Αποφράδα ημέρα για τον ελληνικό λαό και τη χώρα η Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011. Θα γραφεί σίγουρα στην Ιστορία με μαύρα γράμματα ως η ημέρα επίσημης έναρξης ενός ατελείωτου ταξιδιού προς τα πίσω για τους Έλληνες, αναφορικά με το βιοτικό τους επίπεδο και ως η αφετηρία μιας νέας περιόδου έσχατης εθνικής υποτέλειας για την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου θα κατακτήσει κι αυτός μια καθόλου μα καθόλου επίζηλη θέση στην ελληνική Ιστορία, ως ο πολιτικός αρχιτέκτονας και των δύο αυτών μεγάλων αλμάτων προς τα πίσω και προς τα κάτω, προς την άβυσσο.
Με απόλυτη άνεση, όπως αναμενόταν, η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή και το νέο Μνημόνιο, πολύ πιο επιβλαβές για το λαό και τη χώρα από το πρώτο. Ουδέποτε υπήρξε ο παραμικρός κίνδυνος να μην ψηφιστεί το αποκαλούμενο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012-2015 από το Κοινοβούλιο. Όλα αυτά τα παραμύθια περί δήθεν αμφίρροπης αναμέτρησης αποσκοπούσαν απλώς στη δραματοποίηση της κατάστασης για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος ότι δήθεν, αν δεν ψηφιστεί η εκποίηση της χώρας και η οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει την... άλλη εβδομάδα!
Πρώτα - πρώτα, ουδέποτε υπήρξαν έξι τουλάχιστον βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διατεθειμένοι να διατηρήσουν την εθνική και την πολιτική τους αξιοπρέπεια ψηφίζοντας «Όχι». Αποδείχθηκε, άλλωστε, και στην ψηφοφορία ότι μόνον ένας από αυτούς, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, αρνήθηκε με την ψήφο του να συμπράξει στο ανοσιούργημα.
Δεύτερον, στην εντελώς υποθετική και απίθανη περίπτωση που βρίσκονταν όντως έξι αντάρτες βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπήρχαν και δέκα και είκοσι και περισσότεροι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., της Ντόρας Μπακογιάννη, της αποκαλούμενης... «μνημονιακής πέμπτης φάλαγγας» της Ν.Δ., ακόμη σε έσχατη περίπτωση και τον Φώτη Κουβέλη, οι οποίοι θα ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν τη στάση τους και να υπερψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.
Ο «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
Η επιτυχία του πρωθυπουργού δεν έγκειται στο ότι πέρασε το νέο Μνημόνιο από τη Βουλή, αφού αυτό ήταν βέβαιο εκ των προτέρων, αλλά στο ότι είχε απώλεια ενός και μόνον βουλευτή, τον οποίο, φυσικά, διέγραψε, διατηρώντας πλέον 154 βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - μια άνετη και σίγουρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Λέμε σίγουρη όχι γιατί ο αριθμός 154 είναι μεγάλος στους 300 βουλευτές. Από πολιτική σκοπιά, όμως, ένας βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που έχει φτάσει στο σημείο να ψηφίσει υπέρ του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, αποκλείεται να διαφωνήσει με την κυβέρνηση σε οποιοδήποτε άλλο θέμα.
Μέσα στη Βουλή τα πήγε μια χαρά, λοιπόν, ο πρωθυπουργός. Δικαιολογημένα τα γέλια, οι χαρές, τα χειροκροτήματα των βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Γ. Παπανδρέου, αφού πέτυχαν αυτό που επεδίωκαν με μηδαμινές απώλειες.
Έξω από τη Βουλή, βέβαια, το κλίμα ήταν εντελώς διαφορετικό. Χιλιάδες άνδρες των ΜΑΤ και εκατοντάδες προβοκάτορες, μεταμφιεσμένοι σε κουκουλοφόρους, έκαναν κόλαση το κέντρο της Αθήνας.
Καταρχάς το μετέτρεψαν σε θάλαμο αερίων, ρίχνοντας τόνους ολόκληρους χημικών ουσιών και δακρυγόνων, που καθιστούσαν αδύνατη την παραμονή στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω χώρους, σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων, την παραμονή οποιουδήποτε ατόμου χωρίς αντισφυξιογόνο μάσκα, με στόχο να απομακρύνουν τις χιλιάδες διαδηλωτές.
Εν συνεχεία, οι προβοκάτορες, βάσει του ίδιου σχεδίου, έσπαζαν βιτρίνες καταστημάτων για να δημιουργήσουν την εικόνα χάους, μη ενοχλούμενοι και μη συλλαμβανόμενοι από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Τρίτον, αστυνομικοί ξυλοκοπούσαν απρόκλητα πολίτες που κάθονταν σε καφετέριες ή εστιατόρια, ακόμη και στο... Μοναστηράκι (!), προκειμένου να εδραιώσουν ένα κλίμα φόβου στους πολίτες - ένα καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας, που μόνο οι μεσήλικες και οι γηραιότεροι μπορούν πλέον να θυμηθούν από τα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών.
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό και να διαλύσει οριστικά από την πλατεία Συντάγματος τους «Αγανακτισμένους» υπακούει σε μια σαφή πολιτική λογική.
Έχει καταστεί πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού διαφωνεί με το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και την πολιτική λεηλασίας των εισοδημάτων των ασθενέστερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που ακολουθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει θετικά για την κυβέρνηση. Το αντίθετο. Ιδίως μόλις έρθουν τα εκκαθαριστικά της εφορίας του χρόνου, όλοι οι Έλληνες θα βρεθούν «στα κάγκελα» μόλις δουν τι ποσά θα τους ζητάει η κυβέρνηση να πληρώσουν.
Ο πρωθυπουργός, όμως, όπως επανέλαβε και την Τετάρτη στη Βουλή, τώρα είναι πιο αποφασισμένος παρά ποτέ να εφαρμόσει την πολιτική του. Για να εφαρμόσει, όμως, κάποιος μια πολιτική με την οποία διαφωνεί όλος σχεδόν ο λαός, δεν έχει άλλη επιλογή από το να την εφαρμόσει με το ζόρι, ακόμη και με τη βία.
Η υλοποίηση, όμως, μιας πολιτικής διά της βίας απαιτεί και την επιβολή ενός καθεστώτος αστυνομοκρατίας. Απαιτεί τη μεθοδική χρήση της αστυνομικής και κρατικής βίας, προκειμένου οι λαϊκές αντιδράσεις να καταστέλλονται πριν προσλάβουν επικίνδυνες για την κυβέρνηση διαστάσεις. Αυτό το στόχο είχε, λοιπόν, η κυβέρνηση την Τετάρτη, να κάνει επίδειξη αστυνομικής ισχύος για να φοβίσει τον κόσμο.
Το πέτυχε. Το πρόβλημα είναι ότι οι πρακτικές αυτές οδηγούν σε μια επικίνδυνη συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος - τόσο της κυβέρνησης όσο και του Κοινοβουλίου.
Οι θεατρικές παραστάσεις των δύο βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι οποίοι δήθεν διαφωνούσαν, αλλά στο τέλος ψήφισαν «ναι», αφού είχαν εξασφαλίσει επί εβδομάδες δημοσιότητα δυσανάλογα υπέρμετρη ως προς την πολιτική τους προσωπικότητα και βάρος, καθώς και οι φραστικές ρουκέτες διάφορων άλλων βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, επιδείνωσαν την κατάσταση. Καταρράκωσαν εντελώς το κύρος των βουλευτών εν γένει.
Όλοι αντιλήφθηκαν ότι υπέρτατο κριτήριο της στάσης ενός βουλευτή είναι αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό του συμφέρον, αναφορικά με τη διατήρηση της βουλευτικής του έδρας. Για την παμψηφία σχεδόν των βουλευτών, όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων και των ύψιστων εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, είναι δευτερεύοντα ως προς τη βουλευτική τους έδρα.
ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ
Το ερώτημα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Το πρώτο είναι ότι θα φτωχαίνουν διαρκώς όλοι οι Έλληνες. Τα εισοδήματά τους θα υποστούν πολύ μεγαλύτερη μείωση από όση έχουν υποστεί μέχρι τώρα. Υπολογίζεται ότι του χρόνου, με τα νέα φορολογικά μέτρα, κάθε οικογένεια μισθωτών θα χάσει από έναν έως και δύο μισθούς σε ετήσια βάση! Χώρια η ανεργία, η οποία θα ρίξει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα στον κοινωνικό Καιάδα, ενώ θα στραγγαλίζει τους νέους που θα θέλουν να δουλέψουν για να αρχίσουν τη δική τους, ανεξάρτητη ζωή.
Η ουσία του παλιού και του νέου Μνημονίου δεν είναι τα παραμύθια που λέει η κυβέρνηση περί δήθεν αποτροπής της χρεοκοπίας. Ο επιδιωκόμενος στόχος είναι να πέσουν κάτω από το μισό οι μισθοί των Ελλήνων - στους καλύτερα αμειβόμενους να πέσουν ακόμη και στο ένα τρίτο!
Με τον τρόπο αυτό, κατά την ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη του Γ. Παπανδρέου και της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., θα μπορούν οι όποιες ελληνικές επιχειρήσεις επιβιώσουν και κυρίως οι ξένες να έχουν ένα πολύ πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, άρα πολύ μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Την «κινεζοποίηση», δηλαδή, των Ελλήνων επιδιώκουν κυβέρνηση και Ε.Ε., τηρουμένων φυσικά των αναλογιών.
Επιπροσθέτως, η εκποίηση σε εξευτελιστικές τιμές της Δ.Ε.Η., των Οργανισμών Ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, των λιμανιών των δύο μεγαλουπόλεων, των ελληνικών σιδηροδρόμων κ.λπ. θα οδηγήσει όχι μόνο σε αποικιοκρατικό καθεστώς τη χώρα, αλλά και σε ραγδαία υποβάθμιση των συνθηκών παροχής προς τους Έλληνες ακόμη και θεμελιωδών αγαθών κοινής ωφέλειας, όπως είναι το νερό και το ρεύμα, η τιμή των οποίων θα εκτιναχθεί στα ύψη για τους καταναλωτές.
Όλα αυτά οδηγούν την ελληνική κοινωνία σε μια φάση παρατεταμένης αστάθειας στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Κυβέρνηση και Ε.Ε. θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στις εποχές του... 1970 και του 1960!
Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ
Η κυβέρνηση Παπανδρέου κάνει τα εντελώς αντίθετα από όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά και τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές. Η σημερινή Βουλή δεν ανταποκρίνεται ούτε κατ’ ελάχιστον στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος. Ο ίδιος ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει μια κατάσταση απειλούμενης χρεοκοπίας της χώρας, περί της οποίας δεν είχε ιδέα όταν ψήφιζε στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Σήμερα γνωρίζει, επίσης, τις θέσεις των κομμάτων γύρω από το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Η πραγματική λύση σήμερα θα ήταν να προκηρυχθούν άμεσα εκλογές. Να αποτυπωθεί η βούληση του λαού στις σημερινές συνθήκες, με επίγνωση της σημερινής κατάστασης της χώρας. Να προκύψει έτσι η νέα Βουλή και η νέα κυβέρνηση που θα κληθούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση με την έγκριση του λαού και όχι έχοντάς τον εξαπατήσει, εσκεμμένα εκ προμελέτης ή λόγω της αντιμετώπισης απρόβλεπτων καταστάσεων.
Από το νέο κομματικό συσχετισμό δυνάμεων και από τη νέα Βουλή, με πρόσφατη λαϊκή εξουσιοδότηση, θα μπορούσαν να προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας ή όχι, πάνω στη βάση όμως της πρόσφατης λαϊκής εντολής και του νέου συσχετισμού δυνάμεων στη Βουλή.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕI ΝΑ «ΣΕΡΝΕΤΑΙ» ΟΣΟ ΠΑΕΙ
Αν δεν χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να εξαντλήσει την τετραετία κι ας τον βρίζουν όλοι οι Έλληνες.
Έχει την πλήρη υποστήριξη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, οι οποίοι σωστά εκτιμούν ότι αποκλείεται να βρουν ποτέ άλλον πρωθυπουργό της Ελλάδας τόσο υπάκουο στις εντολές και τις επιθυμίες τους, τόσο πρόθυμο να προωθήσει τα συμφέροντά τους στον τραπεζικό και οικονομικό τομέα.
Έχει, επίσης, τη στήριξη των οικονομικά ισχυρών ελληνικών ομίλων για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ελπίζουν να επωφεληθούν από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και επειδή ελπίζουν να δώσει κάποια κεφάλαια στον Γ. Παπανδρέου η Ε.Ε. για να κινηθεί η οικονομία και έτσι να πάρουν μερίδιο και αυτοί. Δεύτερον, επειδή οι ελίτ αντιπαθούν περισσότερο απ’ όλα την ακυβερνησία και αυτή τη στιγμή η Ν.Δ. δεν δείχνει ικανή να αποσπάσει αυτοδυναμία σε περίπτωση άμεσων εκλογών.
Υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης, φαίνεται, λοιπόν, ότι η κατάσταση θα συνεχίσει να «σέρνεται» όπως σήμερα, με κυβέρνηση Παπανδρέου, με πλήρη διάσταση λαού και κυβέρνησης, με διαδηλώσεις, χημικά αέρια και ξυλοδαρμούς διαδηλωτών κάθε τόσο, μέχρις ότου φανεί άλλη κυβερνητική λύση στον ορίζοντα ή ακόμη και μέχρις ότου εξαντληθεί η θητεία της παρούσης, η οποία ταυτόχρονα μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή!
Ο πλήρης ορισμός, δηλαδή, της κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας.
