Από την Μαρία Γαβαλά, μέλος του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ
Κυριάρχησε τις περασμένες μέρες στα ΜΜΕ η αποκάλυψη ενός ακόμα σκανδάλου με δίκτυο τοκογλύφων, η στενή σχέση με πολιτικά κόμματα, κύρια το ΛΑ.Ο.Σ. κι από κει και πέρα το ξετύλιγμα της γνωστής προπαγάνδας για «ικανούς» ή «ανίκανους», «όλοι φταίνε», «όλα τα κόμματα είναι σκάρτα». Ας αναρωτηθούμε, δεν βρέθηκε ούτε ένας ικανός, ούτε ένας τίμιος σε καμιά χώρα της Ευρώπης; Τα χρόνια που πέρασαν εναλλάχτηκαν και στην Ευρώπη στην εξουσία κυβερνήσεις σοσιαλδημοκράτικες και νεοφιλελεύθερες, αριστερών και δημοκρατικών, μονοκομματικές και πολυκομματικές. Όλες αυτές δε βρήκαν ούτε μια συνταγή που να αντιμετωπίζει τους κλέφτες, τους κακούς διαχειριστές, την κρίση; Την απάντηση έχει δώσει η ζωή: τα σημερινά «λαμόγια», είναι οι χθεσινοί «ικανοί» στην εφαρμογή της αστικής στρατηγικής στην Ελλάδα και κάθε καπιταλιστική χώρα. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο που γεννά όλα τα υπόλοιπα είναι το σύστημα, αφού κριτήριο της παραγωγής – κατανομής είναι η κερδοφορία των μονοπωλίων. Η πλύση εγκεφάλου από τα αστικά ΜΜΕ, «όλοι ίδιοι είναι» - «να βρούμε τους ικανούς ηγέτες», σπέρνει την αγανάκτηση χωρίς στόχο, αθωώνει το σύστημα, θολώνει τον ένοχο, τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό, είναι αδιέξοδη για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Στην αντίπερα όχθη τα αδιέξοδα της αστικής τάξης, η εργατική τάξη, γράφει μια ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του κινήματος: τρεις μήνες σκληρός, απεργιακός αγώνας, καταμεσής στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης. Κόντρα στη δίνη των εκβιασμών «πιο ανταγωνιστική οικονομία», «να πάρουμε την 6η δόση», οι Χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου αταλάντευτοι, συνεχίζουν. Δεν έχουν άλλο δρόμο, διεκδικούν τα αυτονόητα: 5μερο-8ωρο, σταθερός εργάσιμος χρόνος, επαναπρόσληψη απολυμένων. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν με τα 500 ευρώ του αφεντικού Μάνεση, με εκ περιτροπής εργασία. Ότι αν δεχτούν τις απολύσεις των συναδέλφων τους, αύριο θα ’ρθει κι η σειρά των υπολοίπων, ότι αν υποχωρήσουν, η υποχώρηση δεν θα έχει τελειωμό.
Απλήρωτοι κι απολυμένοι, διδάσκουν το παράδειγμα, αντέχουν χάρη στην πολύμορφη εργατική αλληλεγγύη, που αναπτύχθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, που ακυρώνει στην πράξη τη λογική του «διαίρει και βασίλευε», εμποδίζει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κάνει τα αφεντικά να μην προχωρούν άμεσα στη σύγκρουση, να μη χρησιμοποιούν ακόμη βία, κατασταλτικούς μηχανισμούς, Ο αγώνας των Χαλυβουργών, φάρος για το σήμερα και το αύριο, φανερώνει την κρυμμένη δύναμη του «κοιμισμένου γίγαντα», του προλεταριάτου.
Η αστική τάξη της χώρας, στα μέτρα -λαιμητόμο που παίρνει, έχει παρέα την Ε.Ε., ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, από το ΔΝΤ, ως την Τρόικα, κοινό άλλοθι, τα δημοσιονομικά, για να προχωρήσουν γρηγορότερα τα μέτρα. Επιπλέον διαθέτει την εργατική αριστοκρατία, και ως τελικό καταφύγιό της, τις «αριστερές» δυνάμεις της διαχείρισης, που προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, τα αφεντικά και τους εργάτες, την κερδοφορία των μονοπωλίων με τις λαϊκές ανάγκες. Αυτοαποκαλούνται «αντιμνημονιακοί- πατριώτες», τα βάζουν με την Τρόικα και το ΔΝΤ, αφού είμαστε «υπό κατοχή». Λένε ότι η κρίση οφείλεται «στην υπερκατανάλωση» , στον «καζινοκαπιταλισμό» στο «κακό τραπεζικό κεφάλαιο» κόντρα στο καλό βιομηχανικό, στην «έλλειψη θεσμών ελέγχου», σήμερα συμμετέχουν στις Επιτροπές που χωρίζουν το χρέος σε νόμιμο και παράνομο, αύριο θα μοιραστούν κοινά υπουργεία.
Είναι οι ίδιοι που μιλάνε για το «αντιδημοκρατικό ΚΚΕ», το «διασπαστικό ΠΑΜΕ», που χειροκρότησαν την αγανάκτηση των πλατειών και «το ακηδεμόνευτο κίνημα», κρύβοντας υποκριτικά ότι έχουν και οι ίδιοι πολύ συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα. Σιχαίνονται την ταξική πάλη, τη σύγκρουση, την ανατροπή, ονειρεύονται μια «πατριωτική καπιταλιστική διαχείριση».
Δυνάμεις χρήσιμες για το σύστημα, το βγάζουν λάδι, κρύβουν τους αντικειμενικούς του νόμους, τις αξεπέραστες αντιθέσεις του.
Κρύβουν και αυτοί, ότι η αστική τάξη υπερασπίζοντας το παιδί της, το Μάνεση, υπερασπίζεται και τα άλλα παιδιά της- επιχειρήσεις στον ίδιο κλάδο, κι ας είναι ανταγωνιστές του Μάνεση, τις ανάγκες των μονοπωλίων σε κάθε κλάδο. Ότι και αν νικήσουν οι Χαλυβουργοί, ο Μάνεσης και κάθε όμιλος, τα μέτρα θα τα ξαναφέρει, αφού είναι στρατηγική επιλογή, όρος και για τον ελληνικό καπιταλισμό. Ταυτόχρονα, ανησυχούν για το διεθνή ανταγωνισμό, ποιος θα κερδοφορήσει από την ανοικοδόμηση στη Λιβύη, γενικά στη Β. Αφρική, αφού συμμετέχουν στον πόλεμο και με τέτοιους στόχους. Ως «εθνική – πατριωτική υπόθεση» θα προβάλλουν αυτόν τον ανταγωνισμό με χαλυβουργίες άλλων χωρών, π.χ. Τουρκίας.
Όπως ως «εθνική υπόθεση» μαζί με «αντιμνημονιακές δυνάμεις» προβάλλει την έξοδο από την κρίση, τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε «για να έχουμε δουλειά», αφού «όλοι μαζί τα φάγαμε», αφού «υπάρχει φοροδιαφυγή». Τα πάντα, αρκεί ο ταξικός αγώνας να υποταχτεί στην «εθνική υπόθεση», δηλαδή να περνάνε τα μέτρα και το εργατικό κίνημα να μην σηκώνει κεφάλι, να υιοθετεί τους στόχους των αντιπάλων του ως δικούς του, να απογοητεύεται αφού δεν θα βλέπει προοπτική, να το βάζουν στο χέρι.
Ο αγώνας της εργατικής τάξης δεν θα λήξει με τη λήξη της απεργίας των Χαλυβουργών. Η ανασύνταξη του κινήματος προχωρά, οι εργάτες βγαίνουν πιο οργανωμένοι σε κάθε τμήμα κάθε εργοστασίου, με σωματειακές επιτροπές, με γερές υποδομές και για τη συνέχεια του αγώνα.
Ο αγώνας θα λήξει όταν η γη κι ο πλούτος της, τα χαλυβουργία κι όλα τα εργοστάσια, τα καράβια κι οι τράπεζες γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, όταν πάρει πόδι το προσωπικό των μονοπωλίων, όταν τσακιστεί το βασικό εργαλείο τους, το αστικό κράτος.
Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην εξαγωγή συμπερασμάτων, στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στο στέριωμα της κοινωνικής της συμμαχίας, στην πολιτικοποίηση του αγώνα, μέχρι την αποφασιστική σύγκρουση, την ανατροπή των καπιταλιστών. Η σπίθα θα γίνει φωτιά, το παράδειγμα της Χαλυβουργίας θα γενικευτεί σε επιχειρήσεις, κλάδους, σκληροί ταξικοί αγώνες είναι μπροστά μας.
