ΑΝΕΚΑΘΕΝ είχα ένα θέμα με την αποτελεσματικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, σε όλους τους χώρους δραστηριοποίησης του εργατικού δυναμικού και τώρα τελευταία ιδιαίτερα στον χώρο του τύπου που εργάζομαι, ανεξάρτητα αν συμμετείχα σε όλες...
Τη Δευτέρα, δεν υπήρξαν ειδήσεις σε τηλεόραση και ραδιόφωνα, (οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με τις ειδήσεις της Κυριακής), χθες Τρίτη δεν υπήρξαν εφημερίδες αλλά ακούστηκαν οι ειδήσεις από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και χθες και σήμερα (λέμε ότι) νεκρώνουν τα πάντα στη χώρα, εξαιτίας της γενικής απεργιακής κινητοποίησης. Αύριο, Πέμπτη, όλα θα είναι, δυστυχώς, όπως τα αφήσαμε το βράδυ της Κυριακής...
ΤΑ ΜΕΤΡΑ (κατά τις εκτιμήσεις) θα ψηφιστούν σήμερα, έστω οριακά, όλοι θα έχουμε επιστρέψει στις δουλειές μας, κατά δύο ημερομίσθια φτωχότεροι όμως, άλλοι εργοδότες θα κάνουν τον απολογισμό της ζημιάς από την αναστολή της παραγωγικής διαδικασίας και άλλοι θα αφαιρέσουν από το αδυνατισμένο πουγκί τους, με ικανοποίηση τρελή, ένα μικρό βάρος ακόμα, δηλαδή τις δικές μας τις κρατήσεις...
ΤΩΡΑ γιατί τα λέω όλα αυτά... Διότι, εδώ που φτάσαμε, (διαθέτουμε ακόμη εργατικό κίνημα ως λαός, αλλά καθόλου εργατική συνείδηση), τίποτα από αυτά δεν αποδίδει, ξεπεράστηκε δε προ πολλού ακόμα και η ανάγκη των (πάλαι ποτέ) πολιτικών κομμάτων, (σήμερα μοιάζουν με...αποκόμματα) για... επαναστατική γυμναστική. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Δύο ημέρες απεργιακής κινητοποίησης των δημοσιογράφων, σε διάστημα τεσσάρων ημερών, (σπανίως συνέβαινε στο παρελθόν), έφταναν για να διαπιστώσω ότι, αρκετοί (αγανακτισμένοι σίγουρα) πολίτες, και χωρίς δελτία ειδήσεων... επέζησαν και χωρίς πολιτικές συζητήσεις βεβαίως (και το απόλαυσαν μάλιστα!). Ο φίλος που φώναξε από το απέναντι πεζοδρόμιο, την ημέρα της απεργίας των δημοσιογράφων «επιτέλους, ησυχάσαμε για λίγο...» έλεγε αυτό που νομίζω ότι θα ήθελαν να πούν χιλιάδες πολίτες, που... ψυχοπλακώνονται παρακολουθώντας κάθε πρωί τα δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές εκπομπές με πραγματικούς «σκυλοκαβγάδες» στην τηλεόραση. Το «κλείστε τα ρημάδια που να πάρει»... «βάλτε καμιά ταινία καλύτερα...» δείχνει, αν μη τι άλλο, την εθνική πλέον ανάγκη να αλλάξει ψυχολογία ο κόσμος γιατί όπως δείχνει το πράγμα, θα συνεχίζει να υποφέρει για καιρό ακόμα...
ΛΕΩ λοιπόν ότι αυτό που δημιούργησε θολή εικόνα στον κόσμο, δεν είναι μόνο η αμαρτωλή (χωρίς εισαγωγικά) συμπεριφορά ορισμένων δημοσιογράφων βιτρίνας, αλλά και το γεγονός ότι ουδέποτε όπως έπρεπε, ενημερώσαμε για τα απίστευτα προβλήματα του χώρου μας. Για τους 1700 απολυμένους άνεργους δημοσιογράφους πανελλαδικά, για τους μισθούς των 500 και 700 ευρώ σε ποσοστό πάνω από 80% σε Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, για την τραγική μείωση των ΜΜΕ λόγω κρίσης και για τις επερχόμενες καταρρεύσεις επιχειρήσεων του Τύπου, για τα τραγικά ποσοστά ανεργίας... Αλλά, μόλυνση παθαίνει κανείς, όταν δεν φροντίζει να καθαρίζει το περιβάλλον του... Και στον κόσμο περνάει πάντα ως πιο... γευστική τροφή, η γυαλάδα της εικόνας.
ΟΜΩΣ αυτά έρχονται δεύτερα, μπροστά στην ανάγκη να προβάλουμε τα προβλήματα των άλλων εργαζομένων. (Και από σήμερα, που θα ψηφιστούν αυτά τα απίστευτα μέτρα, εναντίον των φτωχών και αδυνάτων, θα έχουμε δημοσιογραφική τροφή για χρόνια)...Αυτό τουλάχιστον στον χώρο μου, έγινε κατανοητό από τη στιγμή που είπαμε «στα όπλα» και πιάσαμε και μείς τα χαρακώματα, για να προασπίσουμε τα δικά μας δικαιώματα τα οποία βρέθηκαν στο στόχαστρο τελευταία. Βεβαίως και το δικό μας ταμείο είναι αυτό που κινδυνεύει, (δεν δουλεύουμε μια ζωή για να μας κλέψουν τις κρατήσεις μας οι έξυπνοι), πρώτα όμως θα πρέπει να πείσουμε ότι υπερασπιζόμαστε δυναμικότερα τα ταμεία των άλλων εργαζομένων. Διότι αυτό μπορούμε να το κάνουμε πιο εύκολα από τις άλλες επαγγελματικές τάξεις, επειδή διαθέτουμε τα μέσα. Άλλωστε αυτή είναι η διαφορά μας με τους άλλους εργαζόμενους, το πλεονέκτημα, το οποίο όμως μπορεί και να μην χρησιμοποιήσαμε (σε πολλές περιπτώσεις) με την ίδια έστω δυναμική. Γι’ αυτό και θα ανεχόμαστε τους «εξυπνάκηδες» αλλά δικαίως αγανακτισμένους, στον δρόμο...
Χρήστος Τσαντήλας
