Η ζωή είναι ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας των πράξεών μας και ο πανδαμάτορας χρόνος επιβεβαιώνει το καθετί, με μαθηματική ακρίβεια στο διάβα μας, ανάλογα με τις στάσεις μας και τις συμπεριφορές μας, χωρίς την παραμικρή απόκλιση από τα έργα μας. Έτσι, ό,τι σπέρνουμε στο παρόν θερίζουμε στο μέλλον.
«Δύο ποτάμια είναι η ζωή - μας λέει ο Χιλιανός ποιητής, ο Πάμπλο Νερούντα - το ένα τρέχει κατά πίσω και καταβροχθίζει αυτό που ζούμε, τη δράση κάθε ώρα, και το άλλο τραβάει μπροστά, μαζί μας, ανακαλύπτοντας τη ζωή μας, και σε μια στιγμή τα δυο ποτάμια ενώνονται. Αυτή η στιγμή έρχεται από το παρελθόν, είναι το παρελθόν που σμίγει με το παρόν. Το ζωντανό παρόν που βρίσκεται στα χέρια μας. Το κατρακύλιστο παρόν που πέφτει σαν καταρράχτης, και καθένας μας είναι κύριος και αφέντης για να το χτίσει με αγάπη, στέρεο, με πέτρα και φτερό, με ευθύτητα μελωδική, με γνήσια δημητριακά, με το πιο φωτεινό μέταλλο του στέρνου, ώστε, περπατώντας το μεσημέρι να μη φοβάται, και η αλήθεια να λάμπει στα μάτια της δικαιοσύνης».
Όμως εμείς συνάνθρωποι τι κάνουμε για το καλό και τη δημιουργία, για καθετί που να ωφελεί το εγώ μας και τον άλλον, και γενικότερα όλη την κοινωνία;... Τι πράττουμε ολοζωής μ’ αυτή την ατομικιστική και εγωιστική νοοτροπία που έχουμε στο είναι μας, σε όλες τις εκφάνσεις; Πόσο ο καθένας μας νογά την ύπαρξη του άλλου, του διπλανού συνανθρώπου, που είναι ο εαυτός μας; Σχεδόν θα έλεγα με σιγουριά, σαν πρώτη απάντησή μου, όπως μας δείχνει η ζωή, τα πράγματα, ο κόσμος, αλληλοεξοντωνόμαστε, αλληλοσκοτωνόμαστε για την επιβίωσή μας, αυτό είναι το συμπέρασμα που φαίνεται ως τώρα, με μια ματιά τριγύρω μας, στην κάθε μας πραμάτεια. Όλα φαντάζουν ζοφερά, όλα φαντάζουν μαύρα, όλα φαντάζουν θάνατο, όλα φαντάζουν αίμα. Ψευτιές, κλεψιές και σπαραγμοί, λογιών – λογιών παρίες, μας οδηγούν στα βάσανα και στις βιαιοπραγίες. Χρεοκοπίες δόλιες και προμελετημένες, στημένες από το σύστημα πιστά σχεδιασμένες, να φαίνονται στα μάτια μας και στο μυαλό αλχημείες, που τάχατες οι καψεροί, όλοι το ίδιο φταίμε, εμείς που υποφέρουμε κι ολοζωής μας κλαίμε, γιατί ξερογλειφόμαστε, φτωχά μοιρολατρούμε, δεχόμαστε απέλπιδα, την τύχη μας προγκούμε.
Η μνήμη μας ασθενική, ξεχνάει την ιστορία, τα περασμένα, τα παλιά, την κάθε μας θυσία. Το μόνο που νοιαζόμαστε στην όποια κίνησή μας, είναι το ισχνό σαρκίο μας κι αυτή τη βόλεψή μας, νομίζοντας πως κέρδος μας είναι το βόλεμά μας, κι αδιάφορα σφυρίζουμε στα πάθη του γείτονά μας, που έρπετε στη μοίρα του και στην ανέχειά του, ξεχνώντας πως με τη σειρά, κι εμείς συνέχειά του, είμαστε, το βιώνουμε, το ζούμε οι καημένοι, το δράμα, την κατάντια μας, φτωχοί ξεβολεμένοι...
Μα θα μου πείτε φίλοι μου – σκεφτόμενοι και άλλοι - πως το κακό που γίνεται το κάνουν οι «μεγάλοι». Αλήθεια και να λέγεται αυτή και με τη στάμπα, όμως κι εμάς μερίδιο μας πέφτει στην αράδα, αν θέλουμε τα πράματα στα μάτια να κοιτούμε και αλήθειες αψεγάδιαστες να λέμε π’ ωφελούνε. Βεβαίως οι αρχομανείς, όσοι εξουσιάζουν, οι θεσμοθέτες οι σοφοί αυτοί που τα ταιριάζουν, στα μέτρα πάντα των αρχών, στα μέτρα των κρατούντων και όλων των ημέτερων και των συναμαρτούντων , βουλιάζουνε τη χώρα μας, πουλάνε την Ελλάδα, λες και τσιφλίκι τους δικό, είναι η ολυμπιάδα, λιμάνια και Ακρόπολη, θαλάσσια πελάγη, περιουσία του λαού, Ελλήνων το μαγνάδι.
Σαν κάτι, όμως, έχει φανεί, σιγά – σιγά ανατέλλει, κι απλώνεται αυθόρμητα, μηνύματα μας φέρει, μηνύματα αφύπνισης, πνευματικής αρμάδας, ανάτασης ορθόπλωρης και λαϊκής ακμάδας, όπως κι αλλού, σχεδόν παντού, λαοί αδικημένοι, σαλπίσανε ξεσηκωμό, ζητούνε φιλιωμένοι, τα δίκια τους αιτήματα, τα θεσμοθετημένα, να σεβαστούν οι κραταιοί, π’ αρπάζουν διχασμένα.
Σαν κάποιοι να ξυπνήσανε, και θαρρετά απαιτούνε, να σταματήσει ο εμπαιγμός - και λύση πια να βρούνε – που παίζεται στη ράχη μας - στο όνομα της κρίσης, πριν παραγίνει το κακό, της Τρόικας οι εγκλήσεις, που θέλουν μελλοθάνατους, λαούς εξαρτημένους, των Βρυξελλών μιάσματα, πάντα προσκυνημένους...
Ό,τι με βία γίνεται, μ’ απατηλές φοβίες, σε βάρος δύσμοιρων λαών, με μαύρες παρωδίες, είναι παντού κατάπτυστο, είναι διεστραμμένο, από ανθρώπους και θεούς στα τάρταρα ριγμένο...
Τέλος, κλείνω το φιρμάνι, με του Βάρναλη «τ’ Αρμάνι»: Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, χάιντε σύμβολο αιώνιο! Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης
