Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Τα μέτρα είναι μέτρα και όσο κανείς και να μην τα λαμβάνει υπόψη του δεν παύουν να αποτελούν ένα ακόμη εμπόδιο για την περιβόητη όσο και πολυπόθητη ανάπτυξη. Η χώρα ξεπέρασε τα όρια αντοχής και όλοι όσοι πίστευαν πως θα έρθει η ώρα της ανάταξης, απλά διαψεύστηκαν για μια ακόμη φορά. Γιατί ανάπτυξη δεν έρχεται ποτέ από λιτότητα, ούτε επενδύσεις από περικοπές και μειώσεις μισθών. Σου λέει ο άλλος, «τι να δουλέψω με ψίχουλα, πώς να αποδώσω όταν δεν με πληρώνουν ανάλογα με αυτά που προσφέρω;»
Και το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο σε αυτούς που δεν παράγουν εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες, ούτε το θέμα μας είναι αν και κατά πόσο χρειάζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι σε τέτοιο αριθμό. Το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από τον κόσμο αλλά από όλους αυτούς που έδωσαν το «καλό» παράδειγμα. Και ήταν πολλοί αυτοί που παρανόμησαν και φοροδιέφυγαν, το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτοί που ήταν οι πρώτοι διδάσκοντες, δεν πιάστηκαν ποτέ. Στο απυρόβλητο, λοιπόν, οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, στη δαγκάνα της εφορίας οι μικροί παρανομούντες, γιατί έτσι θεωρούσαν πως δίδεται ο «καλό» παράδειγμα.
Με τα χρόνια όμως η μικροπαρανομία λόγω της ανομίας γιγαντώθηκε, ο καθένας έβρισκε τις προσφιλείς μεθόδους φοροδιαφυγής και το αποτέλεσμα ήταν να είναι όλοι ευχαριστημένοι αφού μέσα στην καταιγίδα της παρανομίας βασίλευε η ασυδοσία σε όλα τα επίπεδα, εκτρέφοντας τη γενικευμένη διαφθορά. Το αδιαφανές κράτος επιβίωνε λόγω αυτού ακριβώς του λόγου, ότι κανένας έλεγχος δεν γινόταν σε κανένα επίπεδο.
Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν γνωστό σε όλους τους εταίρους απλά έκαναν πως δεν έβλεπαν γιατί και εκείνοι στις χώρες τους τα ίδια έκαναν απλά το έκαναν με τρόπο. Γιατί και η Γερμανία ταλανίζεται από καιρό από σκάνδαλα, καθώς οι μικροί πληρώνουν και οι μεγάλοι διαφεύγουν. Το παιχνίδι αυτό είναι γνωστό σε όλους, η δε κερδοφορία των τραπεζών εξασφαλίζεται εδώ και χρόνια ποικιλοτρόπως. Στη δε Γαλλία τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα και δεν είναι μακριά ο καιρός που θα έλθει στην επιφάνεια ένα ακόμη κοινωνικό δράμα. Της Ελλάδας τα καμώματα, λοιπόν, ήταν γνωστά και μη εξαιρετέα. Ήταν κάτι σαν το απαύγασμα του δυτικού καπιταλισμού που γνώρισε πεδίον δόξης λαμπρόν μετά την κατάρρευση του ανατολικού κρατικού καπιταλισμού.
Αυτός όμως ο καπιταλισμός της Δύσης βρίσκεται ακριβώς στη δύση του. Για τον λόγο αυτό οι άμεσα εμπλεκόμενοι στο εξουσιαστικό παιχνίδι ανησυχούν βαθιά και προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο, δημιουργώντας ή συντηρώντας κρίσεις σε άλλα σημεία του πλανήτη. Η κερδοφορία λοιπόν έρχεται από τη δημιουργία κρίσεων, τη φτώχεια και τη στέρηση. Όσο περισσότεροι φτωχοί, τόσο περισσότεροι πλούσιοι - όσο περισσότερη ανεργία, τόσο μεγαλύτερη εκμετάλλευση με τους χαμηλούς μισθούς και την περιστασιακή εργασία, που μεταβάλλεται σε επιθυμητό όραμα. Αυτού του είδους οι αλχημείες του παγκόσμιου καπιταλισμού δημιουργούν ένα στάτους που κανείς δεν μπορεί να σπάσει με ευκολία, καθώς οι παράμετροί του είναι σύνθετοι και χαοτικοί.
Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία δεν είναι παρά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της καπιταλιστικής κερδοφορίας που συντηρείται από τη γενναία πριμοδότηση των τραπεζών, την αφαίμαξη του πληθυσμού και την επιβίωση των υψηλά εισοδηματικών τάξεων. Το ίδιο συνέβη πριν από χρόνια στη γραφειοκρατία της Ανατολής, όπου το «κόμμα» ήταν συνυφασμένο και ταυτισμένο με τη διαφθορά και την κατασπατάληση των εθνικών πόρων. Ακόμη όμως και σήμερα υπάρχουν φωνές που αναμιμνήσκονται το δικτατορικό σοβιετικό μοντέλο, στο όνομα δήθεν της διαφάνειας και της δημοκρατίας.
Θα μου πείτε, έλειψαν ποτέ οι παπαγαλισμοί για αποτυχημένα συστήματα εξουσίας; Ας είναι όμως. Εδώ που έχουμε φτάσει όλα μπορούν να ειπωθούν. Το δυτικό καπιταλιστικό μοντέλο βρίσκεται στη δύση του και αυτό φαίνεται καθαρά από τα επίπεδα ανεργίας αλλά και την ανεπιτυχή παρέμβαση στα οικονομικά του εκάστοτε πτωχευμένου κράτους της ευρωζώνης από τους τυραννικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Και το θέμα είναι ότι και οι πολίτες το έχουν αντιληφθεί και πλέον δεν καταπίνουν αμάσητη την τροφή.
Η Ελλάδα ήταν και είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν είναι όμως παρά το αποτέλεσμα όχι μόνο της κακοδιαχείρισης στα οικονομικά αλλά και της χειραγώγησης των συνειδήσεων μέσω της απατηλής καπιταλιστικής ευημερίας. Όμως δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Σιγά – σιγά και οι «ισχυροί της ευρωζώνης πέφτουν στον ίδιο λάκκο και η κρίση επεκτείνεται. Οι εξελίξεις – ντόμινο, λοιπόν, προ των πυλών, χωρίς καν να φύγει η χώρα μας από την ευρωζώνη. Είναι κάτι σαν αναπόφευκτη συνέπεια του φθίνοντος δυτικού μοντέλου που μάλλον ακολουθεί την κατάρρευση του ανατολικού το ‘89-‘90. Κοινώς ένα ακόμη παραπέτασμα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Η διαφορά είναι μόνο ότι τώρα οι πολίτες δεν έχουν απέναντί τους το «αντίπαλο δέος», το νέο μοντέλο επιβίωσης και ευημερίας που τεχνητά πρόσφερε επί χρόνια η Δύση πριν δύσει οριστικά.
