Του Κων. Παπακωνσταντίνου
Η αναδρομή στα ιστορικά γεγονότα, πάντα είναι διδακτική και χρήσιμη. Η Σύβαρις λοιπόν ήταν μια ελληνική αποικία, στην Κάτω Ιταλία, κοντά στον Τάραντα. Μεγάλο εμπορικό κέντρο διαμετακόμισης αγαθών. Απέκτησε τεράστια δύναμη και αμύθητα πλούτη. Ο πολύς όμως παράς βλάπτει. Οι Συβαρίτες συγκέντρωσαν τόσα πλούτη, ώστε να επιδράσουν άσχημα στη διαμόρφωση του χαρακτήρας των. Έγιναν μαλθακοί, φιλήδονοι, εκτεθηλυμένοι, δηλαδή γκέι.
Λένε μάλιστα, πως έδιωξαν όλα τα κοκόρια από την πόλη τους, για να μην τους ξυπνούν το πρωί χαρακτηριστικό μάλιστα της μαλθακότητάς τους, είναι το παρακάτω ανέκδοτο. Ρώτησαν κάποιον Συβαρίτη, τον Σμινιρίδι, πώς πέρασε τη νύχτα. Και απάντησε: «Δεν έκλεισα μάτι. Ένα ροδόφυλλο, από όσα μου έστρωσε ο δούλος μου στο κρεβάτι διπλώθηκε και μ’ ενοχλούσε».
Όχι ακριβώς έτσι, αλλά περίπου έτσι ζούσαμε τα τελευταία χρόνια έστω και με ξένο παραδάκι. Αυτοκίνητα κότερα, επαύλεις, ταξίδια στο εξωτερικό για ψώνια της κυρίας. Χοντρά πορτοφόλια και παχυλές καταθέσεις. Όρε, γλέντια και χαρά. Ευζωία και ό,τι ήθελε προκύψει.
Και προέκυψε. Κεραυνός εν αιθρία. Ήλθε η ανεργία, η φτώχεια, ο εξευτελισμός. Η απόγνωση, ο εφιάλτης. Τέρμα λοιπόν η πολυτέλεια. Τέρμα ο Συβαριτισμός. Ξεχάστε τις υπερβολές και τα ροδόφυλλα. Προσαρμογή στο εκάστοτε κούρεμα. Μεροδούλι κι αν υπάρχει καμιά καβάντζα σε κομπόδεμα. Κι αυτό όσο αντέξει στην αιμορρούσα πληγή.
Κάθε μέρα όλο και κλαδεύουμε κι από ένα κλαδάκι του εύφορου δεντράκι, που όλα μας τα έδινε πλούσια.
Οι πελάτες των καφενείων, αλλάζουν κάθε τόσο στέκι, ψάχνοντας τον φθηνότερο καφέ. Στην οδό Φαρσάλων, δυάρα έξω από ένα καφενείο: «Καφές-νερό και μια τυρόπιτα 2 ευρώ». Τα φιλοδωρήματα, δείγμα ευγένειας και αρχοντιάς, σπανίως έως ποτέ. Όχι πως γίναμε Σκρούτς ή φραγκοφονιάδες. Η ανάγκη μας επιβάλλει ν’ αλλάξουμε ήθη. Στον ντελιβερά κλείνουμε γρήγορα την πόρτα και στα παιδιά των φαναριών, σφυρίζουμε αδιάφοροι σηκώνοντας αρνητικά το χέρι. – Φίλος μου, μου εκμυστερεύτηκε, πως με πόνο έκοψε περιοδικά κι εφημερίδες. Σταματάει κάπως ένοχα, στις αποθήκες των περιπτέρων, για να ρίξει μια ματιά στους τίτλους των εντύπων.
Λιγόστεψαν οι αρχοντοχωριάτες, με τις παραγγελιές για ψώνια στην πόρτα μας. Να πάμε μόνοι μας στην αγορά, ν’ ασκούμε και τα πόδια μας, που ατόνισαν ως άρχοντες ποχούμενοι. Ο Homo Akinisious να ξεχάσει το ράθυμον και να υιοθετήσει το εύδρομον. Άλλωστε περπατώντας λιγοστεύουμε και το τσιγάρο. Άλλο και τούτο.
Φίλος καπνιστής εκλεκτών εισαγομένων τσιγάρων, τώρα το γύρισε στη συνήθεια του παππού του. Καπνοσακούλα, στριφτό και ανάριο. Μεγάλη οικονομία.
Στην πόλη μας και αλλού φαντάζομαι αυγάτεψαν τα επιδιορθωτήρια υποδημάτων και ρούχων. Εκεί που ήμασταν Συβαρίτες στα ροδόφυλλα, τώρα πέσαμε στα δευτεράντα και τα ντεμοντέ. Φιλόστοργα τα κρατάμε σε χρήση. Το ρήμα «πετώ» το αντικαταστήσαμε με το «συντηρώ».
Προσοχή στις βρύσες και τους διακόπτες του ρεύματος. Θα θυμάστε τον Λογοθετίδη στο έργο «Ένα βότσαλο στη λίμνη». Μη στάξουν οι κάνουλες. Σβήστε τα φώτα. Άλλωστε το λίγο φως πάει ασορτί με το σκοτάδι της ψυχής μας.
Όχι πια στα τσιπουράδικα και στα ταβερνάκια, με αταξίες γαστριμαργικές. Και προ παντός μετρημένα τα ποτηράκια. Κίνδυνος να μας μπουζουργιάσουν για εξύβριση. Να λυθεί δηλαδή η γλώσσα μας και ν’ αρχίσουμε να λοιδωρούμε και να σκυλοβρίζουμε μετ΄ εμπτυσμού και αηδίας τα κνώδαλα και τα κωθώνια που για κακιά μας μοίρα μας κυβερνούν. Οι επισκέψεις σε γιατρούς και σ’ εργαστήρια, μετρημένες και μόνο σαν φτάσουμε να μας σηκώνουν οι άλλοι. Και τα φάρμακα, με μέτρο. Αν και τα φάρμακα, θα φροντίσει λένε ο Λοβέρδος να μας τα μειώσει. Η πολυφαρμακία βλάπτει.
Όσο για τα ταξιδάκια που ξέρατε... κομμένα. Παράδειγμα ο Παπαδήμος. Πτήσεις της γραμμής κι όχι με τα AIR-FORS τα κρατικά, που αλώνιζαν οι Πασόκοι τας Ευρώπας. Κι εμείς με μέτρο σε κρουαζιέρες, Παρνασσό και Αράχωβα. Ωραίο είναι το Πήλιο, τ’ Αμπελάκια, η Ραψάνη και τα παράλιά μας.
Κούρεμα λοιπόν σε όλα. Και να το κάνουμε μόνοι μας, πριν μας το επιβάλλουν, η Τρόικα και οι δανειστές μας. Κουράγιο φίλοι μου, όσο να ‘ρθουν καλύτερες μέρες, οψέποτε γίνει αυτό.
