλουν να σέβονται τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες να κάνουν επιλογές σχετικά με το πού και πώς να ζήσουν, της ιδιωτικής ζωής όπως και της προσωπικής αυτονομίας. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε έρευνα που διενήργησε επίσης στην Αργεντινή, η οποία επικύρωσε τη συνθήκη το 2008, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια με αναπηρία δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση στην υγεία, λόγω του στιγματισμού, των υλικοτεχνικών εμποδίων, αλλά και της έλλειψης πρόσβασης σε πληροφορίες σχετικά με την υγεία και την εκπαίδευση. Η Σύμβαση απαιτεί από τις κυβερνήσεις να παρέχουν στα άτομα με αναπηρίες την πρόσβαση στην πληροφόρηση, την ίδια ποιότητα και τα πρότυπα της υγειονομικής περίθαλψης, όπως είναι διαθέσιμα σε όλους τους άλλους. Στη βόρεια Ουγκάντα, τέλος, η οποία όπως και η Κολομβία έχουν υποστεί περισσότερες από δύο δεκαετίες ένοπλων συγκρούσεων, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η σύγκρουση ανάγκασε τις γυναίκες με αναπηρία να βιώνουν υψηλά επίπεδα στιγματισμού και διακρίσεων, βία λόγω φύλου, έλλειψη πρόσβασης σε αποκατάσταση αλλά και σε μητρική υγειονομική περίθαλψη και υπηρεσίες οικογενειακού προγραμματισμού που παρέχονται σε άλλες γυναίκες στις κοινότητές τους. «Οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι τα αόρατα μέλη της κοινωνίας που έχουν παραγκωνιστεί για πολύ καιρό», αναφέρουν συγκεκριμένα από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η κύρωση της εν λόγω συνθήκης σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα προς τη δημιουργία της κοινωνίας των πολιτών, χωρίς αποκλεισμούς και πρόσβαση. Μονόδρομος είναι η κύρωση της Σύμβασης από όλα τα πολιτισμένα κράτη, θα έλεγα. Με πράξεις και στοχευμένες ενέργειες που θα απομακρύνουν μια για πάντα τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς. Γιατί για ανθρώπους μιλάμε, με δικαιώματα και ευκαιρίες, ίσες και αντίστοιχες με όλους τους υπόλοιπους. Και για αυτούς τους ανθρώπους ειδικά χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια.
