Αγαπητή Ελευθερία,
Την Παρασκευή στις 8 Ιουνίου 2012, έβλεπα την εκπομπή της κ. Τατιάνας Στεφανίδου. Ο κ. Γιώργος Καραμέρος έκανε μια τηλεφωνική παρέμβαση και αφηγήθηκε ένα περιστατικό που του συνέβη, με αφορμή το περιβόητο χαστούκι. Έπειτα ο κ. Καραμέρος, πήρε μια θέση για το φαινόμενο που απασχολεί εδώ και χρόνια την κοινωνία μας, για το ποιος τελικά είναι ο καλός και ο κακός σ’ αυτή την ιστορία. Εξήγησε πως ο κόσμος έχει μπερδευτεί πλέον και δεν είναι ξεκάθαρο ποιος έχει δίκαιο. Εμείς ή αυτοί; Λέω εγώ τώρα...
Καθώς λοιπόν ο κ. Καραμέρος ξεκίνησε να φέρνει κάποια ωραία παραδείγματα, για το ποιος είναι ο πιθανός ήρωας σήμερα στα μάτια της κοινωνίας μας, ρωτώντας αν είναι το λαϊκό παιδί που δεν φοβάται να χαστουκίσει ακόμα και γυναίκα δημοσίως, απ’ τη στιγμή που βρίσκει υποστηρικτές η πράξη του αυτή, ή είναι η μορφωμένη και θαρραλέα γυναίκα που δεν μασάει τα λόγια της, ζει στην Εκάλη και φέρνει γάλα και ψωμί μέσα στη Βουλή. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο ομιλητής και η κ. Στεφανίδου τον διέκοψε, τον ευχαρίστησε και είπε πάμε σε διαφημίσεις. Μόλις λοιπόν κάποιος άνθρωπος αρθρώσει ουσιαστικό και αληθινό λόγο στην ΤV, που ξυπνά και εμπνέει συνειδήσεις, τουλάχιστον τη δικιά μου, οι παρουσιαστές πάνε σε διαφημίσεις.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει εμένα, να προσεγγίσω με τη φτωχή κριτική μου και την όποια συγγραφική μου ικανότητα, το σκεπτικό του κ. Καραμέρου. Και να το αναπτύξω μέσα από τη δική μου ματιά. Και τον ευχαριστώ γιατί χάρη σ’ αυτόν βρήκα την ευκαιρία. Να σας ρωτήσω και εγώ! Ποιος είναι τελικά ο καλός και ο κακός σ’ αυτή τη χώρα; Σ’ αυτή τη σύγχρονη κοινωνία που έχουμε φτιάξει;
Γιατί κάνοντας μια γρήγορη ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε ότι όσο υπήρχε εθνικός εχθρός, ξέραμε ποιος είναι ο κακός. Ο Γερμανός, ο Ιταλός, ο Τούρκος... Όσο όμως βρισκόμαστε «εν ειρήνη», έχουμε μάθει, είναι στο D.N.A. μας βρε παιδί μου, ν’ αναζητούμε πάντα έναν κακό. Έναν που φταίει γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Για όλο αυτό που μας τρομάζει, κάθε φορά που νιώθουμε ένα κενό μέσα μας ή αδυναμία, ν’ αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε προβληματική κατάσταση για μας, όταν αυτή υπάρχει ή παρουσιάζεται. Και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος...
Μια πανάρχαια μέθοδος και τακτική, που στις μέρες μας είναι σχεδόν νομιμοποιημένη. Αν έχεις χρήματα, μπορείς να βαρέσεις κάποιον και «αν» σε πάει στα δικαστήρια θα πληρώσεις τη μαγκιά σου, εξαγοράζοντας την ποινή, με μερικούς μήνες φυλάκισης με αναστολή. Και θα φύγεις κύριος. Όσο για τον άλλον θα φύγει με μερικά ενδεχόμενα κατάγματα και χωρίς αναστολή. Και χωρίς αξιοπρέπεια. Γιατί κύριος είναι αυτός που πληρώνει σήμερα και όχι αυτός που τρώει ξύλο. Αυτό όμως το παράδειγμα είναι μια μικρογραφία για το τι συμβαίνει. Η πλήρης νομιμοποίηση της ράβδου, έρχεται όταν είσαι πολύ ισχυρός. Και κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί σου. Και πλακώνεις όποιον θέλεις στο ξύλο. Ό,τι ώρα θέλεις. Και μετά επειδή κουράστηκε απ’ το ξύλο που σου έδωσε, ζητάει να τον πληρώνεις κι από πάνω. Για να μη σε δέρνει.
Μα τι λέω... Ποιος είναι ο καλός και ο κακός είναι το θέμα μας. Ή μάλλον τους κακούς αναζητούμε. Γιατί οι καλοί είμαστε εμείς! Εμείς κάθε φορά εκεί που ανήκουμε. Όταν είμαστε Λάρισα φταίει ο Βόλος κι όταν είμαστε Βόλος φταίει η Λάρισα. Όταν είμαστε Τρίκαλα φταίει η Καρδίτσα και όταν είμαστε Άρτα φταίνε τα Γιάννενα. Όταν είμαστε Ξάνθη φταίει η Κομοτηνή και για τους Χανιώτες φταίει το Ηράκλειο. Όταν είμαστε αναρχικοί φταίνε οι φασίστες και όταν κοιμόμαστε φταίνε αυτοί που μας ξυπνάνε. Όταν είμαστε Χρυσή Αυγή φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και όταν είμαστε ΠΑΣΟΚ φταίει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν είμαστε Νέα Δημοκρατία φταίει ο Καρατζαφέρης και όταν είμαστε ΚΚΕ φταίνε όλοι.
Συνεχίζω. Όταν είμαστε Αρειανοί φταίνε οι Παοκτζήδες και όταν είμαστε Παναθηναϊκοί φταίνε οι Ολυμπιακοί. Όταν είμαστε Αεκτζήδες φταίει η διαιτησία. Όμως όταν πιανόμαστε..., ποιος μας φταίει; Δεν απαντώ. Και συνεχίζω.
Όλα ξεκινούν απ’ την παιδεία. Την καλή ή την κακή παιδεία. Και παιδεία δεν θεωρείται μόνο η ακαδημαϊκή αλλά και η κοινωνική. Και συντελούν σ’ αυτή οι οικογένειές μας και οι παρέες μας, το περιβάλλον και οι συνθήκες που ωριμάζουμε, οι μνήμες που έχουμε, οι εμπειρίες μας, οι προκαταλήψεις μας, το διανοητικό μας επίπεδο, οι στιγμές που ζούμε, οι αναζητήσεις μας και οι προβληματισμοί μας.
Όλα αυτά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας καθορίζοντας συνεχώς την ταυτότητά μας. Και η ταυτότητά μας δεν είναι σταθερή. Αλλάζει ανάλογα με τις ιδέες μας, την ηθική μας και τα συμφέροντά μας. Μα κάποιες από τις στιγμές αυτές που ήρθαν στη ζωή μας δεν τις επιλέξαμε. Απλά έτυχε να μεγαλώσουμε κάπου και να ζήσουμε κάτι. Αυτό το κάτι διαφορετικό που έχουμε μέσα μας. Και είναι αυτό που μας διαιρεί ή μας ενώνει. Που μας κάνει ν’ αγαπιόμαστε ή να μισιόμαστε. Να ερωτευόμαστε και να χαιρόμαστε ή να νιώθουμε στενάχωροι και απογοητευμένοι. Και όταν κάτι δρα μέσα μας ή πάνω μας, εμείς ν’ αντιδρούμε χωρίς τις περισσότερες φορές να ξέρουμε τον σωστό τρόπο.
Όσο για τον καλό και τον κακό... Γεννιέται μέσα μας και ζει ανάμεσά μας.
Μιλτιάδης Γρέκος
