Του Θοδωρή Καραγεωργίου, συγγραφέα – δικηγόρου
Το τελευταίο διάστημα, όλο και συχνότερα, παρατηρείται το φαινόμενο διάφορες τράπεζες να παρακρατούν μέρος μισθών ή συντάξεων από πελάτες τους, οι οποίοι έχουν οφειλές προς αυτές. Το αποτέλεσμα είναι, άνθρωποι οι οποίοι έχουν ως μόνη πηγή εσόδων τους το μισθό τους ή τη σύνταξή τους, να κινδυνεύουν να μείνουν δίχως τα προς το ζην. Αγνοώντας δε το παράνομο της καταστάσεως αυτής, υποκύπτουν στις πιέσεις των τραπεζών και δεν αντιδρούν στην παρακράτηση των χρημάτων τους.
Ο πολίτης θα πρέπει να ενημερωθεί και να γνωρίζει ότι από την ερμηνεία των διατάξεων (άρθρο 982 παρ. 3 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και άρθρα 451, 464 Αστικού Κώδικα), καθώς και άλλων σχετικών διατάξεων, προκύπτει ότι δεν είναι από το νόμο επιτρεπτή, αντίθετα είναι αυτοδίκαια άκυρη κάθε παρακράτηση χρημάτων από λογαριασμούς μισθοδοσίας ή συνταξιοδοτικούς, για ποσά οφειλόμενα από δάνεια ή κάρτες. Αντίθετα, η παραπάνω παράνομη συμπεριφορά των τραπεζών στην πράξη, συνιστά και αξιόποινη πράξη, καθώς πληροί τις προϋποθέσεις του εγκλήματος της υπεξαίρεσης.
Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι ακόμα και ο ίδιος ο εργαζόμενος ή ο συνταξιούχος να έχει δώσει τη συγκατάθεσή του υπογράφοντας σχετικό όρο σε σύμβαση, είναι και παραμένει ΑΚΥΡΗ και ΠΑΡΑΝΟΜΗ κάθε παρακράτηση χρηματικού ποσού από τις τράπεζες. Η δε εμμονή των τραπεζών σε τέτοια παράνομη συμπεριφορά επισύρει σημαντικές έννομες συνέπειες σε βάρος τους, καθώς οι πληγέντες μισθωτοί ή συνταξιούχοι έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν κατά των τραπεζών την επανόρθωση κάθε ζημίας που υπέστησαν.
Σε τρεις τράπεζες έχουν ήδη επιβληθεί πρόστιμα συνολικού ύψους 260.000 ευρώ από τη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, κατ’ εφαρμογή της νομοθεσίας για την «προστασία των καταναλωτών», διότι προέβαιναν σε μονομερείς αναλήψεις από τους λογαριασμούς μισθοδοσίας του τελευταίου μισθού ή σύνταξης που κατατίθετο σε αυτές.
Είναι κοινώς παραδεκτό ότι ο Έλληνας πολίτης έχει χρέη και οφειλές, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχει γίνει αφερέγγυος. Αυτό όμως δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση δικαιολογία, για να στερείται το μισθό ή τη σύνταξή του και το δικαίωμά του να ζει ανθρώπινα.
