Του Στέλιου Παπαθεμελή, προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
Η εξουσία σέρνεται πίσω από τα καλπάζοντα προβλήματα που προκαλεί η Λερναία Ύδρα της κρίσης. Ψοφοδεής, σαστισμένη και ανήμπορη να ψελλίσει ένα «όχι» στους δυνάστες, παρέδωσε τα μεγάλα εθνικά θέματα στον αυτόματο πιλότο και τα περιβάλλει με μια επικίνδυνη ομερτά.
Η Ελλάδα χλευάζεται διεθνώς. Η αξιοπιστία της έχει γκρεμισθεί στα τάρταρα. Οι ξένοι παρωδούν, ειρωνεύονται και διακωμωδούν το όνομά της. Αμφιλεγόμενος ελληνογενής ευρωβουλευτής, μας πρότεινε να…αλλάξουμε όνομα!
Η κλασική Ελλάδα «το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι», παγκόσμια δόξα, αλλά οι Γραικύλοι της σήμερον, το κατάντησαν διεθνές περιγέλασμα.
Κανένα κόμμα δεν ασχολείται, ούτε εν παρέργω, με το ζήτημα της ασφάλειάς μας και της εξωτερικής πολιτικής. Όμως στον περίγυρό μας, αλλά και εντός της επικρατείας, συμβαίνουν φοβερά, με άμεσες και ιδίως μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες για την ακεραιότητά μας.
Η διπλωματία μας βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Οι πολιτικοί αρχηγοί ταξιδεύουν, ο ένας μάλιστα ασταμάτητα, προφανώς για να αποδείξουν στους συνομιλητές τους πόσο πρόθυμοι (θα) είναι.
Η μειοδοτική στάση ανοχής και των πλέον ιταμών προσβολών της εθνικής μας κυριαρχίας, για τις οποίες δεν εγείρεται καμία δυναμική καταγγελία που έπρεπε να χαλάει κόσμο, αποθρασύνει τους πασάδες. Ο ενδοτισμός του ενός, εξάπτει πάντοτε την επιθετικότητα του άλλου.
Ο εναέριός μας χώρος προσβάλλεται καθημερινά, τα χωρικά μας ύδατα παραβιάσθηκαν 207 φορές το 2011. Εμπεδώνεται ένα γκρίζο καθεστώς συγκυριαρχίας. Αυτό πρέπει να κοπεί μαχαίρι, εδώ και τώρα. Η μετά Σημίτη «αναθεωρητική πολιτική», κατέστησε επικινδύνως χείρονα τη θέση μας.
Η Θράκη είναι το άλλο πεδίο, όπου επίμονα και μεθοδικά η Άγκυρα εκμεταλλεύεται την αμβλύνοια της ελληνικής διοικήσεως, που ενδίδει εις πάσαν απαίτηση του Προξενείου, το οποίο αντιστάσεως μη ούσης, καθίσταται κράτος εν κράτει. Εξαγοράζει, εξαχρειώνει και καταπιέζει τους τυχόν απείθαρχους ομοθρήσκους του, ενώ οι πράκτορές του αλωνίζουν ανενόχλητοι. Από ιδιωτεία των κυβερνώντων, μεγάλοι Καλλικρατικοί δήμοι παραδόθηκαν στους υπονομευτές.
Στην Κύπρο είναι σε εξέλιξη το αιωνίως βρόμικο αγγλικό παιχνίδι. Η κατάκοιτη πρώην αυτοκρατορία, βυσσοδομεί και μηχανορραφεί κατά σύστημα. Το έγκλημά της κατά του Ελληνισμού διαρκές. Το 1950, ο τότε Τούρκος ΥΠΕΞ, Φουάτ Κιουπρουλού, δήλωνε χωρίς μισόλογα: «Για την Τουρκία δεν υφίσταται κυπριακό ζήτημα». Σε πέντε χρόνια το ανοσιούργησαν. Προήγαγαν τους πασάδες σε αναγκαίους συνεργούς. Το γιγάντωσαν και το κορύφωσαν στα Σεπτεμβριανά και στην μοιραία Τριμερή του Λονδίνου.
Σήμερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές, Άγγλοι, Τούρκοι, Αμερικανοί, συντονίζουν τον εξανδραποδισμό της Κύπρου, στήνοντας την πλεκτάνη κάποιας κακόγουστης πολυμερούς με ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και προδιαγεγραμμένες επιδιαιτησίες.
Αυτό το έργο «ανέβηκε» το `55 και έκτοτε παίζεται σε διάφορες διασκευές με τους ίδιους παίκτες. Σκηνοθέτης ο πάντοτε πρόθυμος ΓΓ του ΟΗΕ και οι επονείδιστοι ειδικοί σύμβουλοί του, ων ατιμότερος και αχρειότερος ο νυν Αλεξάντερ Ντάουνερ, ευτελές παπαγαλάκι των αφεντικών.
Οι Βρετανοί έχουν προσαρτήσει τις βάσεις και μολονότι ευρωενωσιακή χώρα, τις εξήρεσαν από την Ε.Ε. Οι Τούρκοι είναι δύναμη εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης με νεότευκτα νεοοθωμανικά Σχέδια Β’ και Γ’=πλήρη τουρκοποίηση.
Η ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία παλεύει μόνη. Άλλοτε εύστοχα (ενεργειακή συμφωνία με γεωστρατηγική αναβάθμιση) και άλλοτε αδιόρθωτα λανθασμένα:
* Όταν η ηγεσία της σέρνεται σε διαπραγματεύσεις ευθέως αντίθετες στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
* Όταν υπερψηφίζει την ένταξη χώρας που δεν αναγνωρίζει καν την Κύπρο και δηλώνει ιταμώς ότι θα παγώσει τις σχέσεις της με την Ευρώπη όσο προεδρεύει η Κύπρος.
* Όταν εκχωρεί δικαιώματα στην Τ/Κ κοινότητα, καίτοι αυτή τελεί υπό τον απόλυτο έλεγχο του Αττίλα (ευρωπαϊκά διαβατήρια, φυσικό αέριο κ.λπ.).
* Όταν οι λεγόμενες Διακοινοτικές (που ήταν ίσως ένα αναγκαίο πείραμα, όταν τις άρχισε ο Μακάριος), έχουν εκφυλισθεί σε επικίνδυνο φιάσκο.
Η Αθήνα «τηρεί εκ του μακρόθεν τα γιγνόμενα», μη διδασκόμενη ούτε απ’ τα σωστά, ούτε απ’ τα λάθη της Λευκωσίας. Δυστυχώς η Κύπρος είναι ακόμη για μας «μακρυά».
Ελλάδα και Κύπρος τελούμε υπό Κατοχή. Η Κύπρος υπό τουρκική και η Ελλάδα υπό τροϊκανή. Μην ρωτάτε ποια είναι βαναυσότερη. Δεν κάνουμε επιλογήν τυράννων. Πρέπει να αποτινάξουμε τις τυραννίες. Και σε Ελλάδα και σε Κύπρο, ο αγώνας ο καλός, είναι ο αντικατοχικός. Αλλά «το δίκαιον και το καλόν, μετά κινδύνου δράται», μας προσγειώνει ο Θουκυδίδης (V,107). Και ο Κάλβος μας προειδοποιεί:
«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Ζητείται αρετή και τόλμη. Ο ευρών αμειφθήσεται...
