(Πατερική ερμηνεία των συμβόλων του πάθους)
«...Ώστε και πάσχων Συ ο Χριστός, απαθώς τοις πάθεσιν υπέκυπτες...»
Σύμφωνα με τον Άγιο Αθανάσιο το ακάνθινο στεφάνι φανέρωνε ότι ο Κύριος εξάλειψε την κατάρα που έλαβε η γη, μετά την πτώση του Αδάμ, να βλαστάνει δηλαδή αγκάθια και τρυβόλια. Φανέρωνε, επίσης, ότι ο Δεσπότης Χριστός αφάνισε τις μέριμνες, τις θλίψεις και τις οδύνες της ζωής, που ονομάζονται αγκάθια. Επιπλέον, φανέρωνε ότι ο Κύριος έγινε ο βασιλιάς και κοσμοκράτορας της σάρκας και της αμαρτίας, διότι στεφάνι φορούν μόνο οι βασιλιάδες.
Δέχτηκε ο Κύριος το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι Του, και με αυτό φανέρωσε ότι έριξε το στεφάνι που είχε στο κεφάλι του ο Διάβολος ως νικητής εναντίον μας, μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Ξέντυσαν τον Κύριο από τα ιμάτιά Του και τον έντυσαν, κοροϊδευτικά, με πορφυρή βασιλική χλαμύδα, αυτή η πράξη όμως έδειχνε ότι ξεντύνει τον Αδάμ από τους δερμάτινους χιτώνες που ντύθηκε μετά την παράβαση και που είναι σημάδι νέκρωσης σύμφωνα με τον Άγιο Αθανάσιο.
Ντύθηκε πάλι τα ιμάτια για να ντύσει τον άνθρωπο με την αφθαρσία που είχε πριν την παρακοή.
Του δώσανε καλάμι στο δεξί Του χέρι, σαν βασιλικό σκήπτρο, για να σταματήσει το κράτος και την εξουσία του Διαβόλου θανατώνοντας μ’ αυτό τον «αρχαίον όφιν και δράκοντα». Μ’ αυτό το καλάμι έσβησε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας, αφού υπέγραψε βασιλικά με το κόκκινο αίμα Του το γράμμα της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας, γιατί και οι αυτοκράτορες υπέγραφαν με κόκκινο κιννάβαρι.
Ανέβηκε στο ύψος του Σταυρού για να ανεβάσει τον κόσμο από την πτώση στον ουρανό και τη σωτηρία.
Άπλωσε τα χέρια Του στο ξύλο του Σταυρού, υπακούοντας στον Πατέρα Του μέχρι θανάτου, για να γιατρέψει το άπλωμα των χεριών του Αδάμ και της Εύας στο Ξύλο της Γνώσεως με την παρακοή. Ταυτόχρονα, ένωσε αυτά που είχαν χωριστεί, δηλαδή αγγέλους και ανθρώπους, ουράνια και επίγεια.
Καρφώθηκε με τα καρφιά για να καρφώσει την αμαρτία και να καθηλώσει την ψυχοκτόνο δράση της ανάμεσα στους ανθρώπους.
Γεύτηκε τη χολή και το ξύδι για να θεραπεύσει τα αποτελέσματα της γλυκιάς γεύσης του απαγορευμένου καρπού.
Τρυπήθηκε στην πλευρά Του για να επανορθώσει το λάθος της «πλευράς του Αδάμ», δηλαδή της προμήτορος Εύας.
Το αίμα και το ύδωρ που έτρεξαν από τη λογχισμένη πλευρά Του, φανέρωναν το μεν ύδωρ το Βάπτισμα, το δε αίμα την Θεία Κοινωνία, που είναι τα απαραίτητα για τη σωτηρία μας.
Θανατώθηκε για να θανατώσει το θάνατο.
Ενταφιάστηκε για να μην γυρνάμε εμείς πια στη γη, όπως πριν.
Ανέστησε τους νεκρούς την ώρα του θανάτου Του, οι οποίοι μπήκαν μετά στην πόλη Ιερουσαλήμ για να δείξει ότι κι εμείς όταν αναστηθούμε θα μπούμε στην ουράνια Ιερουσαλήμ.
Σκοτίστηκαν ο ήλιος και τ’αστέρια για να φανερώσουν ότι πενθούν το Φως του κόσμου που κρέμεται στον Σταυρό.
Οι πέτρες σχίστηκαν διότι έπασχε η «Πέτρα της Ζωής».
«Προσκυνούμέν σου τα πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν». Αμήν!
* Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανα, διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ
