* Του Ηλία Κωτούλα
Τι μου ’ρθε στ’ αλήθεια, έτσι ξαφνικά, να γράψω για τη γιαγιά τη Σουλτάνα. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που ούτε τη μορφή της δεν θα ‘πρεπε να θυμούμαι.
Είναι όμως μερικά γεγονότα, τόσο βαθιά τυπωμένα στο νου μας, που αμέσως τα συνταιριάζει και τα φέρνει στην επιφάνεια την ώρα που παρουσιάζονται, άλλα παραπλήσια και όμοιά τους.
Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για χιλιάδες ανθρώπους που μπήκαν σε διάφορες θέσεις, χωρίς να ‘ναι απαραίτητο. Δεν χρειάζονταν και τώρα που το κράτος δυσκολεύεται, δεν ξέρει τι να τους κάνει.
Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους και λυπούμαι απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, να βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο, όπως ακούω όμως, οι περισσότεροι μπήκαν με μοναδικό προσόν το μέσον.
Το μέσον λοιπόν έφερε συνειρμικά στο μυαλό μου και την ιστορία της γιαγιάς και τη γράφω. Η γιαγιά Σουλτάνα, η πιο αθώα και αγαθή γυναίκα της γειτονιάς, έκαιγε ένα πρωινό το φούρνο για να ψήσει το ψωμί της. Ξαφνικά δεν ένιωσε καλά και λιποθύμησε. Όλη η γειτονιά έτρεξε κοντά της να τη συνεφέρει. Ύστερα από πολλή προσπάθεια συνήλθε και άρχισε να αφηγείται τι της συνέβη.
Ααχ, ελάτε κοντά ν’ ακούστε τι έγινε την ώρα που ήμουν λιπόθυμη. Το θυμάμαι κι ανατριχιάζω. Ανέβηκα πάνω στον ουρανό.
Νταγκ – γκάου – Νταγκ – γκάου χτυπούσαν οι καμπάνες. Άγγελοι ανεβοκατέβαιναν και ρωτούσε ο ένας τον άλλο. Ποιος μας έρχεται; Η Σουλτάνα της Τασιάνας, απαντούσαν οι άλλοι. Ο Κύριος να την καλοδεχθεί. Καλός άνθρωπος αγαθή ψυχή.
Δύο άγγελοι με πλησίασαν και με κοιτούσαν. Να με πάτε στον αφέντη τον Χριστό τους είπα. Εκεί που προχωρούσαμε, βλέπω μία γυναίκα κρεμασμένη από τη γλώσσα. Αυτήν γιατί την έχετε έτσι; Ρώτησα. Ήταν κουτσομπόλα. Έβαζε όλη τη γειτονιά και μάλωνε και κατηγορούσε τα κορίτσια.
Καλά την κάνατε τους είπα. Βάλτε τη μια θηλιά πιο πάνω. Αυτή γιατί την έχετε έτσι; Τι έκανε; Ρώτησα. Αυτή δεν ήταν καλής διαγωγής. Δεν τιμούσε τον άνδρα της.
Καλά την κάνατε. Βάλτε τη μια θηλιά πιο πάνω.
Φτάσαμε στον Αφέντη το Χριστό. Κοιτάζω και τι να ιδώ. Μια γυναίκα κρεμασμένη από τ’ αυτιά. Τα ‘χασα και ρώτησα φοβισμένα. Αυτή γιατί την έχετε έτσι; Αυτή έβαζε αυτί και κρυφάκουγε.
Αφουγκραζόταν τι έλεγαν στα σπίτια.
Αχ. Αφέντη Χριστέ είπα. Σε παρακαλώ. Άφησέ την το ‘χω κι εγώ αυτό το χούι. Άφησέ την. Με άκουσε ο Κύριος και την άφησε.
Η καημένη η γιαγιά η Σουλτάνα. Η γιομάτη καλοσύνη και αγαθότητα. Ο σωστός παράδεισος. Μ’ όλη τη ντομπροσύνη και την αθωότητά της, ήθελε και στον ουρανό διάκριση. Πίστευε πως υπάρχει κι εκεί το μέσον.
Λοιπόν. Παντού τα μέσα. Μέχρι και στον ουρανό.
Το ‘χουμε φαίνεται στο αίμα μας οι άνθρωποι. Να ρίχνουμε ο ένας τον άλλο και να παίρνουμε θέσεις που δεν μας ανήκουν. Χωρίς προσόντα και αξία – με τα μέσα.
Πολλές φορές τη ρωτούσαμε. Πώς τα κατάφερες γιαγιά και ξεκρέμασες τη γυναίκα με τ’ αυτιά; Είχα το μέσο έλεγε και μου ‘καναν το χατίρι.
Μακάρι λοιπόν κι εμείς να ‘χουμε τα μέσα στον ουρανό και ο Αφέντης ο Χριστός να μας βάλει κοντά στη γιαγιά τη Σουλτάνα, που σίγουρα με την αθωότητα και την καλοσύνη της, είναι κοντά Του.
