Του Γιώργου Ζιαζιά
Είναι γνωστό ότι οι Λαρισαίοι ήταν και είναι καλοφαγάδες και ξέρουν να ζήσουν τη ζωή τους. Τους αρέσει το μεσημέρι να δροσίζουν το λαρύγγι τους με το γνήσιο γλυκατζάτο τσιπράκι ή ουζάκι και να απολαμβάνουν τους ορεκτικούς μεζέδες στα τόσα πολλά ποτάδικα που έχει η πόλη. Το βράδυ όμως τους αρέσει και προτιμούν το «τσιμπούσι» τους να γίνεται στα διάσπαρτα και πολλά φαγάδικα που προσφέρουν εκλεκτά εδέσματα και ποτά, ιδίως κρασιά και μπύρα παγωμένη, γιατί και αυτή έχει τους φίλους της, πολλά δε από τα μαγαζιά αυτά προσφέρουν και διάφορα είδη διασκέδασης.
Και γι’ αυτό η Λάρισα μόλις προ ολίγων ετών ήταν γεμάτη από φαγάδικα. Δεν έστριβες γωνιά, ιδίως στους δρόμους της αγοράς, χωρίς να συναντήσεις εστιατόρια, πολλά από τα οποία θυμάμαι, όπως «Ο Ερμής» των Π. Σταματάκου - Χατζηδήμου - Μπαράτσου, ο «Αβέρωφ» του Χ. Παπαϊωάννου στην Κεντρική πλατεία και αργότερα στην Ασκληπιού Αφών Τσακατούρα, ο «Όλυμπος» του κ. Μπίσμπα, του Γ. Γκατζιρούλη, Θ. Γκαμπέτα, η «Αλάσκα» του Παπαμήλιου, ο «Λούκουλος» του Πρωτόγερα, η «Ομόνοια» του Γ. Γραβάνη και δεκάδες άλλα. Σήμερα όμως που η Λάρισα γέμισε από μαγαζιά πρόχειρων φαγητών, τοστάδικα, σουβλατζίδικα κ.λπ., τα εστιατόρια έφτασαν να μετριούνται στα δάκτυλα μιας παλάμης.
Όπως θυμάμαι, επίσης, τις πολλές ταβέρνες που ήταν και οι περισσότερες, όπως των Ζούκη - Ράπτη, Αφών Πυργίδη, Αφών Καλογιάννη, Δεληζώνα, Δ. Ταμπάκη, Μ. Χότου, Λ. Χαϊμαϊδή, Δ. Μπαρμπούτη, η «Κληματαριά» Ράπτη - Τέντζερη, Νταχμίρη, Ζαχαριάδη και δεκάδες άλλες νεότερες, που ο περιορισμένος χώρος δεν βοηθάει για να τις αναφέρω. Στις περισσότερες από αυτές και ιδίως σ’ αυτή της οδού Πανός, σύχναζαν μετά τις δουλειές τους, επαγγελματίες, έμποροι, εργάτες και άλλοι και έπαιρναν και απολάμβαναν τα «σκονάκια» τους, τσίπουρο, κρασάκι, μπύρα.
Αλλά, εκτός από καλοφαγάδες, οι Λαρισαίοι ήταν και φοβεροί και αμετανόητοι ξενύχτηδες και γλεντζέδες, τα τελευταία όμως άσχημα, λόγω της οικτράς οικονομικής κατάστασης, χρόνια, περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Παλαιότερα η Λάρισα συναγωνίζονταν την Αθήνα στο ξενύχτι και διασκέδαση και στον ξενυχτικό και γλεντζέδικο στίβο ήταν πρωταθλήτρια μεταξύ όλων των επαρχιακών πόλεων. Χειμώνα - καλοκαίρι είχε πλούσια και άφθονα μέσα ψυχαγωγίας, θέατρα, κινηματογράφοι, ορχήστρες, χοροί, νούμερα διάφορα, τραγούδια στα ωραία κέντρα «Αλκαζάρ», «ΣΕΚ», «Όαση», «Φρούριο», «Καρύδειο», «Φάληρο», «Πευκάκια» κ.λπ. που σκορπούσαν μουσικούς φθόγγους στους αιθέρες. Πλημμυρισμένοι δρόμοι, κίνηση τροχοφόρων, πρόσωπα γελαστά και όλοι ξεφάντωναν στα κέντρα και δεν ήταν λίγοι οι ανέμελοι που νανουρίζονταν από τη μουσική και περνώντας οι ώρες έπαιρναν στα κλεφτά μακάριο καρεκλάτο υπνάκο ωσότου τους ξυπνήσουν τα γκαρσόνια.
Και σήμερα όμως η Λάρισα συνεχίζει και έχει ανθρώπους που να ξέρουν να ζήσουν, που τους αρέσει το καλό φαγητό, το ξενύχτι, το γλέντι στα τόσα ωραία κέντρα, ντισκοτέκ, ταβέρνες, μπαρ κ.λπ. που διαθέτουν μεγάλους άνετους χώρους πολυτελώς διακοσμημένους, με τέλεια φωνητικά μηχανήματα, πίστες χορού, μουσική και όλα τα καλά, με μεγάλη βέβαια διαφορά από τα παλαιότερα χρόνια, αφού έχουν όλα σχεδόν αλλάξει, όπως έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι που παλαιά ζούσαν με πολλές στερήσεις, αλλά χωρίς, όμως, άγχος, σε αντίθεση με τη σημερινή άνετη ζωή των, όμως με πολύ άγχος. Πότε ήταν καλύτερα;
