Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Σα να μην τους ακούμπησε η κρίση και να μην είδαν την πλημμυρίδα των επιπτώσεων στον κοινωνικό ιστό ή πολύ απλά σαν να θεώρησαν εαυτούς από μηχανής Θεούς και να διαπίστωσαν πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για να παίξουν τα παιχνίδια τους όλοι αυτοί οι νεόκοποι σωτήρες του ελλαδικού χώρου έβαλαν τα δυνατά τους και μπροστά στον φόβο να παραμείνουν άσημοι, επέλεξαν την αυτόνομη κάθοδο ως γνήσιοι αντάρτες παλαιολιθικών κομματικών σχηματισμών, που έχουν πια χρεοκοπήσει. Μεταξύ αυτών και ο «πολύς» Πάνος Καμμένος, που συναγωνιζόμενος σε λαϊκισμό και πατριωτική συμπεριφορά τον Καρατζαφέρη, ξεδίπλωσε τη σημαία της παλιννόστησης μιας και η γνωστή κομματική φάμπρικα τον είχε αποτελειώσει εδώ και καιρό. Ο Πάνος Καμμένος ορμά λοιπόν με το δόρυ παρατεταμένο να ισοπεδώσει τα «μνημονιακά δουλικά» και μαζί με τον Γιώργο Καρατζαφέρη, που με τη σειρά του υπόσχεται πως θα διώξει την τρόικα, κάνουν χρυσές δουλειές στις φτωχογειτονιές, που από την πολύ απελπισία οι κάτοικοί τους ψάχνουν για δεκανίκια στις υποσχέσεις και φωνασκίες τύπου λαϊκής αγοράς. «Τα ψέματα τελείωσαν, οι εκλογές έρχονται. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» θα απελευθερώσουν τους Έλληνες από τις δυνάμεις κατοχής και τους τοκογλύφους τραπεζίτες. Οι ένοχοι των μνημονίων και της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας θα σταλούν στην Δικαιοσύνη με αστικές και ποινικές ευθύνες». Ιδού το δείγμα γραφής της εκ δεξιών αντιμνημονιακής πρακτικής που κόβει την ανάσα θυμίζοντας «ελασίτικη επέλαση» από τα βουνά. Ασπίδες και ξίφη κραδαίνοντας κατά της τρόικα και... «οϊμέ, τι πάθος και σφρίγος είναι αυτό...», σκέπτεται ο μέσος πατριώτης! Μα να που οι ορδές των πεφωτισμένων περνούν το σημείο μηδέν και σαρώνουν στο πέρασμά τους όλα τα προγνωστικά. Συναγωνίζονται μόνο ποιος θα αποτελέσει τον δεύτερο δεξιό παίχτη πλαγιοκοπώντας τη ΝΔ. Και στα πλευρά του ΠΑΣΟΚ όμως στήνονται αντάρτικα της Κατσέλη και του Καστανίδη, αλλά και όλων αυτών που κατά βάθος παζαρεύουν την επιστροφή τους στη Βενιζέλεια εποχή. Αντάρτες και ετούτοι, αντιμνημονιακοί και συνεπείς στα λόγια και τις πράξεις, συμβάλλουν αποτελεσματικά στον σχηματισμό της οκτακομματικής Βουλής. Δεν ενδιαφέρει και τόσο πια θα είναι η τελική τύχη του Δημαρά, της Κατσέλη, του Καμμένου και του Μάνου. Αυτό που προέχει τώρα είναι να βρεθούν οι σωστοί παίχτες για να συμπληρώσουν το παζλ της κοινωνικής κατακραυγής. Και επειδή δεν φτάνουν τα εκατομμύρια του κόσμου που ξερνούν στη θέα της Βουλής, έρχονται κάποιοι να υποσχεθούν εκ νέου κάθαρση (ξέρετε... σαν αυτή του ’89) και ειδικά δικαστήρια για να ξυπνήσουν τον χαμένο πατριωτισμό! Τι άλλο θα δούμε, αγαπητοί φίλοι και φίλες, από όλον αυτό τον συρφετό της πολιτικής οπερέτας, δεν γνωρίζω. Αυτό που ξέρω και μπορώ να σας πληροφορήσω με ασφάλεια είναι ότι το μνημονιακό παιχνίδι έχει και τον καλό αντίποδά του ειδικά στις τάξεις των ανταρτών από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Και είναι αυτοί που φαντάζουν ήρωες στα μάτια του κόσμου, τη στιγμή που όρθωσαν τη φωνή τους και τώρα διεκδικούν την αντιμνημονιακή σας ψήφο. Η κρίση δίνει ψωμί λοιπόν στους κάθε λογής οπορτουνιστές, που με εθνικά εμβατήρια προσπαθούν να αλιεύσουν ψήφους για να συγκυβερνήσουν εκ νέου αργότερα με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μακριά από τη γεμάτη κινδύνους Αριστερά. Η συγκατοίκηση όμως με το δίπολο εξουσίας είναι εξίσου πιθανή. Μήπως, αλήθεια, πέρασε η κρίση; Μήπως κάποιοι φροντίζουν να μας σερβίρουν τις εκλογές ως μια ακόμη ευκαιρία να τους πριμοδοτήσουμε; Όπως όλα δείχνουν, οι προπαγάνδες πιάνουν τόπο μέσα από τις δημοσκοπήσεις. Το παιχνίδι είναι δαιδαλώδες αλλά και ξεκάθαρο παράλληλα. Η 6η Μαΐου λοιπόν, μια ημέρα – σταθμός και για τους Ευρωπαίους εταίρους που αναμένουν με κομμένη την ανάσα τα αποτελέσματα των εκλογών καθώς καίγονται για τη σταθερότητα στην ευρωζώνη, θα αποτελέσει και την τελική κατάληξη της πρόβας – τζενεράλε για τη νέα επιβολή μέτρων που θα ακολουθήσει. Οι τεχνητές, κατά τη γνώμη μου, πλαγιοκοπήσεις στα δύο μεγάλα κόμματα που διέλυσαν τον τόπο από το ΄73 και μετά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χούντα και οι πρόγονοί της δεν έβαλαν τα θεμέλια της διάλυσης) δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι μελλοντικές συμφωνίες για συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Κοινώς, «αντάρτικο» πρώτα, ψάρεμα του ψήφου των απογοητευμένων και μελλοντική συγκατοίκηση στο κατόπι. Οι θεωρούντες εαυτούς από μηχανής Θεούς, είναι οι αυριανοί συνεταίροι του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και αν τα προγνωστικά επιβεβαιωθούν και πάρουν τελικά σοβαρό μερίδιο από τις τάξεις των αγανακτισμένων, αυτό θα χρησιμεύσει πολύ στη χάραξη των μελλοντικών σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί τι άλλο από δόλιο σχέδιο είναι όταν το αόρατο χέρι σπάει τεχνηέντως σε κομμάτια τους σχηματισμούς εκείνους που χρεοκόπησαν στη συνείδηση του ελληνικού λαού, και έπειτα τους συγκολλά με μεγάλη προσοχή, αφού συγκεραστούν εκ νέου οι όποιες διαφωνίες; Κοινώς, η συσπείρωση τότε θα φτάνει το 100%! Οι δε «κυβερνήσεις συνεργασίας» που θα προκύψουν «λόγω ανάγκης», δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ανασύσταση ή συγχώνευση του δικομματισμού σε έναν και μοναδικό πόλο εξουσίας, καλυμμένο απόλυτα από το συντηρητικό πέπλο της νέας εξουσίας. Θα λέγεται απλά αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με αρχικές δια κραυγών αποσκιρτήσεις και έπειτα πανηγυρικές προγραμματικές συμφωνίες όταν θα μοιράζονται τα υπουργεία. Και τίποτε δεν θα θυμίζει πως κάποτε έγινε αντάρτικο λόγω μη κατάκτησης της αυτοδυναμίας από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
