Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Σε τι πιστεύει ένας κόσμος που δεν πιστεύει; Τα τελευταία χρόνια πενταπλασιάστηκαν οι απόπειρες αυτοκτονίας των νέων στη Δύση! Ένας κόσμος που δεν πιστεύει δεν μπορεί να δώσει ελπίδα στους νέους. Τα χρόνια αυτά στον τόπο μας διώκεται η Χριστιανική Διδασκαλία. Το υπουργείο είναι απρόθυμο για την προσευχή στα σχολεία, αν δεν την εμποδίζει.
Η εκπαίδευση διδάσκει τη διδασκαλία της απελπισίας; Μαθαίνουν τους νέους να μην πιστεύουν και να μην ελπίζουν; Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο για να χάσουν την πίστη και την ελπίδα;
Δυσκολεύεσαι να δεχθείς ότι υπάρχει διδασκαλία της απελπισίας, ότι επιστήμη, φιλοσοφία ακόμα και θρησκείες προωθούν την απιστία και την απελπισία.
Το Ευαγγέλιο ονομάζει τη διδασκαλία της απελπισίας «ζύμη των Φαρισαίων» και «ζύμη του Ηρώδου». Να φυλάγεστε, λέγει ο Ιησούς, από τη διδασκαλία των Φαρισαίων και του Ηρώδη. Η διδασκαλία τους δεν συντελεί στην ηθική μόρφωση και στην ψυχική σωτηρία αυτών που τη δέχονται.
Στην προπολεμική Ιαπωνία όπου η αυτοκτονία είναι μέρος της παράδοσης, η ελευθερία της σκέψης θεωρούνταν έγκλημα. Οι λόγιοι διώκονταν. Μετά τον πόλεμο δύο διάσημοι Γιαπωνέζοι συγγραφείς, ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ της λογοτεχνίας και ο Γιούκιο Μισίμα, μετά την εκστρατεία τους κατά της αυτοκτονίας... αυτοκτόνησαν και οι δύο.
Κατά τη διδασκαλία της απελπισίας ζωή είναι επιβίωση. Όταν δεν μπορεί κανείς να επιβιώσει αντί να τον βοηθούν να ζήσει τον ωθούν στο θάνατο. Στην αρχαία Κίνα τους γέρους τους μετέφερε η οικογένειά τους στην έρημο και τους εγκατέλειπε εκεί. Στην αρχαία Ελλάδα έριχναν τους γέρους στους γκρεμνούς και στα ποτάμια. Σώζονται ακόμα τοπωνύμια σαν αυτά: Γεροπόταμος, Γεροντόβραχος κ.ά. Στην εποχή μας οι γέροι εγκαταλείπονται στα γηροκομεία όπου πεθαίνουν ηθικά πριν το σωματικό τους θάνατο.
Η διδασκαλία της απελπισίας δεν αποδέχεται το Ευαγγέλιο. Απαγορεύει την προσευχή! Ποιο είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της απουσίας του Θεού από την καρδιά του ανθρώπου; Ο υλισμός ετοιμάζει μια νέα Βαβέλ.
Η γιαπωνέζικη κινηματογραφική ταινία «Το τέλος της θλίψης», έχει ως θέμα της τη λύπη που οδηγεί στην απελπισία και στην αυτοκτονία. Δυο απελπισμένοι άνθρωποι χάνονται στο δάσος, ένας άντρας που έχασε τη γυναίκα του και μια νέα γυναίκα που έχασε το παιδί της. Αντί να ελπίζουν σε κάποια βοήθεια, περιμένουν από το θάνατο να τους δώσει τη χαρά βάζοντας τέλος στη θλίψη τους.
Στην Ορθοδοξία η λύπη δεν οδηγεί τους πιστούς στην απελπισία... Στην αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς και καθιστά βέβαιες τις προσδοκίες μας, οι οποίες θα εκπληρωθούν στο τέλος. Ακόμα και στο πιο τραγικό πεπρωμένο ο Ιησούς βρίσκεται εκεί για μας.
Θυμάμαι τη μέρα που επισκέφθηκα ένα γέρο θείο μου σε κάποιο νοσοκομείο των Αθηνών. Του είχαν κόψει και τα δυο πόδια. Περίμενα να δω έναν άνθρωπο απελπισμένο, αποθαρρυμένο. Ο θείος μου ζούσε στην Αθήνα. Ήταν ένας μποέμ, ένας χαροκόπος. Ξόδεψε όλη τη ζωή του, όπως έλεγε, επισκεπτόμενος φίλους. Τώρα με κομμένα και τα δυο του πόδια χρειαζόταν κάποιον δικό του να τον φροντίζει και ο μόνος δικός του ήταν η κόρη του που ήταν παντρεμένη στη Ναύπακτο. Ήταν αναγκασμένος να αφήσει την πόλη του, τους φίλους του, τους γνωστούς του...
- Τι κάνεις, θείε, τον ρώτησα.
- Δόξα σοι ο Θεός, ζούμε, είπε.
Ο θείος μου μου εκμυστηρεύθηκε πως σκόπευε να πάει στη Ναύπακτο. Θα ζούσε εκεί και θα ’κανε καινούριους φίλους!
