Του Ηλία Κωτούλα
Η φωνή αυτής της ηρωίδας Σουλιωτοπούλας, ηχεί στ’ αυτιά μου κάθε φορά που ξημερώνει Ευαγγελισμός. Φτάνει τόσο γλυκά και συγκινητικά, λες κι έρχεται απ’ τον Παράδεισο. Από στόμα Αγγελικό.
Γιομίζει από συγκίνηση η ψυχή μου κι έτσι όπως τη φέρνω στο μυαλό μου, ξανθιά, γαλανομάτα, μ’ άρωμα παρθενικό, ανοίγει η καρδιά μου κι αν χωρούσε, θα την έκλεινα μέσα της να την έχω παντοτινά.
Πολλές είναι οι Ελληνοπούλες που θυσιάστηκαν κι έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Κι όλες τις σέβομαι και τις αγαπώ. Ετούτη όμως τη Σουλιωτοπούλα την αγαπώ λίγο πιο πολύ, περισσότερο κι απ’ τη δική μου κόρη, γιατί έχει μέσα της κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Είναι γνωστή η ιστορία σ’ όλους μας, γιατί ποτέ δεν έλειπα από τις γιορτές στα σχολεία μας και οι μαθήτριές μας με πολλή συγκίνηση και υπερηφάνεια τη ζωντάνευαν πάνω στις σκηνές. Θα γράψω όμως δύο λόγια για να την ξαναθυμηθούμε και να την τιμήσουμε, όπως της πρέπει και τη φετινή χρονιά.
Οι Σουλιώτες πολεμούσαν με τους Αρβανίτες του Αλή – Πασά, που μ’ όλες τις φοβέρες και τα ταξίματα, δεν σκέφτονταν ποτέ να παραδώσουν την Πατρίδα τους, το Σούλι το ηρωικό. Όλα τα παλικάρια βρίσκονταν στις πάπιες και δεν άφηναν τη θέση τους ούτε στιγμή, μην βρει ευκαιρία ο εχθρός κι απ’ τα σπίτια τους έφερναν φαγητό πρόσωπα που θα μπορούσαν να κρατήσουν τη θέση τους μέχρι ν’ αποτελειώσουν το φαγητό.
Το φαγητό έφερνε και η ηρωίδα μας στον αδερφό της, που της φώναξε μόλις την είδε από μακριά. Τι καλά μου φέρνεις αδερφούλα μου; Ζεστή κουλούρα που τη ζύμωσε με τα χεράκια της η μανούλα μας, του αποκρίθηκε εκείνη κι έτρεξε να πάρει τη θέση του μόλις έφθασε και το ντουφέκι στην πάπια.
Ο Νάσης έτρωγε παράμερα το φαγητό κι η κοπελιά συνέχιζε τον πόλεμο και κάπου – κάπου τον ρωτούσε: Έφαγες Νάση; Ακόμα λίγο, απαντούσε εκείνος συνεχίζοντας το φαγητό του.
Σε μια στιγμή ένα βόλι τη βρήκε και την πλήγωσε θανάσιμα.
Ούτε λόγο δεν είπε εκείνη και λαβωμένη, χωρίς βόγγο συνέχιζε να πολεμά με ηρωισμό και αυταπάρνηση, όσο να ‘ρθει ο αδερφός της να πάρει τη θέση της. Όταν εκείνος ανάλαβε, χωρίς να του πει τίποτε έφυγε, κι έπεσε πιο πέρα νεκρή. Μάρτυρας, Αγγελούδι για την Ελευθερία.
Ίσως πολλοί με παρεξηγήσουν και πουν. Τον πατριώτη, τι θέλει να παραστήσει με τα γραφούμενά του ο δάσκαλος.
Δε θα ‘χουν δίκιο, γιατί όλοι οι Έλληνες, χωρίς διάκριση είναι πατριώτες κι αγαπούν την Ελλάδα μας από καρδιάς. Γράφω δύο λόγια, γιατί θυμήθηκα με πόση χαρά και περηφάνεια γιορτάζουμε τη μέρα αυτή στα χωριά. Τη μέρα που ξεσηκώθηκε το γένος μας και γιορτάζει η Παναγία.
Όλος ο κόσμος στην εκκλησία. Ύστερα στο σχολείο για τα ποιήματα και μετά στην κοινότητα που γιόρταζε και κερνούσε λουκούμι και κονιάκ με σταφίδες και στραγάλια και άλλα πολλά.
Γιόρταζε και πανηγύριζε όλο το χωριό. Ακούω και διαβάζω για τις συσκέψεις που γίνονται για τα μέτρα που θα πάρουν στις παρελάσεις κι αναρωτιέμαι κι απορώ, για ποιο λόγο.
Τη μέρα αυτή θα περάσουν τα κορίτσια μας με τις ασπρογάλανες και παραδοσιακές φορεσιές. Θα περάσουν οι Σουλιωτοπούλες του Ζαλόγγου. Οι Ναουσαίες της Αραπίτσας, οι Μεσολογγίτισες, οι κόρες απ’ το Αρκάδι. Απ’ τη Χίο και τα Ψαρά κι απ’ όλη την Ελλάδα, που πάνω στη νιότη τους έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία μας. Για την πατρίδα, που δίχως εξαίρεση όλοι αγαπούμε και το λέω με την καρδιά μου.
Έχουμε χρέος λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη να τιμήσουμε με την καρδιά μας και πολύ σεβασμό τη μέρα αυτή, την ξεχωριστή για να χαρούν όλες οι κόρες που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία μας, με πρωταγωνίστρια και σημαιοφόρα τη Σουλιωτοπούλα που θα χαίρεται και θα μας καμαρώνει από ψηλά. Αγγελούδι απ’ τον Παράδεισο.
